မီးခဲ
ဲတနဂၤေႏြေန႔က ထုတ္လႊင့္သြားတဲ့ ဗီြအိုေအ တိုက္႐ိုက္ေလလိႈင္း အစီအစဥ္ကို ၾကားလိုက္ရေတာ့ လက္ရိွျမန္မာျပည္သူေတြ ခံစားေနရတဲ့ ေသာကေတြကို ၾကားလိုက္ရတယ္။ ဘ၀င္မက်စရာေတြ ရိွလာျပန္ေတာ့ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာျပန္တယ္။ ႏိုင္ငံတကာက အကူအညီေတြကို ေမွ်ာ္လင့္ႀကီးစြာ ေစာင့္စားေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြကို အေမရိကန္က ကယ္ႏိုး၊ ကုသမဂၢက ကယ္ႏိုး၊ ဒီမိုကေရစီပါတီႀကီး အန္အယ္လ္ဒီက ကယ္ႏိုး ေမွ်ာ္လင့္ေနၾကတဲ့ နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ တစ္လေက်ာ္ၾကာ အိမ္မက္ႀကီးက မိုးစင္စင္လင္းတာေတာင္ မပ်က္မျပယ္ႏိုင္ ျဖစ္ေနရရွာတယ္။
ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာသစ္၊ လူေသအေလာင္းေတြကို ေန႔စဥ္ၾကည့္ၿပီး ဆာရင္ ဆာတယ္၊ ေရငတ္ရင္ ေရငတ္တယ္ဆိုၿပီး တရားဘာ၀နာ ပြားမ်ားမွတ္သားေနရတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြ ဒီေလာက္၀ဋ္ဆင္းရဲႀကီးကို အစုလိုက္ အျပံဳလိုက္ ၾကံဳရေေအာင္ ဘယ္လိုကံၾကမၼာကမ်ား ဖန္တီးခဲ့ေလသလဲ။ ကံၾကမၼာဆိုတာ လူေတြ ဖန္တီးေနတဲ့ ကိစၥဆိုရင္ ဒီအခ်ိန္ဟာ မိမိကံၾကမၼာကို မိမိဘာသာဖန္တီးရမယ့္ အခ်ိန္ပါ။ဘ၀င္မက်လို႔ စာေရးခ်င္စိတ္ ေပါက္လာတယ္ဆိုတာကို ျပန္ၿပီးဆက္ပါမယ္။ ဘ၀င္မက်မႈကေတာ့ ျပည္သူေတြ အတိဒုကၡေရာက္ခ်ိန္မွာ ျပည္ပက ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြအေနနဲ႔ အသံေတြ ၿငိမ္သက္ေနၾကတာကိုပါ။ အဲဒီလို ၿငိမ္သက္ေနၾကတာဟာ စစ္အုပ္စုနဲ႔ အေတြးအေခၚ တူေနလို႔ပဲလားဆိုတာကို စဥ္းစားမိလာလို႔ပါ။ျမန္မာ့အတိုက္အခံ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုဆိုသူမ်ား ဘာလုပ္ေနၾကပါသလဲ။ ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရး တပ္ဖြဲ႕ေတြ အျမန္ဆံုး၀င္ၿပီး အကူအညီေပးေရး ေတာင္းဆိုမႈေတြ လုပ္ဖို႔ဆိုတဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈေတာင္ မရိွၾကေတာ့ဘူးလား။ ကုိယ့္ျပည္သူေတြအတြက္ အားစိုက္ထုတ္မႈေတြကို ဒီေန႔ကာလေတြမွာ မလုပ္ရင္ ဘယ္ေတာ့လုပ္ၾကမွာလဲ။ အခုလို တိုင္းျပည္ေျပာင္းလဲေအာင္ လုပ္ရမယ့္ အခ်ိန္အခါေကာင္းမွာ အေျပာင္းအလဲကို စစ္အုပ္စုဆီက ေတာင္းယူမွ ရမယ္လို႔ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ ယူဆေနၾကတာလား၊ မဟုတ္ရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေျပာင္းအလဲကို မလိုလားတဲ့ သူေတြထဲမွာ စစ္အုပ္စု၊ တ႐ုတ္၊ အာဆီယံတို႔နဲ႔အတူ သေဘာထား တခုထဲရိွေနၾကၿပီလား ဆိုတာေတြကို ေမးခြန္းထုတ္ရေတာ့မယ္။ျမန္မာျပည္သူေတြ အခုလို ေသေရးရွင္ေရးကာလ ေရာက္ေနခ်ိန္မွာ သက္ေတာင့္သက္သာနဲ႔ ကိုယ့္အေရး မဟုတ္သလို ေနေနၾကတာ ရွက္စရာေကာင္းလိုက္တာလို႔မ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ မေတြးမိၾကဘူးလား။ ျပည္သူအတြက္ဆိုတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္မႈႀကီးကို ကိုင္စဲြၿပီး၊ စစ္အုပ္စုဖိႏိွပ္တာ ခံေနရတဲ့ ျပည္သူလူထုႀကီးကို သနားစရာ သတၱ၀ါေလးေတြလိုေဘးက ၾကည့္ၿပီး၊ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေတြကို စစ္အုပ္စုက လက္ခံသင့္တယ္ဆိုၿပီး ေၾကညာခ်က္ေလးထုတ္ၿပီး ပဲြၾကည့္ပရိသတ္လို ေဘးေျပာေျပာေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားအေနနဲ႔ အခ်ိန္မေႏွာင္းခင္ တာ၀န္မဲ့ စိတ္ေတြကို ျပဳျပင္ၿပီး ျပည္သူေတြအတြက္ အျမန္ဆံုး အေရးဆိုေပးၾကဖို႔ အၾကံျပဳခ်င္ပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔လိုသာ ေအေအးေဆးေဆးေလး ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို လုပ္ေနရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ လြတ္လပ္ေရးေတာင္ ရခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ေ၀့လည္လည္ေျပာေနတဲ့ ဂ်န္နေရးရွင္းမ်ားကိုလည္း အၾကမ္းမဖက္ခ်င္ေၾကာင္း သိပ္မေျပာ သိပ္မေရးၾကပါနဲ႔လို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြၾကားထဲကို အေတြးအေခၚ အမွားေတြ ျဖန္႔ေ၀ေပးေနသလို ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ခင္ဗ်ားတို႔လို လူငယ္အ႐ြယ္မွာပဲ တိုင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးရဖို႔ ႏိုင္ငံျခားမွာ စစ္ပညာသင္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစြန္႔ တိုက္ခဲ့လို႔ ျပည္သူကခ်စ္တဲ့ လူထုေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခဲ့ရတယ္ဆိုတာကို သတိရဖို႔ ေျပာခ်င္တယ္။ ပတ္စပို႔နဲ႔ ထြက္လာၿပီး ကြန္ျပဴတာတလံုးနဲ႔ အၾကမ္းမဖက္ခ်င္ေၾကာင္း ေၾကညာခ်က္ေလးေတြ ထုတ္႐ံုနဲ႔ အာဏာရွင္စနစ္က လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပဲြကို ေဖာ္ေဆာင္လို႔မရဘူးဆိုတာ ဒီေန႔လူငယ္ေတြ မွတ္သား သတိျပဳသင့္ပါတယ္။ အေတြးအေခၚ မွားယြင္းသူေတြရဲ႕ ႀကိဳးကိုင္ခ်ယ္လွယ္မႈကို ခံရရင္ ေ၀့လည္လည္ ဂ်န္နေရးရွင္းေတြ ျဖစ္သြားမယ္ဆိုတာ သမိုင္းသင္ခန္းစာေတြကေန ေလ့လာဆည္းပူးၾကပါလို႔ ေျပာခ်င္တယ္။လူငယ္တခ်ဳိ႕ ဒီလိုျဖစ္ေနၾကတာ ေရွ႕ကႏြားေတြက ေျဖာင့္ေျဖာင့္မသြားတာေတြေၾကာင့္ပါ။ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုမ်ားအေနနဲ႔ အလွဴေငြေကာက္ခံၿပီး နာဂစ္ဒုကၡသည္ေတြကို ေပးမယ္ဆုိတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕ သာေရးနာေရး အဆင့္ေလာက္ရိွတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကိုရပ္ၿပီး တစ္လေက်ာ္ၾကာ စားစရာ ေသာက္စရာ ေနထိုင္စရာမရိွတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ႏိုင္ငံတကာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြ အျမန္ဆံုး၀င္ေရာက္ဖို႔ ဖိအားေပးမႈေတြ အျမန္လုပ္ၾကပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ရဲ႕လံႈေဆာ္မႈဟာ မရိွသေလာက္ကို အားနည္းခဲ့တာေၾကာင့္ ကူညီကယ္ဆယ္ေရးအတြက္လာတဲ့ သေဘာၤတခ်ဳိ႕လည္း ျပန္သြားၾကၿပီ။ စစ္အုပ္စုက အ၀င္မခံတာ သဘာ၀က်တယ္။ သူ႔အက်ိဳးစီးပြား သူ႔အာဏာပ်က္ျပားမယ့္ ကိစၥေၾကာင့္ အ၀င္မခံတာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကေကာ ဘာအက်ိဳးစီးပြားေတြ ရိွေနၾကလို႔ ႏႈတ္ဆိတ္္ေနၾကတာလဲ။အခုလည္း စစ္အုပ္စုဘက္က အ၀င္မခံရင္ ႏိုင္ငံတကာ အကူအညီေတြကို နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ၿပီး က်ေနာ္တို႔ ကူညီေပးလို႔ ရပါတယ္ဆိုတဲ့ အန္စီယူဘီ အတြင္းေရးမွဴးႀကီးရဲ႕ စကားကလည္း ေငြကို က်ေနာ္တို႔လက္ထဲ ထည့္ပါဆိုသလို ျဖစ္ေနျပန္ၿပီ။ နာဂစ္အေၾကာင္းျပဳ ပ႐ိုပိုဇယ္ေတာင္းဖို႔ တာဆူေနမႈေတြကို ရပ္တန္းက ရပ္ၾကပါ။ အားအားရိွ ေၾကညာခ်က္ေတြ ထုတ္ေနတဲ့ အတိုက္အခံအင္အားစုမ်ား ျပည္သူေတြအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြ အျမန္ဆံုး၀င္ေရာက္ဖို႔ ကုလသမဂၢတို႔ အေမရိကန္တို႔ကို ဖိအားေပးေတာင္းဆိုမႈေတြ လုပ္ခဲ့ၾကသလား ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္စဥ္းစားၾကပါ၊၊ႏိုင္ငံတကာေရာက္ မ်ိဳးခ်စ္ျမန္မာမ်ား လူ(၁၀၀)ေလာက္ေသတဲ့ ဒီပဲယင္းကိစၥကိုေတာင္ တခမ္းတနားလုပ္ၿပီး ဆႏၵျပေနၾကေသးရင္ မုန္တိုင္းေၾကာင့္ သိန္းခ်ီၿပီးေသဆံုး သန္းခ်ီၿပီး ဒုကၡေရာက္ရတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ ဘာေၾကာင့္ ကမၻာတ၀ွမ္း ျမန္မာသံ႐ံုးေတြေရွ႕မွာ ဆႏၵျပပဲြေတြ မလုပ္ၾကသလဲ။ ေနာက္ထပ္လည္း မေသေသးတဲ့ သူေတြကို ထပ္ၿပီးသတ္ေနတဲ့ စစ္အုပ္စုကို ကမၻာက အေရးယူဖို႔၊ ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္သားေတြ အေရးေပၚ၀င္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုပဲြေတြ ဘာေၾကာင့္ မလုပ္ၾကသလဲ။ ခင္ဗ်ားတို႔က နယ္စပ္က လူေတြခိုင္းမွ လုပ္ၾကမွာလား။ ပ႐ိုပိုဇယ္ဗုတ္ႏိုးက်ေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ တက္ႂကြေနလိုက္ၾကတာ။ ကိုယ့္ျပည္သူအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ဖို႔ ေတာင္းတာဟာ ခင္ဗ်ားတို႔အတြက္ ႏို္င္ငံေရးဒုကၡသည္ျဖစ္ႏိုင္ဖို႔ လမ္းမရွိၾကလို႔လားလို႔ပဲ ေမးခ်င္ေတာ့တယ္။ကိုယ့္တိုင္းျပည္ ကိုယ္လူမ်ိဳးအတြက္ လုပ္ေနၾကတာ အခ်ိန္နဲ႔အမွ် တန္ဖိုးရိွပါတယ္။ ျပည္သူေတြက အသက္ေတြ ရင္းေနၾကရခ်ိန္မွာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြက ပဲြၾကည့္ပရိသတ္လို အခ်ဥ္ထုပ္စားလိုက္ ကြာေစ့စားလိုက္ ျပန္ၾကည့္လိုက္လုပ္ၿပီး အနားယူေနၾကတယ္။ အခုအထိေကာ နားလို႔ မၿပီးၾကေသးဘူးလား။ ဘာေတြလုပ္ခဲ့လို႔ နားေနၾကတာလဲ။ မုန္တိုင္းသင့္ ျပည္သူေတြကို ကယ္ဆယ္ဖို႔ ႏိုင္ငံတကာကို ပါးစပ္ေလးနဲ႔ေတာင္ တက္တက္ႂကြႂကြ ေတာင္းဆိုမႈေတြ မလုပ္ၾကေတာ့ဘူးလား ေမးပါရေစ။ႏိုင္ငံတကာ ကယ္ဆယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ေတြ ၀င္ေရာက္ကူညီႏိုင္ရင္ အနည္းဆံုး ဆင္းရဲဒုကၡျဖစ္ေနတဲ့ က်ဴပ္တို႔ျပည္သူေတြ အသက္ရွင္ ရပ္တည္နိုင္မယ္။ လူလံုးမလွ ျဖစ္ေနရတဲ့ က်ဳပ္တို႔ျပည္သူေတြအတြက္ အက်ိဳးရိွမယ္။ ျပန္လည္ထူေတာင္ေရးေတြ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ရင္ က်ဳပ္တို႔တုိင္းျပည္ ဖံြ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာမယ္။ ဖြြံ႔ၿဖိဳးတိုးတက္လာရင္ ျပည္သူေတြရဲ႕ စဥ္းစားေတြးေခၚမႈေတြလည္း ျမင့္မားလာမယ္။ ႏုိင္ငံတကာ လူထုေတြရိွေနရင္ က်ဴပ္တို႔ျပည္သူေတြကို စစ္အုပ္စုက ဖိအားေပးမႈေတြလုပ္ဖို႔ ခက္လာမယ္။ ျပည္သူကလည္း ဆန္႔က်င္ရဲတဲ့ အားေတြရိွလာမယ္။ မတရားတာကို ငံုခံမယ္ဆိုတာေတြလည္း နည္းလာမယ္။ ေနာက္ဆံုး တိုင္းျပည္ရဲ႕ ႏို္င္ငံေရးအေျပာင္းအလဲကိုပါ ေဖာ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္။ျပည္သူေတြ ဒီထက္ဆင္းရဲမွ အာဏာရွင္ကို ဆန္႔က်င္လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ရက္စက္လြန္းတဲ့ အေတြးအေခၚေတြကို ပ႐ိုပိုဇယ္တင္ၿပီး ဘီယာေလး တျမျမလုပ္ေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြ စြန္႔လႊတ္သင့္ၿပီ။ ျပည္သူေတြ အေသခံၿပီး ဆန္႔က်င္ေပးခဲ့ၾကေပမယ့္ ခင္ဗ်ားတို႔ လုပ္ႏိုင္စြမ္းမရိွလို႔ ဆႏၵခံယူပဲြတို႔ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအသစ္တို႔ဆိုတာ ျဖစ္လာရတာပဲ မဟုတ္လား။ အခုလည္း ၂၀၁၀ကို ေစာင့္ခ်င္ေနၾကေသးသလား။ ေ႐ြးေကာက္ပဲြအသစ္မွာ ပါ၀င္ခြင့္ျပဳဖို႔ ေတာင္းဆိုၾကဦးမွာလား။ အေတြးအေခၚကို စစ္အုပ္စုေပးမွ ခင္ဗ်ားတို႔ ရၾကေတာ့မွာလား။ ျပည္သူ႔ေရွ႕က ဦးေဆာင္ရမယ့္ေနရာမွာ စစ္အုပ္စုကိုတင္ၿပီး ေခါင္းေဆာင္ခိုင္းေနတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔ေတြေၾကာင့္ တိုင္းျပည္က လူထုခမ်ာ ပိုၿပီးနစ္နာေနရပါၿပီ။ႏိုင္ငံတကာသိ ေအာ္ေနၾကတဲ့ ဘာကမ္ပိန္း ညာကမ္ပိန္းဆိုတဲ့ အဖြဲ႔ေတြက ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားလည္း အဆင့္ျမင့္ တကၠသိုလ္ႀကီးေတြမွာ ေက်ာင္းတက္ၿပီး၊ တသက္လံုး မသင္ခဲ့ဘူးတဲ့ စာေတြေလ့လာၿပီး ျပည္သူေတြအတြက္ အခ်ိန္မေပးႏိုင္ၾကေတာ့ဘူးနဲ႔ တူတယ္။ ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ အေရးႀကီးဆံုးအခ်ိန္မွာ ခင္ဗ်ားတို႔လည္း ႏႈတ္ဆိတ္ေနၾကတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအစ္ရႈး မဟုတ္လို႔လား၊ ႏို္င္င့ံအေရး အစ္ရႈးျဖစ္ေနတာ သတိျပဳၾကပါဦး၊ ႏို္င္ငံေရးအစ္ရႈးဆိုရင္ စားလို႔ေကာင္း ေသာက္လို႔ေကာင္း တက္ႂကြၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ နာဂစ္က အျမတ္မထြက္သလို စေကာ္လာရဖို႔လည္း အကူအညီ မေပးႏိုင္လို႔ မတက္ႂကြၾကတာလား ေမးပါရေစ။အေမရိကန္ လႊတ္ေတာ္အမတ္မ်ားနဲ႔ ဖက္လွဲတကင္း ေပါင္းေဖာ္ေနၾကတဲ့ ခင္ဗ်ားတို႔အေနနဲ႔ အေမရိကန္ အပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာက ဖိအားေပးၿပီး ျမန္မာျပည္သူေတြကို အင္းအားသံုး ၀င္ေရာက္ကူညီ ကယ္ဆယ္ဖို႔ ကိစၥက်ေတာ့ ကိုယ္နဲ႔မဆိုင္သလို လုပ္ေနၾကတာ တာ၀န္မဲ့ၿပီး လူထုကို သစၥာေဖာက္ေနၾကသလို ျဖစ္ေနၿပီ။ ခင္ဗ်ားတို႔ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုဆိုသူမ်ား ခင္ဗ်ားတို႔ ရေနတဲ့ ဒီမိုကေရစီထဲက အားတဲ့အခ်ိန္ေလးကို ဖဲ့ၿပီး ျမန္မာျပည္သူမ်ား အသက္ရွင္ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႏိုင္ငံတကာကို တိုက္တြန္းေတာင္းဆိုမႈေတြ အျမန္ဆံုးလုပ္ၾကပါလို႔ ေျပာျပရေစ။
မီးခဲ
Rest of your post
Monday, June 9, 2008
ဒီမိုကေရစီရေနသူမ်ား ျမန္မာျပည္သူေတြအတြက္ ေသာက္ေရတခြက္ ေတာင္း ေပးပါ
မိဘမဲ့ကေလးငယ္မ်ား လုပ္အားခနည္းနည္းျဖင့္ ခိုင္းေစခံေနရ
မုန္တိုင္းဒဏ္ခံခဲ့ရသည့္ ဧရာ၀တီျမစ္ဝကၽြန္းေပၚမွ ကေလးငယ္မ်ားမွာ ေပ်ာက္ဆံုးသြားသည့္ မိဘေဆြမ်ဳိးမ်ားကိုလိုက္ရွာစဥ္ ယခုကဲ့သို႔ လုပ္အားခအနည္းငယ္သာေပး၍ ခိုင္းေစခံေနရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္း ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းမ်ားတြင္ ပတ္ဝန္းက်င္ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္မႈမ်ား လႈပ္ရွားသူ မာဗင္ပါဗက္က ေျပာဆိုလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
မိဘမဲ့ကေလးမ်ား ခုိင္းေစခံရမႈႏွင့့္ပတ္သက္၍မာဗင္ပါဗက္က “ေန႔စဥ္ႏွင့္အမွ် ကုန္ေစ်းႏႈန္းေတြ က တက္ေနေပမဲ့ လူေတြအသက္ရွင္ရတဲ့ ဘဝတခုပဲ ေစ်းေပါေနတယ္၊ အားလံုးထဲမွာ ေစ်း အေပါဆံုးကေတာ့ ကေလးေတြပဲ၊ ေနရာအေတာ္မ်ားမ်ားမွာ သူတို႔ေလးေတြ မီးျခစ္ဂက္စ္ထည့္ ေပးရတာ၊ သစ္သီးေရာင္းေနတာေတြ၊ လၻက္ရည္ဆိုင္၊ အစားအေသာက္ခ်က္ျပဳတ္ေပးေနရတ့ဲ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာနဲ႔ ေနာက္ဆံုးဘုန္ႀကီးေက်ာင္းမွာ သန္႔ရွင္းေရးလုပ္ေနတ့ဲေနရာမက်န္ ေအာင္ သူတို႔အလုပ္လုပ္ေနၾကရတယ္”ဟု ေျပာသည္။
ျမန္မာတႏိုင္ငံလံုးအတိုင္းအတာျဖင့္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိးစုစစ္ပြဲမ်ား၊ မိသားစုစားဝတ္ေနေရး အခက္ခဲမ်ား၊ ကေလးစစ္သားအသံုးျပဳမႈမ်ားေၾကာင့္ ကေလးအမ်ားစုသည္ လူကုန္ကူးျခင္းခံ ေနရၿပီး ၎တို႔၏မိဘမ်ားမွာ တရက္လွ်င္ တေဒၚလာေအာက္ (က်ပ္တေထာင္ေအာက္) ဝင္ေငြ သာ ရရွိေနၾကသူမ်ားျဖစ္သည္။
“ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသက ကေလးေတြက ဆင္းရဲသားေတြထဲမွာ အဆင္းရဲဆံုးေတြျဖစ္ကုန္ၿပီ၊ ဆိုင္ကလုန္းမတိုင္ခင္ကေတာင္မွ သူတို႔ဆီမွာ အစာေရစာငတ္မြတ္ရွားပါးေနၾကတာ၊ ခုေတာ့ ဆိုင္ကလုန္းက သူတို႔ကို ရာစုႏွစ္တခုေလာက္ ေနာက္ျပန္ပို႔လိုက္ၿပီ၊ အခုဆိုရင္မိသားစုေတြက လည္း တကြဲတျပားစီျဖစ္ေနၾကေတာ့ သူတို႔ရဲ႕သားသမီးေတြကို မိဘေတြကိုယ္တိုင္ စြန္႔လႊတ္ စေတးလိုက္ၾကရၿပီ၊ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ကေလးေတြဟာ ထိခိုက္ပ်က္စီးလြယ္ေနပါၿပီ”ဟု သူက ဆက္လက္ေျပာဆိုသည္။
အထူးသျဖင့္ ကေလးငယ္အမ်ားစုသည္ မွတ္ပံုတင္မရွိ၊ ရြာနာမည္ေျပာႏိုင္ျခင္းမရွိသည့္အျပင္ ကေလးသူငယ္မ်ားကို အကာအကြယ္ေပးရန္ႏွင့္ မိသားစုေဆြမ်ဳိးမ်ားႏွင့္ ျပန္ဆက္သြယ္ေပးႏိုင္ ရန္ လုပ္ကိုင္ေပးေနၾကေသာ္လည္း ျမန္မာျပည္အသိုင္းအဝုိင္းတြင္ မိသားစုနာမည္မ်ား ထည့္ သြင္းမွည့္ေခၚေလ့မရွိသျဖင့္ ခက္ခဲေနေၾကာင္း ၎ကဆက္လက္ေျပာသည္။
ကေလးသူငယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအဖြဲ႔မ်ား၏အဆိုအရ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသမွာ မုန္တိုင္းမက်မီ က အသက္ (၁၈) ႏွစ္ေအာက္ ကေလးဦးေရသည္ လူဦးေရ၏ (၄၀) ရာခိုင္ႏႈန္းရွိၿပီး UNICEF ၏အဆိုအရ ကေလးသူငယ္ ၁.၁ သန္း တက္ေရာက္ေနသည့္ စာသင္ေက်ာင္း (၄,၀၀၀)ေက်ာ္ ပ်က္စီးသြားသည္ဟု ဆိုသည္။
မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ကေလးငယ္အနည္းဆံုး (၂,၀၀၀) ေက်ာ္သည္ မိဘမ်ားေသဆံုး၊ ေပ်ာက္ ဆံုးသြားသည့္အတြက္ မိဘမ့ဲကေလးမ်ားျဖစ္ေနၿပီး ေဒသခံမ်ားက ၎အေရအတြက္ထက္ ပိုေၾကာင္း ခန္႔မွန္းေျပာဆိုၾကသည္။
ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသရွိ မိသားစုမ်ားတြင္ ကေလးငယ္ဦးေရ ပိုမိုမ်ားျပားၿပီး လပြတၱာတၿမိဳ႕မွာပင္ မိဘမ့ဲကေလး (၅၀၀၀)ေက်ာ္ရွိႏိုင္ေၾကာင္း ခန္႔မွန္းေျပာဆိုသည္။
