ေအာင္သက္၀ိုင္း ဇြန္ ၁၈၊ ၂၀၀၈ 
ဒဂုံျမိဳ႕သစ္(အေရွ႕ပိုင္း) မိုးေကာင္းလမ္းထိပ္မွာရွိတဲ့ ရတနာ ပုဂၢလိကလိုင္စင္ရ ေငြေခ်းလုပ္ငန္းဆိုျပီး ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထား တဲ့ တိုက္ခန္းအတြင္းကို အျဖဴေရာင္ေပ်ာက္ျပီး သံေခ်းေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းတံဆိပ္ပါ အက်ႌနဲ႔ အစိမ္း ေရာင္မရွိေတာ့ဘဲ မြဲေျခာက္ေျခာက္ လုံခ်ည္စိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးတဦး ၀င္လာပါတယ္။ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ အိုစာညႇိဳးႏြမ္းလြန္းလွတယ္။ သူမ ကိုယ္ခႏၶာက ၾကဳံလွီေသးေကြးလြန္းလွျပီး နီက်င္က်င္အသားေရနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြမွာ ရႊံဗြက္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေပက်ံ ညစ္ပတ္ေနပါတယ္။
တိုုက္ခန္းထဲ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အပ္ခ်ည္ခ်ဴပ္ အဖာရာေတြျပည့္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္လြယ္အိတ္ေလး ထဲက ေသေသသပ္သပ္ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးတထုပ္ကို ဆြဲထုတ္ျပီးအေပါင္ဆိုင္ပုိင္ရွင္ရဲ႕လက္ထဲကို အပ္ လိုက္တယ္။ သူမဟာ အထုပ္ကို ယူစစ္ေဆးေနတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကိုပဲ အေရာင္လက္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္လုံး ေတြနဲ႔ စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။
အထုပ္ထဲမွာ ပါလာတာကေတာ့ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲ ပါတိတ္ထဘီေလးတထည္ျဖစ္ျပီး ဆိုင္ရွင္က အထည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွန္ေလွာ စစ္ေဆးေနတယ္။
“သုံးရာရမယ္”ဆိုတဲ့ အေပါင္ဆုိင္ရွင္ရဲ႕ စူးရွတဲ့အသံထြက္ေပၚလာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေက်ာင္းသူကေလးမရဲ႕ အေရာင္ေတာက္ တဲ့ မ်က္လုံးေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့ႏြမ္းလ်သြားပါတယ္။
“အန္တီရယ္ ငါးရာေတာ့ေပးပါ။ သမီး ဒီေန႔ေက်ာင္းစာအုပ္ဖိုးသြင္းရမွာမို႔လို႔ပါ”ဆိုတဲ့ တိုးညင္းလွတဲ့အသံေလးက သနား စဖြယ္ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္က ေက်ာင္းသူမေလးကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပီး အထည္ကို ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ ထုပ္ပိုးၿပီး စာရင္းသြင္းလိုက္ပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့မွ ဆုိင္ရွင္က ေငြငါးရာနဲ႔ အျဖဴေရာင္ေဘာက္ခ်ာေလးတခုကို ေက်ာင္းသူမိန္းကေလးဆီ သံဆန္ခါေတြ ကာရံထားတဲ့ အေပါက္ေလးထဲကေန လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ ေက်ာင္းသူကေလးမဟာ ေငြငါးရာနဲ႔ ေဘာက္ခ်ာကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ရႊင္လန္းတက္ၾကြ တဲ့ အသြင္ အျပင္နဲ႔ မိုးေပါက္ေလးေတြတဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ လမ္းမေပၚကို အမိုးအကာမပါဘဲ ေျပးထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ရတနာ အေပါင္ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ပစၥည္းေပါင္ျပီးေငြေခ်းဖို႔ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးကို စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
သူတို႔ေတြအားလုံးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ကေလးမကိုသနားစာနာတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ကူညီရုိင္းပင္းလိုတဲ့ အသြင္အျပင္ေတြ အထင္း သားေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းသူကေလးမေလးလိုပဲ စား၀တ္ ေနေရးနဲ႔ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အေပါင္ဆိုင္မွာေငြေခ်းမလို႔ ေရာက္ေနၾက သူေတြ ပါပဲ။
“နာဂစ္ မုန္တိုင္းတိုက္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း အ၀တ္အထည္နဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ အမ်ားဆုံးလာေပါင္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးထဘီနဲ႔ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြကေတာ့ အမ်ားဆုံးလက္ခံရတဲ့ အေပါင္ပစၥည္းေတြပဲ”လို႔ လႈိင္သာယာျမိဳ႕နယ္က ပုဂၢလိကလိုင္စင္ရေငြေခ်းလုပ္ငန္း အေပါင္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္တဦးက ေျပာပါတယ္။
နာဂစ္မုန္တုိင္း မတိုက္ခတ္မီကပင္ ရန္ကုန္ နယ္နမိတ္အတြင္းဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ လိုင္စင္ရ ပုဂၢလိက ေငြေခ်း လုပ္ငန္းေတြမွာ ပစၥည္းလာေရာက္ေပါင္ႏွံသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနျပီး နာဂစ္မုန္တုိင္းတိုက္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ အေပါင္ဆိုင္ကိုလာေရာက္ တဲ့သူေတြ အလြန္ေပါမ်ားလာတယ္လို႔ အေပါင္ဆိုင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ဆိုပါတယ္။
“အိမ္ေတြျပဳိ ၊ အလုပ္အကို္င္ေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း ရပ္ကုန္ေတာ့ လူေတြက ေငြရဖို႔ အေပါင္ဆိုင္ေတြကို အားကိုး လာရ တယ္။ က်ေနာ့္ဆိုင္မွာ အရင္တုန္းက တေန႔ကို လူ ၆၀ နဲ႔ ၁၀၀ ၾကားေလာက္ပ်မ္းမွ်လာေပါင္တယ္။ နာဂစ္ မုန္တုိင္းေနာက္ ပုိင္း လာေပါင္တဲ့လူ အေရအတြက္ အရမ္းမ်ားလာတယ္”ဟု အင္းစိန္ျမိဳ႕နယ္ အင္းစိန္ ေစ်းအနီးရွိ အေပါင္ဆုိင္လုပ္ငန္းရွင္ တဦးက ဆုိပါတယ္။
နာဂစ္ မုန္တိုင္းေနာက္ပုိင္း အင္းစိန္ျမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ အေပါင္ဆိုင္ေတြမွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ေပါင္ႏွံတဲ့ လူဦးေရ ၂၀၀ နဲ႔ ၃၀၀ အၾကားရွိေနျပီး အမ်ားစုမွာ အ၀တ္အထည္ ၊ အိမ္သုံးလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္သုံး ပစၥည္း ေတြ ေပါင္ႏွံၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
“ပစၥည္းလာေပါင္ၾကတဲ့ လူေတြက တေန႔လုပ္တေန႔စား အေျခခံလူတန္းစားေတြ၊ ေအာက္ေျခအဆင့္ အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားဆုံးလာၾကတယ္”လို႔ လႈိင္ျမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္တဦးကလည္း ဆိုပါတယ္။
လႈိင္သာယာျမိဳ႕နယ္ရွိ အေပါင္ဆိုင္ေတြမွာလည္း လက္လုပ္လက္စား အေျခခံလူတန္းစားေတြ အမ်ားဆုံး လာ ေရာက္ေပါင္ ႏွံၾကျပီး ေန႔ခ်င္းျပန္ ပစၥည္းေတြေပါင္ႏွံေရြးယူမႈ မ်ားျပားေၾကာင္း လႈိင္သာယာအေပါင္ဆုိင္ ေတြရဲ႕ အေျပာအရသိရပါတယ္။
“မနက္ အလုပ္သြားခါနီး ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြလာေပါင္ျပီး အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔ လမ္းစရိတ္နဲ႔ မနက္စာ မုန္႔ေလး ဘာေလးစားဖို႔ စရိတ္ရွာတယ္။ ညေနအလုပ္ကျပန္လာတဲ့ အခါ မနက္က ေပါင္ထားတဲ့ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြကို အတိုးေရာ၊ အရင္းပါဆပ္ျပီး အိမ္မွာထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ အိုးခြက္ ေတြျပန္ေရြးတယ္။ အဲလို ေန႔စဥ္ေပါင္ႏွံ လမ္း စရိတ္ရွာျပီးအလုပ္သြားတယ္”လို႔ လႈိင္သာယာ ၂၁ ရပ္ကြက္မွာေနထုိင္ျပီး ရန္ကုန္ျမဳိ႕တြင္း ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေန႔စားပန္းရံဆရာတဦးက ဆိုပါတယ္။
ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြရွိေနျပီး လစာနဲ႔မလုံေလာက္တဲ့အတြက္ ၀န္ထမ္းမ်ားအေနနဲ႔လည္း ပစၥည္းေပါင္ ေငြေခ်းငွားၾကရျပီး လစာရရွိခ်ိန္ ျပန္လည္ေရြးလုိက္ လုပ္ရေၾကာင္း၊ အေပါင္ဆုိင္ေတြနဲ႔ကင္းရွင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းရယ္လို႔ အင္မတန္ရွားတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
“လကုန္ျပီး ၁၂ ရက္ေလာက္ဆိုရင္ လက္ထဲမွာပိုက္ဆံျပတ္သြားျပီ။ တေန႔စာ တေန႔ စားဖို႔ အေပါင္ဆိုင္ေတြကို ေျပးရတယ္။ အရင္က ဌာနကေပးတဲ့ ဆန္၊ ဆီ ေတြရေတာ့ စားဖို႔ကို ရွိတာနဲ႔ ျဖစ္သလိုစားေတာ့ အေပါင္ဆိုင္ေတြ သိပ္သြားစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရလစာေတြ တုိးျမႇင့္ျပီးေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆန္၊ ဆီေတြ မရေတာ့တဲ့ အတြက္ အေပါင္ဆိုင္နဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြ ထိေတြ႕လာရတယ္”လို႔ တပ္မေတာ္ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ မုိးေရကာဖ်င္ ၀န္ထမ္း တဦးက ဆိုပါတယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕အတြင္း ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အေပါင္ဆို္င္လုပ္ငန္းက တခုအပါအ၀င္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုပ္ကိုင္လိုသူေပါမ်ားျပီး ႏွစ္စဥ္အေပါင္ဆုိင္ အေရအတြက္တိုးမ်ားလာတယ္လို႔ အေပါင္ဆိုင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုင္စင္ ခ်ေပးတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိၾကီးတဦးက ေျပာျပတယ္။
သူ႔ အဆိုအရ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ၂၀၀၀-၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဘ႑ာေရးႏွစ္က အေပါင္ဆုိင္ ၁၃၇ ဆုိင္၊ ၂၀၀၁-၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဘ႑ာေရး ႏွစ္မွာ အေပါင္ဆုိင္ ၁၆၀ ၊၂၀၀၂-၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ၁၆၂ ဆိုင္၊ ၂၀၀၃-၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ၁၆၂ ဆိုင္၊၂၀၀၄-၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ၁၈၉ ဆိုင္၊၂၀၀၅-၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ၂၁၄ ဆိုင္၊ ၂၀၀၆-၂၀၀၇ မွာ ၂၅၀ ဆိုင္၊ ၂၀၀၇-၂၀၀၈ မွာ ၂၅၅ ဆိုင္ ရွိျပီး အခု ၂၀၀၈-၂၀၀၉ ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာ အေပါင္ဆိုင္ ၂၅၆ ဆိုင္ရွိေၾကာင္း သိရွိရ ပါတယ္။
အေပါင္ဆိုင္လိုင္စင္ရဖို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြအျပိဳင္အဆိုင္ေလလံဆြဲတဲ့ေနရာမွာ စည္ပင္ကို လာဘ္ေငြထိုးရျပီး လာဘ္ေငြအမ်ား ဆုံးေပးႏုိင္တဲ့သူေတြသာ လိုင္စင္ရႏုိ္င္တယ္လို႔ အေပါင္ဆုိင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ရွင္းျပတယ္။
“ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုံးျမိဳ႕နယ္မွာ အေပါင္ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ လိုင္စင္ ေၾကး သိန္းငါးဆယ္ သြင္းရမယ္္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ စည္ပင္ ကို လိုင္စင္ရဖို႔ သိန္း ၂၀ ေလာက္ လာဘ္ထုိးရတယ္။ အားလုံးေပါင္း လုိင္စင္ေၾကးအတြက္ခ်ည္းပဲ ေငြသိန္း ၇၀ ေလာက္ ကုန္တယ္”လို႔ လႈိင္သာယာျမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ က ေျပာျပတယ္။
အေပါင္ဆိုင္လိုင္စင္ေၾကးမွာ ျမိဳ႕နယ္အလုိက္ကြာျခားမႈရွိျပီး ဆင္ေျခဖုံးျမိဳ႕နယ္ေတြရဲ႕ လုိင္စင္ေၾကးက အနည္းဆုံး သိန္း ငါးဆယ္ ရွိေၾကာင္း၊ ျမိဳ႕တြင္းမွာ လိုင္စင္ေၾကး အနည္းဆုံး သိန္း ရွစ္ဆယ္ရွိေၾကာင္း လုပ္ငန္းရွင္ ေတြရဲ႕ အဆို အရ သိရပါတယ္။
အေပါင္ဆိုင္တခုတည္ေထာင္ဖို႔အတြက္ သိန္း၂၀၀၀ ခန္႔ လိုအပ္ျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕အေပါင္ဆုိင္အမ်ားစုမွာ စုေပါင္း ရွယ္ယာစနစ္နဲ႔ ဖြင့္လွစ္ၾကေၾကာင္း၊ တႏုိင္တပိုင္ လိုင္စင္ မေလွ်ာက္ဘဲ လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ တရားမ၀င္ အေပါင္ဆိုင္ အမ်ားအျပားလည္း ေပၚေပါက္ေနေၾကာင္း လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ရွင္းျပပါတယ္။
“ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေငြလိုတဲ့သူေတြကို အေပါင္ပစၥည္းယူေငြေခ်းတဲ့ အေပါင္ဆိုင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာ တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ လိုင္စင္မလိုဘဲ တႏုိင္တပိုင္လုပ္ၾကတာ။ အဲဒီဆိုင္ေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ လိုင္စင္နဲ႔ လုပ္တဲ့ အေပါင္ဆုိင္ၾကီး ေတြ လုပ္ငန္းနည္းနည္း က်တာေပါ့”လိုု႔ သကၤန္းကၽြန္းျမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆုိင္ လုပ္ငန္းရွင္ တဦးကဆိုပါတယ္။
Rest of your post
ဒဂုံျမိဳ႕သစ္(အေရွ႕ပိုင္း) မိုးေကာင္းလမ္းထိပ္မွာရွိတဲ့ ရတနာ ပုဂၢလိကလိုင္စင္ရ ေငြေခ်းလုပ္ငန္းဆိုျပီး ဆိုင္းဘုတ္တပ္ထား တဲ့ တိုက္ခန္းအတြင္းကို အျဖဴေရာင္ေပ်ာက္ျပီး သံေခ်းေရာင္ေပါက္ေနတဲ့ အထက္တန္း ေက်ာင္းတံဆိပ္ပါ အက်ႌနဲ႔ အစိမ္း ေရာင္မရွိေတာ့ဘဲ မြဲေျခာက္ေျခာက္ လုံခ်ည္စိမ္းကို ၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အသက္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္ ေက်ာင္းသူေလးတဦး ၀င္လာပါတယ္။ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
ဆယ္ေက်ာ္သက္အရြယ္ျဖစ္ေပမယ့္ သူမရဲ႕မ်က္ႏွာေလးက အရြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ အိုစာညႇိဳးႏြမ္းလြန္းလွတယ္။ သူမ ကိုယ္ခႏၶာက ၾကဳံလွီေသးေကြးလြန္းလွျပီး နီက်င္က်င္အသားေရနဲ႔ ေျခေထာက္ေတြမွာ ရႊံဗြက္အလိမ္းလိမ္းနဲ႔ ေပက်ံ ညစ္ပတ္ေနပါတယ္။
တိုုက္ခန္းထဲ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ပဲ အပ္ခ်ည္ခ်ဴပ္ အဖာရာေတြျပည့္ေနတဲ့ သူမရဲ႕ ခပ္စုတ္စုတ္လြယ္အိတ္ေလး ထဲက ေသေသသပ္သပ္ထုပ္ထားတဲ့ အထုပ္ေလးတထုပ္ကို ဆြဲထုတ္ျပီးအေပါင္ဆိုင္ပုိင္ရွင္ရဲ႕လက္ထဲကို အပ္ လိုက္တယ္။ သူမဟာ အထုပ္ကို ယူစစ္ေဆးေနတဲ့ ဆိုင္ရွင္ကိုပဲ အေရာင္လက္ေနတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ မ်က္လုံး ေတြနဲ႔ စူးစူးစိုက္စုိက္ၾကည့္ေနပါတယ္။
အထုပ္ထဲမွာ ပါလာတာကေတာ့ အေရာင္ခပ္မြဲမြဲ ပါတိတ္ထဘီေလးတထည္ျဖစ္ျပီး ဆိုင္ရွင္က အထည္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ လွန္ေလွာ စစ္ေဆးေနတယ္။
“သုံးရာရမယ္”ဆိုတဲ့ အေပါင္ဆုိင္ရွင္ရဲ႕ စူးရွတဲ့အသံထြက္ေပၚလာတယ္ ဆိုရင္ပဲ ေက်ာင္းသူကေလးမရဲ႕ အေရာင္ေတာက္ တဲ့ မ်က္လုံးေတြက ေဖ်ာ့ေတာ့ႏြမ္းလ်သြားပါတယ္။