စစ္အာဏာပိုင္မ်ားက ဒုကၡသည္စခန္းမ်ားကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ေက်းရြာမ်ားသို႔ အတင္းအၾကပ္ ျပန္လႊတ္ေနေၾကာင္း ကယ္ဆယ္ေရးေအဂ်င္စီမ်ား၏ ေျပာဆိုမႈမ်ားႏွင့္ပတ္သက္၍ ျငင္းဆန္ေန လွ်က္ရွိၿပီး အစိုးရအေနျဖင့္ ကေလးငယ္မ်ားကို မိဘမ်ားထံေရာက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေပးကာ တႏိုင္ငံလံုးေက်ာင္းမ်ားကိုလည္း ဇြန္လ(၂) ရက္ေန႔တြင္ ဖြင့္လွစ္ခ့ဲသည္ဟု ဆိုသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ားကယ္ဆယ္ေရး ညႊန္ၾကားေရးမႉး အင္ဒ႐ူး ကပ္ဝုဒ္က “ကေလးေတြ စာသင္ ခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ဘယ္ကေလးဟာျဖင့္ စိတ္ခံစားမႈခ်ဳိ႕ယြင္းေနတယ္၊ ဘယ္ကေလး ဟာျဖင့္ အဟာရခ်ဳိ႕တ့ဲေနတယ္ စသည္ျဖင့္ေပါ့ ကြာဟခ်က္ေတြကို ျဖည့္ဆည္းေပးရဦးမယ္” ဟု ေျပာသည္။
UNICEF က ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသတြင္ ကေလးသူငယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးေဂဟာ (၈၀) ခန္႔ ဖြင့္လွစ္ထားၿပီး ေဂဟာတခုတြင္ ကေလး (၅၀) မွ (၃၅၀) ထိရွိကာ သီခ်င္းဆိုျခင္း၊ စာဖတ္ျခင္း၊ ကစားျခင္းႏွင့္ အုပ္စုလိုက္ေဖ်ာ္ေျဖမႈမ်ားျပဳလုပ္၍ ၎အတြက္လိုအပ္သည့္ စာအုပ္မ်ား၊ အေထာက္အကူျပဳပစၥည္းမ်ားအျပင္ အမိုးအကာေဆာက္လုပ္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို လုပ္ကိုင္ လွ်က္ရွိသည္။
ကေလးသူငယ္မ်ား ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရးအစီအစဥ္တြင္ လုပ္ကိုင္ေနသူ အမ်ဳိးသမီးတဦး က ကေလးသူငယ္မ်ားကို လူကုန္ကူးျခင္းႏွင့္ မိဘမဲ့ေလးေတြအား ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားက ျပန္ လည္ေမြးစားေပးၾကျခင္းျဖင့္ ကာကြယ္ေပးႏိုင္လိမ့္မည္ဟု ေမွ်ာ္လင့္ေၾကာင္းေျပာဆိုသည္။
“လူေတြကေတာ့လာၿပီး ဒီကေလးေတြကို ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ၿပီး ေမြးစားပါမယ္လို႔ေတာ့ ေျပာ တယ္၊ သူတို႔မွာ အျခားအေၾကာင္းအရာေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိေနပါဦးမယ္၊ က်မတို႔ကေတာ့ ခြင့္မျပဳႏိုင္ေသးပါဘူး၊ ကေလးေတြကို သူတို႔ရဲ႕မိသားစုေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ဖို႔နဲ႔ အထူးသျဖင့္ ကေလး ေတြကို ကာကြယ္ေပးဖို႔အတြက္ အလြန္ကိုအေရးႀကီးေနပါတယ္” ဟု သူမက ဆက္လက္ေျပာ ဆိုသည္။
Rest of your post
ၿဂဳိဟ္တုစေလာင္းဆုိင္မ်ားရွိ ပစၥည္းမ်ားကို ရွာေဖြသိမ္းယူေန
ဝိုင္းပီး
တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 20:13 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
နယူးေဒလီ။ ။ ရန္ကုန္ၿမ့ဳိ ၿဂဳိဟ္တု စေလာင္းဆိုင္မ်ားသို႔ အာဏာပိုင္မ်ားက ယခုရက္ပိုင္းတြင္ ရွာေဖြကာ လိုင္စင္ မရွိသူမ်ားကို မေရာင္းခ်ရန္ ဆုိင္ရွင္မ်ားကို လက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး အခ်ဳိ႕ ဆုိင္မ်ားတြင္ စေလာင္းမ်ားကို သိမ္းယူသြားသည္။
ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
လြန္ခဲ့သည့္ ၃ ရက္ခန္႔က လသာၿမ့ဳိနယ္ အေနာ္ရထာလမ္းရွိ တိုရွီဘာေက်ာ္ဝင္း ၿဂဳိဟ္တုစေလာင္း အေရာင္းဆိုင္တြင္ ေဒသ အာဏာပိုင္မ်ားက ဝင္ေရာက္ရွာေဖြကာ ဆိုင္ရွင္ကို လိုင္စင္မရွိသူမ်ားကို ေရာင္းခ်ျခင္း မျပဳလုပ္ပါေၾကာင္း ဝန္ခံခ်က္ လက္မွတ္ ေရးထိုးခိုင္းကာ စေလာင္းမ်ားကိုမူ သိမ္းယူသြားခဲ့သည္။ “ဆိုင္ေတြမွာ လိုက္ရွာေနတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဆိုင္ကေတာ့ စေလာင္း မေရာင္းေတာ့ဘူး” ဟု ဗဟန္းၿမ့ဳိနယ္ရွိ စိုးစံ အီလက္ထေရာနစ္ စင္တာ အေရာင္းဆိုင္ရွင္က ေျပာသည္။ယခု ရက္ပိုင္းအတြင္း၌ ၿဂဳိဟ္တု စေလာင္းဆိုင္မ်ား ရွာေဖြခံရသလို၊ စေလာင္း Receiver ေရာင္းသူ Grand electronic ဆိုင္မွ ကိုခ်စ္ဝင္းႀကိဳင္ ႏွင့္ Green Leaf မွ ပိုင္ရွင္တို႔ အေၾကာင္းျပခ်က္ မရွိဘဲ ဖမ္းဆီးခံခဲ့ရေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမ့ဳိမွ စေလာင္း ေရာင္းဝယ္သူမ်ားႏွင့္ နီးစပ္သည့္ သတင္း ရပ္ကြက္က မဇိၩမကို ေျပာသည္။ႏွစ္စဥ္ေၾကး တုိးျမႇင့္ေကာက္ခံျခင္းသည္ ေရႊဝါေရာင္ လႈပ္ရွားမႈမ်ားအတြင္း စစ္အစိုးရက အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္နင္းခဲ့သည့္ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယို၊ သတင္း အခ်က္အလက္မ်ားႏွင့္ အျခား ကန္႔သတ္လိုသည့္ ႏုိင္ငံတကာ သတင္းမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္ရန္ ရည္ရြယ္ဟန္ တူေၾကာင္း ထိုအခ်ိန္တြင္ ရန္ကုန္ ေဒသခံမ်ားက ခန္႔မွန္း ေျပာဆိုခဲ့ၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမ့ဳိနယ္ အတြင္းရွိ ၿဂဳိဟ္တု စေလာင္းဆိုင္ အမ်ားအျပားသည္ နအဖ စစ္အစိုးရမွ စေလာင္း အခြန္ေဆာင္ေၾကး တိုးျမႇင့္သည့္ အခ်ိန္မွ စတင္ကာ ေရာင္းခ်မႈ ထိုင္းမႈိင္းလာခဲ့သျဖင့္ ဆက္လက္ ေရာင္းခ်ျခင္း မျပဳေတာ့ပါ။ “အခြန္ေဆာင္ခေတြ တက္ေတာ့ အဝယ္ မလိုက္ေတာ့တာနဲ႔ မေရာင္းေတာ့ဘူး” ဟု ယခင္က ၿဂဳိဟ္တုစေလာင္း အေရာင္းအဝယ္ လုပ္ခဲ့သည့္ ေတာင္ဒဂံုၿမ့ဳိနယ္မွ လွဟန္ႏွင့္သားမ်ား ၿဂဳိဟ္တုစေလာင္း အေရာင္းဆိုင္ရွင္က မဇၩိမကို ေျပာသည္။ ၂ဝဝ၇ ခုႏွစ္ စက္တင္ဘာလ ေရႊဝါေရာင္ လႈပ္ရွားမႈေနာက္ပိုင္း ႏိုင္ငံတကာ ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းဌာနကုိ ရန္ကုန္ ၿမ့ဳိခံမ်ားၾကားတြင္ ေစာင့္ၾကည့္သူ မ်ားျပားလာခဲ့သည္။ ယခုလည္း ေမလဆန္းအတြင္း တုိက္ခတ္ခဲ့သည့္ နာဂစ္မုန္တုိင္း သတင္းအခ်က္အလက္ အမွန္မ်ားကို စစ္အစိုးရက ျပည္တြင္းျပင္ပသို႔ မေပါက္ၾကားေစရန္ စေလာင္းမ်ား ေရာင္းခ်မႈကို ယခုလို ပိတ္ပင္ေနျခင္း ျဖစ္သည္ဟု လသာၿမ့ဳိနယ္မွ အန္အယ္ဒီ ပါတီဝင္ေဟာင္းက သံုးသပ္ ေျပာဆိုသည္။ သူက “စေလာင္းေတြကို သိမ္းတာဟာ လူေတြကို သတင္း အေမွာင္ခ်တာ” ဟု ေျပာဆိုသည္။ အစိုးရ တရားဝင္ ထုတ္ျပန္သည့္ စာရင္းက လူဦးေရ သန္းေပါင္း ၅၅ သန္းေက်ာ္ ရွိသည့္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ၿဂဳိဟ္တုစေလာင္း အေရအတြက္ ၆ ေသာင္းခန္႔ ရွိသည္ဟု ဆိုထားသည္။
Rest of your post
နာဂစ္ ရဲ့ ဘဝ တစံု
မိုးထက္ေန
တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 19:07 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို႔ ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာ။ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာ ၿမ့ဳိနယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခု ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ရြာက စပါးကလည္း လႊတ္ျဖစ္၊ ေရလုပ္ငန္းကလည္း လႊတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ၿမ့ဳိနယ္အဆင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုလား၊ ဘာဆိုလား။ ဒါေတြေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခ်ိန္႐ွိ လယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္း သြားလိုက္၊ အစုယူၿပီး အငွားခ်ထားတဲ့ ငါးဖမ္း ေလွေတြဆီက ေငြသြားေကာက္၊ လိုက္စာရင္း ႐ွင္းလိုက္၊ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္မိသားစုနဲ႔ ေနလိုက္နဲ႔ ရပ္ေရး႐ြာေရးလည္း သိပ္မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ၿပီး တိုက္ပံု တကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို ့ လူစုေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက၊ မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီးခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္မိန္းမကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလည္း ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာႀကီးသမီး၊ က်ဳပ္က ၁ဝ တန္း ႏွစ္ခါက်လို႔ အိမ္က ထြက္ေျပးလာၿပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို႔ စစ္ထဲ လိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြထဲက လိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အထြာနဲ႔သူေတာ့ ရင္ခုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလးေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မိန္းမျဖစ္မယ့္ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ႔ကလည္း အခ်ိန္တန္ ဘြဲ႔ေလးဘာေလး ရၿပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တေယာက္နဲ႔ ေပးစား ဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ့။ က်ဳပ္က ဆရာႀကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ ၁ဝ တန္း ေအာင္ေအာင္ ေျဖမယ္၊ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မယ့္ က်ဳပ္နဲ႔ ဘယ္သေဘာတူမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဖိုးေတနဲ႔ မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ဘဲ ခရစ္ယာန္ သီလ႐ွင္ အၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြ ေနာက္မွာမွ လက္ထပ္ခြင့္ တင္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းမွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား၊ တပ္ကေပးတဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလည္း မ႐ွိ။ က်ဳပ္လည္း ၁ဝ တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလည္း ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ယူၿပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္၊ ေနရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေသြးလန္႔လာတာက တေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔႐ြယ္တူ အရာ႐ွိ ကေတာ္ေတြ၊ ဆရာႀကီး ကေတာ္ေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ (တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ တပ္ထဲက ထြက္ၿပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလးနဲ႔ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ၿမ့ဳိေပၚမွာ အိမ္ေလးတလံုး ငွားေန။ က်ဳပ္ကလည္း ႐ြာအနီးအနားမွာ စပါးပြဲစား လုပ္၊ ဆားပြဲစားလုပ္ရင္းနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္းမ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ ေ႐ွ့ေန လုပ္စားဖို႔ကလည္း ခ်ိန္ဘာဆင္းဖို႔ ဆရာေမြးစရာ ပိုက္ဆံကလည္း မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလည္း ႐ြာေတြအထိ ဆင္းေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတုန္းကေတာင္ ပိုက္ဆံျပတ္လို႔ ပုသိမ္ သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ႔ ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ ဆိုတဲ့အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္းေတြက တဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိ ေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လည္း ေျပပါတယ္။ ေငြလည္း ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔သမွ်လူ ဆရာေခၚရ။ ဟိုလူ ေၾကာက္ရ၊ ဒီလူ ေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲ႔ဝတ္႐ံုႀကီး တကားကားနဲ႔ ဘြဲ႔တက္ယူတဲ့ ေန႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ၿပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာမွာ လယ္ေလး၊ ေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ ဝယ္ၿပီး လုပ္ဖို႔၊ ေနာက္ အသက္ သိပ္မရခင္ ကေလးယူဖို႔ တိုင္ပင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေရာက္လာတာ။ အခုဆို သမီးက ၁ဝ ႏွစ္၊ သားအငယ္ေလးက ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္႐ွိထင္ပါ့။ ဒီ႐ြာ ေျပာင္းခါစတုန္းကမ်ား ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္ေလး ၂ ဧကေလာက္ေပၚ အငွားကၽြဲနဲ႔ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးကေတာ့ နည္းနည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ့ မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္း ထားခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေနေတာ့ ကၽြဲ အပိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ လယ္လည္း ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လည္း ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြား ဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးမယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်ဳပ္က စိုးရိမ္လို႔ ပုသိမ္ၿမ့ဳိက သားဖြားမီးယပ္ ဆရာဝန္မႀကီးနဲ႔ ေသခ်ာ၊ က်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြးလာၿပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမ ဦးစီးလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြရယ္၊ က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြရယ္၊ က်ဳပ္လယ္ေတြရယ္နဲ႔ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္းေပါက္ ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံ လူေတြကလည္း က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ၊ အလွဴအတန္းမွာ မေႏွးတာရယ္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံး မိသားစုဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့ေလ။ တခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ ကိစၥတခုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ လာၿပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို႔ စီးပြားတက္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ ေျပာရင္ ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအးရယ္လို႔ ေျပာတတ္ၿပီး၊ က်ဳပ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ဳိးေပါ့ ကိုဖိုးေတရာလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳၿပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမယ့္ ႏွစ္မို႔လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ ပိုၿပီး ေငြဝင္တာမွ ကေလးေတြ ထိန္းဖို႔ ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္႐ွိပံု ေျပာပါတယ္။ ေျပာရအံုးမယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးက ကေလးေတြ မေမြးခင္ကတည္းက သူ႔ဘာသာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲဘဲ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ႀကီးမွ သူတို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတမိုး စပါးေပၚတာနဲ႔ ႐ွင္ျပဳနားသပြဲလုပ္မယ့္ အလွဴ႐ွင္ေတြကလည္း မ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ဘဲ အလွဴဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို႔၊ ႐ွင္ေလာင္းဝတ္စံု ငွားတာတို႔ ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ၿမ့ဳိေပၚ တက္လုပ္ ျပန္ျပန္လာခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလည္း က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မယ့္ အလွဴအတြက္ ထင္ေၾကး အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးလို႔။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ေတာင္ ကာလသားေတြၾကား အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအးကလည္း က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလးတင္ၿပီး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္ဖုိ႔ ႀကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနရတာ။ အဲဒီေန႔က ေလေတြ စထန္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို႔ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသအတြက္က မုန္တိုင္းဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္ တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ မိေအးရယ္၊ မိေအးတူမေလးရယ္ ေခၚၿပီး တိုက္ခံ အေဆာက္အဦလည္း ျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာမလား၊ ကံဆိုးတယ္ ေျပာမလား၊ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မုန္တိုင္း အားေကာင္းလာပံုမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲ ေနမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တဲၿပိဳတဲ့ အသံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ႔ က်ဳပ္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာေတာင္ အားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ တေလာက လံုးဝ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ ... ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို႔ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ အသံ။ ၿပီးေတာ့ မိေအးရဲ့ “မုန္တိုင္းရဲ့ အေပၚမွာ ဘုရားသခင္ ႐ွိပါတယ္။ သခင့္ လက္ထဲမွာ က်မတို႔ ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ။ အဲဒီ အသံေတြရဲ့ ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိတာ သမီးနဲ႔ သား၊ ၿပီးေတာ့ မယ္ေအး တူမ။ သမီးနဲ႔ သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္ေအးရေပမယ့္ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အေျခအေန ၿငိမ္သက္စ ျပဳတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ကေလးေတြကို မိေအးတေယာက္၊ က်ေနာ္တေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ထြက္အလာမွာလည္း က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို႔ မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ ဘယ္မွာလဲဆိုတဲ့ အေမးကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကို ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ့။ က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလည္း သူတို႔ အိမ္ေတြကို ႐ွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြ ေနရာမွာ ေရျပင္ႀကီးေဖြးလို႔။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးက မွ်ေကၽြးတဲ့ အစာေလးေတြပဲ အားလံုး မွ်စားရင္း က်ဳပ္တို႔အားလံုး ေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာက တက္လာတဲ့လူ စစ္သား လူထြက္အတြက္ အေရးမႀကီးေပမဲ့ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြ အခုလို စားေနရတာ ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုး စိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးအၿပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေရဗူး နည္းနည္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ တထုပ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ႔ သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလွဴက်ေတာ့၊ အလွဴေရာက္ရင္ ဆိုတဲ့ စကားကို ႐ြယ္တူကေလးေတြ ၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို အပ္နဲ႔ ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ရင္လည္း မလိုအပ္ဘဲ မ်က္လံုး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိမ္အေျခအေန၊ လယ္အေျခအေန၊ ကၽြဲေတြရဲ့ အေျခအေန၊ ဆားကြင္းအေျခအေန၊ ငါးဖမ္းေလွေတြရဲ့ အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလည္း သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုး မက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက က်ဳပ္တို႔ မိသားစုသာမက ဒီေနရာမွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရလာတယ္။ ၿမ့ဳိေပၚေတြမွာလိုေတာ့ တားတာ ဆီးတာမ်ဳိးေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလွဴ႐ွင္ေတြကလည္း ေစတနာ ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေရလမ္းခရီးကိုလည္း သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လာၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ၿငိဳျငင္မႈကို ခံၿပီးေတာ့လည္း လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေျပာတယ္၊ အေမရိကန္တို႔၊ ျပင္သစ္တို႔က သေဘၤာႀကီးေတြ ေရာက္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္တို႔ ရြာေတြဆီ လာၿပီး၊ လိုတာ မွန္သမွ် ကူညီလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပး၊ မေပးေပးပါ။ ဒီတမိုးအတြက္ စားဖို႔ရယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြကို စပါးစိုက္လို႔ ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးၿပီး မ်ဳိးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါၿပီ။ က်ဳပ္ အလကား မယူပါဘူး။ ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ဆိုလည္း ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ႔ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ မိသားတစုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ရြာကို အလွဴရွင္ အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္၊ မိေအး၊ သမီးနဲ႔ သားကို ေခၚၿပီး လပြတၱာဘက္ကို အလွဴ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ႔ လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ တဖက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို႔ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ကေလး ပါသလို၊ တဖက္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားရင္ တျခားလူေတြ ၄ ေယာက္စာ ပိုရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလည္း ေတြးမိပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ႀကီးေတြ၊ ျပင္သစ္ႀကီးေတြ လာတဲ့အခါ ၿမ့ဳိေပၚကို အရင္လာမယ္။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုး ေတြ႔ရမယ္။ က်ဳပ္ လယ္ေတြ ျပင္ဖို႔၊ စပါးစိုက္ဖို႔ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္တာေပါ့။ မိေအးကလည္း ဘြဲ႔ေတာင္ ရထားတာဆိုေတာ့ အေမရိကန္ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္မွာပဲကို။ မိေအးကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့လည္း သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ ကို ေျပာေတာ့လည္း ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တရက္ အလွဴရွင္ေတြ ေရာက္လာၿပီး စိတ္ကူးကို ေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္းတို႔ လူအုပ္က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ႔ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို႔ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာက လြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို႔သာ ေျပာတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ၿပီး ႀကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့။ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစုအေရးက ႐ွိေသးတာကိုး။ စကားနဲ ရန္စဲေပါ့။ လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ၿမ့ဳိထဲမွာေနတာထက္ ၿမ့ဳိျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ ပို အဆင္ေျပတယ္လို႔ အလွဴ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း ၿမ့ဳိျပင္ကားလမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အလွဴ႐ွင္ေတြက ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလးကို သံုးၿပီး သစ္ပင္ႀကီးတပင္ ေအာက္မွာပဲ အျဖစ္တဲေလး ထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ကစလို႔ လာလိုက္တဲ့ ကားႀကီးကားငယ္ေတြ။ တခ်ဳိ့ကားေတြကလည္း ရပ္ၿပီး ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက် ေဝတယ္။ တခ်ဳိ့ကေတာ့လည္း ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ဳိးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္ စာရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ပိုစားရတာ အမွန္ပဲ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္၊ အလွဴ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ႔ လက္႐ွိ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ တရက္ေတာ့ မနက္အေစာႀကီး ရဲေတြရယ္၊ ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြရယ္ ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ဒီမွာ ေနခြင့္ မရွိဘူး၊ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး လာေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလည္း ေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလးေတြ တန္းစီ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အထဲမွာလည္း ဒန္အိုးဒန္ခြက္၊ ဆန္အိတ္၊ ဆီ၊ ဆားနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ခဏတာေတာ့ လံုျခံဳမႈ ရၿပီဆိုတ့ဲ အသိ။ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ၊ မိေအးနဲ႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကားသံ နားေထာင္လိုက္၊ ပစၥည္းလွဴမယ့္သူ ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔။ ပစၥည္းေတြ သြားအလွဴခံရတယ္ ဆိုတဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလည္း မျဖစ္လို႔သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလိုဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ရိကၡာ သြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမယ့္ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္႐ံုပဲေပါ့။ တေအာင့္ေနေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံၿပီး အရာရွိႀကီးေတြ က်ေနာ္တို႔ တဲတန္းေတြထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲတုန္းကလည္း က်ဳပ္က ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ႐ိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္ လို႔ေတာ့လည္း မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔တဲေတြဆီ တတဲခ်င္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဝမ္းသာတာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူႀကီးေတြ လာတယ္ဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြ ျပန္ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔တဲေတြဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြ ေရာက္လာၿပီး ဆန္အိတ္ေတြနဲ႔ တျခား စားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေရ႐ွည္အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတာ၊ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္၊ အေျခာက္အျခမ္း နည္းနည္းရယ္ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေတြကို “ဒါ တပတ္စာ” လို႔ ေျပာၿပီး ေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလွဴရွင္ေတြဆီကမွလည္း တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း တခုခုဆိုရင္ ျမံဳမေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မလိုဘူး၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ဳိးစပါး ေပးမွာလား၊ လယ္ေတြ ျပင္ေပးမွာလား၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးလိုက္ေတာ့၊ အဲဒီလူလည္း မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို႔၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ဳိ့ကလြဲၿပီး ဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္။ လူေတြ စြန္႔ႀကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအးနဲ႔ သမီးနဲ႔ သားနဲ႔ တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ႔ သားကို လွဴတဲ့ အလွဴပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ အဝင္မခံဘူး၊ စားဖို႔မ႐ွိရင္ ေတာင္းစားဆိုတဲ့ အသံ ... က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူရဲ့ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔လည္ပင္း အထိအေတြ႔ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္ေခါင္းနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔က နာက်င္မႈ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို႔ဆီက ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြပဲ လုယူတာ။ က်ဳပ္လက္ထဲကလူနဲ႔ သူလိုလူမ်ဳိးေတြက က်ဳပ္တို႔ ဘဝတခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ႔ သမီးရဲ့ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ တရြာလံုးကို ဖ်က္ပစ္တာ။ ထမင္းစားရ႐ံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ဘဝ ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲ ႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ဳိးစပါး။ ဘယ္သူေတြကေရာ က်ဳပ္တို႔ကို အၿမဲ လွဴေနႏိုင္မလဲ။ တလလား၊ ၁ဝ လလား၊ တႏွစ္လား။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ား လွဴတာကို တသက္လံုး ထိုင္စားေနမယ္ ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဘုရားကၽြန္လား၊ သူဖုန္းစားလား၊ ဒုကၡိတေတြလား။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူ လူေတြရယ္။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ၿပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့ မလို႔လား။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြက ခႏၱီပါရမီ ေကာင္းတာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား။ ဓားမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို႔လား။ ေမးခြန္းေတြရဲ့ အေျဖကို ႐ွာမေတြ႔ခင္ဘဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို႔။ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာက ဧရာမ သေဘၤာႀကီး။ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လို႔။ -----------------(နိဂံုး) ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ူးတေယာက္ စိတ္ေဖာက္ၿပီး ဥကၠ႒ႀကီးကို လည္္ပင္း ထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္လို႔ ဥကၠ႒ႀကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အလွဴခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔၊ က်မ အမ်ဳိးသား သေဘၤာေတြ၊ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မယ့္လူေတြ သြားေခၚေနတယ္လို႔ ငိုတခါ ရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္႔ မိန္းမတေယာက္ကို လူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။
Rest of your post
ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား မယက ႐ံုးေစာင့္ အိမ္တြင္ ေရာက္ေန
ေနသြင္
တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 17:56 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ခ်င္းမုိင္။ ။ ဌာနပိုင္ေငြ ေပ်ာက္ဆံုးမႈကို စံုစမ္းရာမွ ျမိဳ့နယ္ ေအးခ်မ္းသာယာေရး ႐ံုးေစာင့္၏ ေနအိမ္တြင္ ေလေဘး ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ား ေတြ႔သည္ဆိုေသာ အမႈတခု ခရမ္းျမိဳ့နယ္တြင္ ျဖစ္ပြားခဲ့သည္ဟု ေဒသခံမ်ား အေျပာအရ သိရသည္။ရန္ကုန္တိုင္း ခရမ္းျမိဳ့နယ္ အတြင္းေရးမွဴး၏ ရံုးခန္းမွ ေငြက်ပ္ (၁၇) သိန္း ေပ်ာက္ဆံုးသြားသျဖင့္ ေမလ ၂၇ ရက္ေန႔က ရဲစခန္းသို႔ အမႈဖြင့္ တိုင္ၾကားခဲ့၍ ရဲက မယက ရံုးေစာင့္ျဖစ္သူ ကိုေအးလိႈင္၏ ေနအိမ္ကို ေရွာင္တခင္ ဝင္ေရာက္ ရွာေဖြရာမွ ႏို္င္ငံရပ္ျခားမွ နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ခံ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ လႉတန္းထားေသာ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ားကို ဖမ္းမိျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ေဒသခံမ်ားက ေျပာၾကသည္။ဖမ္းမိေသာ ပစၥည္းမ်ားမွာ ေသတၱာ၊ ေရစိုခံဓာတ္မီး၊ ေရစိုးခံမီးျခစ္၊ ျခင္ေထာင္ စေသာ ေရေဘး ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္မ်ား ျဖစ္သည္။ကိုေအးလွဳိင္သည္ မယက ဥကၠဌ ဦးလွေသာင္း၏ လူယံုဟု ျမိဳ့တြင္ လူသိမ်ားၾကသည္။ယခု ေပ်ာက္ဆံုးသြားေသာ ေငြမွာ မိုဘိုင္းဖုန္း ေလွ်ာက္သူမ်ားထံမွ မယက ရန္ပံုေငြအျဖစ္ ေလွ်ာက္လႊာ တေစာင္လွ်င္ တသိန္းခြဲႏွင့္ (၄၉) လံုးစာ ေကာက္ခံထားေသာ (၇၃) သိန္းခြဲထဲမွ တခ်ဳိ႔တဝက္ ျဖစ္သည္ဟု အတြင္းလူမ်ားက ေျပာသည္။“ပထမ (၅) သိန္းေပ်ာက္၊ ေနာက္တခါ (၁ဝ) သိန္းတခါ ေပ်ာက္တယ္။ အဲဒီတုန္း ကေတာ့ ဖံုးဖိၿပီးေတာ့ ရွင္းလိုက္တာေပါ့။ (၁၇) သိန္းက်ေတာ့ မဖံုးႏိုင္မဖိႏိုင္ ျဖစ္တာက တေၾကာင္း၊ ေပၚၿပီး ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ အခု အဲလိုျဖစ္ေတာ့ ေညာင္ျမစ္တူးတာ ပုတ္သင္ဥေတြ ေပၚတာေပါ့ဗ်ာ” ဟု ေျပာသည္။
လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္
ေဒါက္တာ ခင္ေစာဝင္း
တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 14:21 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
နာဂစ္မုန္တိုင္း က်ေရာက္ၿပီးတာ တလေက်ာ္ခဲ့ပါၿပီ။ ျပည္သူေတြမွာေတာ့ အခုထိ ဒုကၡေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ရဆဲပါပဲ။ ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေရး ႏုိင္ငံတကာရဲ့ ကမ္းလွမ္းခ်က္ေတြကိုလည္း နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ ပိတ္ဆို႔ ျငင္းပယ္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာဝတီတိုင္းမွာ ကူညီကယ္ဆယ္ေရး မရေသးတဲ့သူေတြ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနပါေသးတယ္။ ကုလသမဂၢ ၿဂဳိဟ္တု တိုင္းထြာေရး အဖဲြ႔က ဇြန္လ ၄ ရက္ေန႔တုန္းက ဧရာဝတီတိုင္း အတြင္းက ေက်းရြာ ၁၈ ရြာ ပ်က္စီးပံုကုိ ၿဂဳိဟ္တုျမင္ကြင္းမွာ ဓာတ္ပံုနဲ႔တကြ အေသးစိတ္ ထုတ္ျပန္ ေၾကညာခဲ့ပါတယ္။ ရြာလံုးကၽြတ္ ပ်က္စီးတဲ့ ျမင္ကြင္းေတြ ဓာတ္ပံုေတြမွာ ေတြ႔ေနရပါတယ္။
ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
နာဂစ္မုန္တိုင္းမွာ လူထုေပါင္း သိန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး အသက္ဆံုး႐ံႈးခဲ့ရပံု၊ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ဒုကၡ ေရာက္ေနရပံုေတြကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ရက္စက္ယုတ္မာမႈနဲ႔ လူသားဂုဏ္သိကၡာ ဆိုတာကို ေလးစားဘို႔ေဝးလို႔ တိရစၦာန္ရဲ့ အသက္ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားတာ လက္ေတြ႔ထင္ရွား ေတြ႔ေနရပါၿပီ။ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကစၿပီး ႏွစ္ ၅ဝ နီးပါး (Generation) မ်ဳိးဆက္ ၃ ဆက္ေလာက္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္မွာ လူသား ဂုဏ္သိကၡာ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ ျပားျပားဝပ္ဝပ္ ဒုကၡခံေနၾကရပါတယ္။ လူထုမွာ မ်က္ရည္စက္လက္နဲ႔ ဒုကၡေရာက္ေနတဲ့ ကာလမွာ အတင္းအက်ပ္ ဆႏၵခံယူပြဲကို လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ စစ္အစိုးရဟာ ျပည္တြင္းမွာေရာ၊ ႏိုင္ငံတကာကိုပါ လိမ္ညာဘို႔ နည္းနည္းမွ ဝန္မေလးၾကပါဘူး။ ကုလသမဂၢ အတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ ဘန္ကီမြန္းကို ေျပာတုန္းက ႏိုင္ငံတကာရဲ့ အကူအညီကို ယူပါမယ္၊ ႏိုင္ငံျခား ပညာရွင္ေတြ ကူညီေရး အဖြဲ႔ေတြကို ဗီဇာေပး ဝင္ခြင့္ျပဳပါမယ္လို႔ လိမ္ညာ ကတိေပးခဲ့ၿပီး၊ တကယ့္တကယ္မွာ ေပးခဲ့တဲ့ ဂတိအတိုင္း ေဆာင္ရြက္မႈ မရွိခဲ့ပါဘူး။ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြဟာ အမ်ဳိးသား ျပန္လည္သင့္ျမတ္ေရးတို႔၊ သံုးပြင့္ဆိုင္ ေဆြးပြဲတို႔ကို လံုးဝ စိတ္ဝင္စားသူေတြ မဟုတ္တာ ေသခ်ာေနပါၿပီ။ ဒီစနစ္ ရွင္သန္ေနသမွ် လူထုမွာ ဒုကၡေရာက္သထက္ ေရာက္ၿပီး တုိင္းျပည္တခုလံုး စံုးစံုးၿမဳိပ္ဖြယ္ရာပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မတရားဖိႏွိပ္မႈ ဒုကၡခံေနၾကရတဲ့ ျပည္သူေတြအတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာနည္းလမ္း၊ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးအတြက္ လြတ္ေျမာက္ရာ နည္းလမ္း တလမ္းပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းေရးပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ Military Dictatorship ဆိုတာ လံုးဝ မရွိေတာ့ေအာင္ ဖ်က္သိမ္း ပစ္ရမယ္။ Abolish လုပ္ပစ္ရမယ္။ ဒါမွသာ တကယ္စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ရႏိုင္မွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီ စစ္မွန္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ေပၚေပါက္မွသာ ျပည္သူေတြဟာ အေျခခံ လူ႔အခြင့္အေရးကို ျပည့္ဝစြာ ခံစားရၿပီး၊ ေၾကာက္ရြံ႕ရျခင္း ဒုကၡ၊ ဆင္းရဲငတ္မြတ္ျခင္း ဒုကၡက ကင္းေဝးမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဘို႔အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကို တိုက္ဖ်က္ဘို႔ လက္နက္ လိုပါတယ္။ လက္နက္မရွိဘဲ တုိက္လို႔ မရပါဘူး။ အဲဒီလက္နက္ကို ဘယ္ကရမလဲလို႔ ေမးရင္ေတာ့ အေျဖက ရွင္းပါတယ္။ အဲဒီလက္နက္က ျပည္သူေတြ လက္ထဲမွာ ရွိေနပါတယ္။ ျပည္သူေတြဆိုတာ အားလံုး ပါဝင္ပါတယ္။
ျပည္တြင္းမွာေနတဲ့ ျပည္သူ၊ ျပည္ပမွာ ေရာက္ေနၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္ဖြား ျပည္သူမ်ား
ရဟန္းသံဃာေတာ္မ်ား
ႀကံ့ဖြတ္နဲ႔ စြမ္းအားရွင္မ်ား
ၾကည္း၊ ေရ၊ ေလ တပ္မေတာ္သားမ်ား အဲဒီလူေတြ အားလံုးမွာ လက္နက္ေတြ ရွိပါတယ္။ ဘယ္လို လက္နက္ေတြ ရွိတာလဲ။ “ေသနတ္လား၊ ဓားလား၊ ဂ်င္ဂလိလား” လုိ႔ ေမးလာရင္ေတာ့ အဲဒါေတြ တခုမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ေတြ အားလံုးမွာ ရွိေနတဲ့ လက္နက္ကေတာ့ “ညီၫြတ္ေရး” ပါပဲ။ ျပည္သူေတြအားလံုး “ညီၫြတ္ေရး” ဆိုတဲ့ လက္နက္ကို နည္းလမ္းမွန္မွန္၊ စနစ္တက် ထုတ္ေဖာ္သံုးစြဲဘို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနပါၿပီ။ အဲဒီလက္နက္ ရွိေပမယ့္ မွန္မွန္ မသံုးစြဲႏိုင္လို႔၊ တန္ဖိုးမထားခဲ့လို႔ အခုလို ခံေနရတာပါ။ ျပည္သူေတြနဲ႔အတူ ႀကံ့ဖြတ္ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြ အားလံုး အတူတကြ ပူးေပါင္းႏိုင္ၾကရင္၊ ညီၫြတ္ၾကရင္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ (Abolish) ျဖစ္ဘို႔ရာ မခဲယဥ္းပါဘူး။ စစ္အာဏာရွင္ေတြဟာ ျပည္သူ႔အင္အားကို အင္မတန္ ေၾကာက္ပါတယ္။ အဲဒီလို ေၾကာက္လို႔ အခုလို ရက္စက္ ဖိႏွိပ္ေနတာပါ။ မိမိရဲ့ လက္ရွိဘဝမွာ အခုေလာက္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး ခံခဲ့ရၿပီ။ ေနာက္လာမယ့္ သားစဥ္ေျမးဆက္ ဂုဏ္သိကၡာနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းစြာ ေနႏိုင္ဘို႔အေရး ညီၫြတ္ေရး လက္နက္ကို စနစ္တက် ထုတ္ေဖာ္သံုးစြဲၾကဘို႔ အခ်ိန္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္းပါ။ ညီၫြတ္ေရး လိုအပ္တယ္ဆိုတာ မူအားျဖင့္ သိၾကပါတယ္။ ဒီမိုကေရစီ ေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္း စုၾကည္ကလည္း “အားလံုး ညီၫြတ္ၾကပါ” လို႔ ဆိုတာကို ေျပာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္ေတြ႔မွာေတာ့ အခုကာလအထိ ဒီမိုကေရစီ အင္အားစုေတြ အတြင္းမွာ ညီၫြတ္ေရးကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကေသးပါဘူး။ အေျပာလြယ္သေလာက္ လက္ေတြ႔မွာ လုပ္ကိုင္ရတာ ခက္ခဲပါတယ္။ နအဖ ကလည္း တမင္တကာကို အခ်င္းခ်င္း ကြဲေအာင္ ဖန္တီးေပးေနတာပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခက္အခဲကို ေက်ာ္လႊားႏိုင္ေအာင္ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းႀကိဳးစားဘို႔ လိုပါၿပီ။ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းမွာဆိုရင္ သာမန္ ျပည္သူေတြနဲ႔ ႀကံ့ဖြတ္ စြမ္းအားရွင္တို႔၊ တစည္းတလံုးတည္း ညီၫြတ္ႏိုင္ၾကမယ္ဆိုရင္ တကယ္ အစြမ္းေကာင္းတဲ့ “ျပည္သူ႔အင္အား” တရပ္ ေပၚေပါက္လာမွာပါ။ တကယ္ေတာ့ ႀကံ့ဖြတ္တို႔၊ စြမ္းအားရွင္တို႔ ဆိုတာလည္း ျပည္သူထဲက ျပည္သူေတြပါပဲ။ သူတို႔လည္း အမ်ားျပည္သူလိုပဲ ဘဝ ရပ္တည္ေရးအတြက္ ႐ုန္းကန္ လႈပ္ရွားေနၾကရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြလိုပဲ နအဖ ကို ေၾကာက္ရြံ႔ နားေထာင္ေနရသူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ရွိျဖစ္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး အေျခအေနကို ၾကည့္ရင္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ ေျပာင္းလဲဘို႔အတြက္ စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို လံုးဝ ဖ်က္သိမ္းရမွာ ျဖစ္ၿပီး၊ အဲဒီလို ဖ်က္သိမ္းႏိုင္ဘို႔အတြက္ ညီၫြတ္ေရးဆိုတဲ့ လက္နက္ကို အသံုးခ်ဘို႔က လြဲလို႔ တျခားနည္းလမ္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ညီၫြတ္ေရး လက္နက္ကို ဘယ္လုိ အသံုးခ်မယ္ဆိုတဲ့ ဗ်ဴဟာကိုေတာ့ ျပည္သူအားလံုးက ဆံုးျဖတ္ လုပ္ေဆာင္ေပးရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ျပည္သူေတြ အထူးသျဖင့္ ျပည္တြင္းက ျပည္သူေတြရဲ့ ညီၫြတ္မႈ လက္နက္အင္အားကို မွန္မွန္ကန္ကန္ အသံုးျပဳႏိုင္ေရးအတြက္ ျပည္တြင္းျပည္ပမွာ ရွိတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ဒီမိုကေရစီေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူေတြ၊ ပညာရွင္ေတြ အားလံုး ဝိုင္းဝန္းစဥ္းစား အႀကံေပးဘို႔ လိုပါတယ္။ အခ်ိန္ဟာ အေရးႀကီးေနပါၿပီ။
Rest of your post
ႏွစ္ပတ္အတြင္း တေယာက္မွ မေသခဲ့ဟု သံုးပြင့္ဆိုင္ထုတ္ျပန္
ေနသြင္
တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 14:10 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္
ခ်င္းမုိင္။ ။ လြန္ခဲ့ေသာ ႏွစ္ပတ္အတြင္း လပြတၱာႏွင့္ ဖ်ာပံုၿမ့ဳိနယ္အတြင္း တဦးတေယာက္မွ် ေသဆံုးျခင္းမရွိဟု ျမန္မာျပည္ ေလးေဘး ကယ္ဆယ္ေရးအတြက္ ဖြဲ႔စည္းထားေသာ သံုးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႔က သတင္း ထုတ္ျပန္သည္။ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
အာဆီယံ-ျမန္မာ-ကုလသမဂၢတို႔ ပါဝင္ေသာ သံုးပြင့္ဆုိင္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မွ အဖြဲ႔ဝင္ ၁ဝဝ ပါေသာ ေရွ့ေျပး အဖြဲ႔သည္ ယခုလ ၅ ရက္ေန႔မွ စတင္ကာ ဧရာဝတီတုိင္းအတြင္းရွိ လပြတၱာႏွင့္ ဖ်ာပံုၿမ့ဳိနယ္မ်ားသို႔ ၃ ရက္ၾကာ သြားေရာက္ ေလ့လာခဲ့ၿပီးေနာက္ အျပန္တြင္ သတင္း ထုတ္ျပန္လိုက္ျခင္း ျဖစ္သည္။“လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ပတ္အတြင္းမွာ အေသအေပ်ာက္ တေယာက္မွ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေထာက္အပံ့ေတြ လိုေနတယ္ ဆိုတာကေတာ့ သိသာတဲ့ ကိစၥပါ” ဟု ေရွ့ေျပး ကြင္းဆင္းအဖြဲ႔ဝင္ တဦး၏ ေျပာၾကားခ်က္ကို အဖြဲ႔၏ သတင္းထုတ္ျပန္ခ်က္တြင္ ကိုးကားထားသည္။အဖြဲ႔ႏွင့္အတူ လုိက္ပါသြားေသာ သံုးပြင့္ဆုိင္ ကယ္ဆယ္ေရးအဖြဲ႔ ေခါင္းေဆာင္တဦးျဖစ္သူ မေလးရွားႏိုင္ငံမွ မစၥတာ Badrul Shah bin Mohd Idris က “က်ေနာ္တို႔ အဖြဲ႔ ေရာက္သြားတဲ့ ရြာေတြက ဆုိင္ကလုန္း မတုိင္ခင္ကတည္းက ဆင္းရဲတြင္း က်ေနတဲ့ ရြာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ အားလံုး သူတို႔ အိမ္ေတြကို ျပန္ေဆာက္တာနဲ႔ပဲ အလုပ္မ်ားေနၾကတယ္။ ရြာသားေတြက ပူးေပါင္းလိုစိတ္ ရွိပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။ေရွ့ေျပးအဖြဲ႔ ႏွစ္ဖြဲ႔သည္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚေဒသရွိ အစြန္အဖ်ားမွ ေက်းရြာမ်ားဆီ အဓိက သြားေရာက္ခဲ့ၿပီး ေဒသ အာဏာပုိင္မ်ား၊ လူမႈ အသိုင္းအဝုိင္းႏွင့္ ကုလသမဂၢမွ ကြင္းဆင္း ဝန္ထမ္းမ်ားထံမွ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္မႈကို အျပည္အဝ ရခဲ့သည္ဟု ဆုိသည္။ရန္ကုန္သို႔ ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္ ျပဳလုပ္ေသာ ေရွ့ေျပးအဖြဲ႔၏ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ ၂ နာရီၾကာ ရွင္းလင္းပြဲကို အာဆီယံဘက္မွ အႀကီးတန္း အရာရွိျဖစ္သူ ျမန္မာႏိုင္ငံဆုိင္ရာ စကၤာပူ သံအမတ္ႀကီး Robert H.K. Chua က ဖြင့္လွစ္ေပးၿပီး အျခား သံုးပြင့္ဆုိင္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔ဝင္မ်ား တက္ေရာက္သည္။စကၤာပူ သံအမတ္ႀကီးက “ေရွ့ေျပးအဖြဲ႔က လုပ္ေဆာင္ႏိုင္တာေတြကေတာ့ သံုးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႔က တျခား အဖြဲ႔ဝင္ေတြကို ေအာက္ေျခက အျဖစ္အပ်က္၊ အေျခအေန၊ အခက္အခဲေတြကို မွ်ေဝေပးႏိုင္တာပါ။ အာဆီယံ၊ ကုလသမဂၢ၊ ျမန္မာအစိုးရတို႔ရဲ့ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈကေန ေရွ့ဆက္ ကယ္ဆယ္ေရးလုပ္ငန္းေတြ၊ ျပန္လည္ ထူေထာင္ေရး လုပ္ငန္းေတြ ပိုမိုေကာင္းမြန္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္မယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္” ဟု ေျပာသည္။သံုးပြင့္ဆုိင္အဖြဲ႔မွ ၂၅ဝ ဦး ပါဝင္ေသာ ေနာက္ထပ္ အဖြဲ႔တဖြဲ႔ကို ရန္ကုန္တုိင္းႏွင့္ ဧရာဝတီတိုင္းအတြင္းရွိ မုန္တိုင္းသင့္ ေဒသမ်ားသို႔ ယေန႔မွ စတင္ကာ ေစလႊတ္ရန္ ရွိေနသည္။အဖြဲ႔တြင္ ျမန္မာ၊ အာဆီယံ၊ ကုလသမဂၢ၊ ႏိုင္ငံတကာႏွင့္ ေဒသတြင္းမွ အစိုးရ မဟုတ္ေသာ အဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ တသီးပုဂၢလမ်ား၊ အာရွ ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး ဘဏ္ႏွင့္ ကမၻာ့ဘဏ္မွ ဝန္ထမ္းမ်ားလည္း ပါဝင္မည္ ျဖစ္သည္။ သံုးပြင့္ဆုိင္ ကယ္ဆယ္ေရး အဖြဲ႔မွ အဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသမွ အေျခအေနကို လာမည့္ ၂ ပတ္အတြင္း အခ်က္အလက္မ်ား စုေဆာင္းၾကမည္ ျဖစ္သည္။ျမန္မာ စစ္အစိုးရဘက္ကလည္း အဖြဲ႔၏ လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္ လိုအပ္ေသာ သယ္ယူပုိ႔ေဆာင္ေရး ယာဥ္မ်ားကို အေထာက္အပံ့ ေပးသည္ဟု ဆိုသည္။ ကား ၂၅ စီး၊ ေလွ အစီး ၂ဝ၊ ဖုန္း အလံုး ၇ဝ၊ ေဒသ ပူးေပါင္း ေဆာင္ရြက္ေရး တာဝန္ခံ ၅ ဦး၊ ၿမ့ဳိနယ္ ၃ဝ တြင္ လုပ္ငန္းမ်ား ေဆာင္ရြက္ႏိုင္ေရးအတြက္ ေဒသေကာ္မတီမ်ား ဖြဲ႔စည္းျခင္းကို ျမန္မာဘက္က လုပ္ေဆာင္ေပးသည္ဟု ဆုိသည္။ဤအေတာအတြင္း ျပင္သစ္မွ ဘိုကေလးႏွင့္ လပြတၱာၿမ့ဳိနယ္ အတြင္းမွ ဒုကၡသည္မ်ားအတြက္ လွဴဒါန္းေသာ အေထာက္အပံ့ ပစၥည္းမ်ားသည္ ထိုင္းႏိုင္ငံမွတဆင့္ ရန္ကုန္ ဆိပ္ကမ္းသို႔ ၾကာသပေတးေန႔က ေရာက္ရွိသြားသည္။တန္ခ်ိန္ ၁ ေသာင္းပါေသာ ကယ္ဆယ္ေရး ပစၥည္းမ်ားတြင္ အစားအစာ၊ ျခင္ေထာင္၊ ေဆးဝါးႏွင့္ အေျခခံ ေထာက္ပံ့ေရး ပစၥည္းမ်ား ပါဝင္ၿပီး ကုလသမဂၢ ေအဂ်င္စီျဖစ္ေသာ ကမၻာ့စားနပ္ရိကၡာ အစီအစဥ္မွတဆင့္ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသသို႔ ေပးပို႔ခဲ့သည္။
Rest of your post
မုန္တုိင္းသင့္ဦးေရ၏ (၈) ရာႏႈန္းသာ ႏုိင္ငံတကာၾကက္ေျခနီ လျခမ္းနီ အကူအညီရ
NEJ/ ၉ ဇြန္ ၂၀၀၈
ဇြန္လ (၂) ရက္ထိ ႏုိင္ငံတကာ ၾကက္ေျခနီ လျခမ္းနီအဖဲြ႕မွ ေပးသည့္ အကူအညီရသူ မုန္တုိင္း သင့္ဦးေရမွာ ရန္ကုန္တုိင္းႏွင့္ ဧရာ၀တီတုိင္းတြင္ စုစုေပါင္း (၂) သိန္းနီးပါးရွိသည္ဟု ႏုိင္ငံတကာ ၾကက္ေျခနီ လျခမ္းနီအဖဲြ႔က ထုတ္ျပန္ထားသည္။ သုိ႔ေသာ္ ႏုိင္ငံတကာ ၾကက္ေျခနီလျခမ္းနီအဖဲြ႔မွ ေပးသည့္ အကူအညီရသူဦးေရမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ မုန္တုိင္းသင့္ဦးေရ (၂.၄) သန္း၏ (၈) ရာႏႈန္း သာရွိသည္။
ႏုိင္