“အန္တီရယ္ ငါးရာေတာ့ေပးပါ။ သမီး ဒီေန႔ေက်ာင္းစာအုပ္ဖိုးသြင္းရမွာမို႔လို႔ပါ”ဆိုတဲ့ တိုးညင္းလွတဲ့အသံေလးက သနား စဖြယ္ ေပၚထြက္လာပါတယ္။ ဆိုင္ရွင္က ေက်ာင္းသူမေလးကို တခ်က္ စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပီး အထည္ကို ၾကိဳးနဲ႔ ခ်ည္ေႏွာင္ ထုပ္ပိုးၿပီး စာရင္းသြင္းလိုက္ပါတယ္။
ခဏၾကာေတာ့မွ ဆုိင္ရွင္က ေငြငါးရာနဲ႔ အျဖဴေရာင္ေဘာက္ခ်ာေလးတခုကို ေက်ာင္းသူမိန္းကေလးဆီ သံဆန္ခါေတြ ကာရံထားတဲ့ အေပါက္ေလးထဲကေန လွမ္းေပးလိုက္ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာ ေက်ာင္းသူကေလးမဟာ ေငြငါးရာနဲ႔ ေဘာက္ခ်ာကို လြယ္အိတ္ထဲထည့္ျပီး ရႊင္လန္းတက္ၾကြ တဲ့ အသြင္ အျပင္နဲ႔ မိုးေပါက္ေလးေတြတဖြဲဖြဲက်ေနတဲ့ လမ္းမေပၚကို အမိုးအကာမပါဘဲ ေျပးထြက္သြားပါေတာ့တယ္။
ရတနာ အေပါင္ဆိုင္ထဲမွာေတာ့ ပစၥည္းေပါင္ျပီးေငြေခ်းဖို႔ ေရာက္ေနၾကတဲ့ အမ်ဳိးသား၊ အမ်ဳိးသမီးေတြက ေက်ာင္းသူ ေကာင္မေလးကို စိတ္မေကာင္းၾကီးစြာ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည့္ေနၾကပါတယ္။
သူတို႔ေတြအားလုံးရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ ကေလးမကိုသနားစာနာတဲ့ အမူအရာေတြနဲ႔ ကူညီရုိင္းပင္းလိုတဲ့ အသြင္အျပင္ေတြ အထင္း သားေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း ေက်ာင္းသူကေလးမေလးလိုပဲ စား၀တ္ ေနေရးနဲ႔ စီးပြားေရး အၾကပ္အတည္းေျဖရွင္းဖို႔အတြက္ အေပါင္ဆိုင္မွာေငြေခ်းမလို႔ ေရာက္ေနၾက သူေတြ ပါပဲ။
“နာဂစ္ မုန္တိုင္းတိုက္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပိုင္း အ၀တ္အထည္နဲ႔ အိုးခြက္ပန္းကန္ေတြ အမ်ားဆုံးလာေပါင္ၾကတယ္။ အထူးသျဖင့္ အမ်ဳိးသမီးထဘီနဲ႔ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြကေတာ့ အမ်ားဆုံးလက္ခံရတဲ့ အေပါင္ပစၥည္းေတြပဲ”လို႔ လႈိင္သာယာျမိဳ႕နယ္က ပုဂၢလိကလိုင္စင္ရေငြေခ်းလုပ္ငန္း အေပါင္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္တဦးက ေျပာပါတယ္။
နာဂစ္မုန္တုိင္း မတိုက္ခတ္မီကပင္ ရန္ကုန္ နယ္နမိတ္အတြင္းဖြင့္လွစ္ထားတဲ့ လိုင္စင္ရ ပုဂၢလိက ေငြေခ်း လုပ္ငန္းေတြမွာ ပစၥည္းလာေရာက္ေပါင္ႏွံသူေတြ အမ်ားအျပားရွိေနျပီး နာဂစ္မုန္တုိင္းတိုက္ျပီးတဲ့ ေနာက္ပုိင္းမွာ အေပါင္ဆိုင္ကိုလာေရာက္ တဲ့သူေတြ အလြန္ေပါမ်ားလာတယ္လို႔ အေပါင္ဆိုင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ဆိုပါတယ္။
“အိမ္ေတြျပဳိ ၊ အလုပ္အကို္င္ေတာ္ေတာ္မ်ားလည္း ရပ္ကုန္ေတာ့ လူေတြက ေငြရဖို႔ အေပါင္ဆိုင္ေတြကို အားကိုး လာရ တယ္။ က်ေနာ့္ဆိုင္မွာ အရင္တုန္းက တေန႔ကို လူ ၆၀ နဲ႔ ၁၀၀ ၾကားေလာက္ပ်မ္းမွ်လာေပါင္တယ္။ နာဂစ္ မုန္တုိင္းေနာက္ ပုိင္း လာေပါင္တဲ့လူ အေရအတြက္ အရမ္းမ်ားလာတယ္”ဟု အင္းစိန္ျမိဳ႕နယ္ အင္းစိန္ ေစ်းအနီးရွိ အေပါင္ဆုိင္လုပ္ငန္းရွင္ တဦးက ဆုိပါတယ္။
နာဂစ္ မုန္တိုင္းေနာက္ပုိင္း အင္းစိန္ျမိဳ႕နယ္အတြင္းရွိ အေပါင္ဆိုင္ေတြမွာ ေန႔စဥ္လာေရာက္ေပါင္ႏွံတဲ့ လူဦးေရ ၂၀၀ နဲ႔ ၃၀၀ အၾကားရွိေနျပီး အမ်ားစုမွာ အ၀တ္အထည္ ၊ အိမ္သုံးလွ်ပ္စစ္ပစၥည္းမ်ား နဲ႔ မီးဖိုေခ်ာင္သုံး ပစၥည္း ေတြ ေပါင္ႏွံၾကတယ္လို႔ သိရပါတယ္။
“ပစၥည္းလာေပါင္ၾကတဲ့ လူေတြက တေန႔လုပ္တေန႔စား အေျခခံလူတန္းစားေတြ၊ ေအာက္ေျခအဆင့္ အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြ အမ်ားဆုံးလာၾကတယ္”လို႔ လႈိင္ျမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆိုင္ပိုင္ရွင္တဦးကလည္း ဆိုပါတယ္။
လႈိင္သာယာျမိဳ႕နယ္ရွိ အေပါင္ဆိုင္ေတြမွာလည္း လက္လုပ္လက္စား အေျခခံလူတန္းစားေတြ အမ်ားဆုံး လာ ေရာက္ေပါင္ ႏွံၾကျပီး ေန႔ခ်င္းျပန္ ပစၥည္းေတြေပါင္ႏွံေရြးယူမႈ မ်ားျပားေၾကာင္း လႈိင္သာယာအေပါင္ဆုိင္ ေတြရဲ႕ အေျပာအရသိရပါတယ္။
“မနက္ အလုပ္သြားခါနီး ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြလာေပါင္ျပီး အလုပ္သြားလုပ္ဖို႔ လမ္းစရိတ္နဲ႔ မနက္စာ မုန္႔ေလး ဘာေလးစားဖို႔ စရိတ္ရွာတယ္။ ညေနအလုပ္ကျပန္လာတဲ့ အခါ မနက္က ေပါင္ထားတဲ့ ဒန္အိုးဒန္ခြက္ေတြကို အတိုးေရာ၊ အရင္းပါဆပ္ျပီး အိမ္မွာထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔ အိုးခြက္ ေတြျပန္ေရြးတယ္။ အဲလို ေန႔စဥ္ေပါင္ႏွံ လမ္း စရိတ္ရွာျပီးအလုပ္သြားတယ္”လို႔ လႈိင္သာယာ ၂၁ ရပ္ကြက္မွာေနထုိင္ျပီး ရန္ကုန္ျမဳိ႕တြင္း ေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းခြင္တခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ေန႔စားပန္းရံဆရာတဦးက ဆိုပါတယ္။
ေန႔စဥ္စား၀တ္ေနေရး အခက္အခဲေတြရွိေနျပီး လစာနဲ႔မလုံေလာက္တဲ့အတြက္ ၀န္ထမ္းမ်ားအေနနဲ႔လည္း ပစၥည္းေပါင္ ေငြေခ်းငွားၾကရျပီး လစာရရွိခ်ိန္ ျပန္လည္ေရြးလုိက္ လုပ္ရေၾကာင္း၊ အေပါင္ဆုိင္ေတြနဲ႔ကင္းရွင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းရယ္လို႔ အင္မတန္ရွားတယ္လို႔ ဆိုၾကပါတယ္။
“လကုန္ျပီး ၁၂ ရက္ေလာက္ဆိုရင္ လက္ထဲမွာပိုက္ဆံျပတ္သြားျပီ။ တေန႔စာ တေန႔ စားဖို႔ အေပါင္ဆိုင္ေတြကို ေျပးရတယ္။ အရင္က ဌာနကေပးတဲ့ ဆန္၊ ဆီ ေတြရေတာ့ စားဖို႔ကို ရွိတာနဲ႔ ျဖစ္သလိုစားေတာ့ အေပါင္ဆိုင္ေတြ သိပ္သြားစရာမလိုဘူး။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရလစာေတြ တုိးျမႇင့္ျပီးေနာက္ပိုင္းေတာ့ ဆန္၊ ဆီေတြ မရေတာ့တဲ့ အတြက္ အေပါင္ဆိုင္နဲ႔ ၀န္ထမ္းေတြ ထိေတြ႕လာရတယ္”လို႔ တပ္မေတာ္ခ်ည္မွ်င္နဲ႔ မုိးေရကာဖ်င္ ၀န္ထမ္း တဦးက ဆိုပါတယ္။
ရန္ကုန္ျမိဳ႕အတြင္း ေအာင္ျမင္ျဖစ္ထြန္းတဲ့ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းေတြမွာ အေပါင္ဆို္င္လုပ္ငန္းက တခုအပါအ၀င္ ျဖစ္တဲ့အတြက္ လုပ္ကိုင္လိုသူေပါမ်ားျပီး ႏွစ္စဥ္အေပါင္ဆုိင္ အေရအတြက္တိုးမ်ားလာတယ္လို႔ အေပါင္ဆိုင္ လုပ္ပိုင္ခြင့္လိုင္စင္ ခ်ေပးတဲ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ေတာ္စည္ပင္သာယာေရးေကာ္မတီ အဆင့္ျမင့္ အရာရွိၾကီးတဦးက ေျပာျပတယ္။
သူ႔ အဆိုအရ ရန္ကုန္ျမိဳ႕မွာ၂၀၀၀-၂၀၀၁ ခုႏွစ္ ဘ႑ာေရးႏွစ္က အေပါင္ဆုိင္ ၁၃၇ ဆုိင္၊ ၂၀၀၁-၂၀၀၂ ခုႏွစ္ ဘ႑ာေရး ႏွစ္မွာ အေပါင္ဆုိင္ ၁၆၀ ၊၂၀၀၂-၂၀၀၃ ခုႏွစ္မွာ ၁၆၂ ဆိုင္၊ ၂၀၀၃-၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ၁၆၂ ဆိုင္၊၂၀၀၄-၂၀၀၅ ခုႏွစ္မွာ ၁၈၉ ဆိုင္၊၂၀၀၅-၂၀၀၆ ခုႏွစ္မွာ၂၁၄ ဆိုင္၊ ၂၀၀၆-၂၀၀၇ မွာ ၂၅၀ ဆိုင္၊ ၂၀၀၇-၂၀၀၈ မွာ ၂၅၅ ဆိုင္ ရွိျပီး အခု ၂၀၀၈-၂၀၀၉ ဘ႑ာေရးႏွစ္မွာ အေပါင္ဆိုင္ ၂၅၆ ဆိုင္ရွိေၾကာင္း သိရွိရ ပါတယ္။
အေပါင္ဆိုင္လိုင္စင္ရဖို႔ လုပ္ငန္းရွင္ေတြအျပိဳင္အဆိုင္ေလလံဆြဲတဲ့ေနရာမွာ စည္ပင္ကို လာဘ္ေငြထိုးရျပီး လာဘ္ေငြအမ်ား ဆုံးေပးႏုိင္တဲ့သူေတြသာ လိုင္စင္ရႏုိ္င္တယ္လို႔ အေပါင္ဆုိင္လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ရွင္းျပတယ္။
“ရန္ကုန္ဆင္ေျခဖုံးျမိဳ႕နယ္မွာ အေပါင္ဆုိင္ဖြင့္ဖို႔ လိုင္စင္ ေၾကး သိန္းငါးဆယ္ သြင္းရမယ္္ဆိုရင္ ေနာက္ထပ္ စည္ပင္ ကို လိုင္စင္ရဖို႔ သိန္း ၂၀ ေလာက္ လာဘ္ထုိးရတယ္။ အားလုံးေပါင္း လုိင္စင္ေၾကးအတြက္ခ်ည္းပဲ ေငြသိန္း ၇၀ ေလာက္ ကုန္တယ္”လို႔ လႈိင္သာယာျမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆိုင္ ပိုင္ရွင္ က ေျပာျပတယ္။
အေပါင္ဆိုင္လိုင္စင္ေၾကးမွာ ျမိဳ႕နယ္အလုိက္ကြာျခားမႈရွိျပီး ဆင္ေျခဖုံးျမိဳ႕နယ္ေတြရဲ႕ လုိင္စင္ေၾကးက အနည္းဆုံး သိန္း ငါးဆယ္ ရွိေၾကာင္း၊ ျမိဳ႕တြင္းမွာ လိုင္စင္ေၾကး အနည္းဆုံး သိန္း ရွစ္ဆယ္ရွိေၾကာင္း လုပ္ငန္းရွင္ ေတြရဲ႕ အဆို အရ သိရပါတယ္။
အေပါင္ဆိုင္တခုတည္ေထာင္ဖို႔အတြက္ သိန္း၂၀၀၀ ခန္႔ လိုအပ္ျပီး ရန္ကုန္ျမိဳ႕အေပါင္ဆုိင္အမ်ားစုမွာ စုေပါင္း ရွယ္ယာစနစ္နဲ႔ ဖြင့္လွစ္ၾကေၾကာင္း၊ တႏုိင္တပိုင္ လိုင္စင္ မေလွ်ာက္ဘဲ လုပ္ကိုင္ၾကတဲ့ တရားမ၀င္ အေပါင္ဆိုင္ အမ်ားအျပားလည္း ေပၚေပါက္ေနေၾကာင္း လုပ္ငန္းရွင္ေတြက ရွင္းျပပါတယ္။
“ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ ေငြလိုတဲ့သူေတြကို အေပါင္ပစၥည္းယူေငြေခ်းတဲ့ အေပါင္ဆိုင္ေလးေတြ အမ်ားၾကီး ရွိလာ တယ္။ သူတို႔ကေတာ့ လိုင္စင္မလိုဘဲ တႏုိင္တပိုင္လုပ္ၾကတာ။ အဲဒီဆိုင္ေလးေတြ မ်ားလာေတာ့ လိုင္စင္နဲ႔ လုပ္တဲ့ အေပါင္ဆုိင္ၾကီး ေတြ လုပ္ငန္းနည္းနည္း က်တာေပါ့”လိုု႔ သကၤန္းကၽြန္းျမိဳ႕နယ္မွ အေပါင္ဆုိင္ လုပ္ငန္းရွင္ တဦးကဆိုပါတယ္။
Rest of your post
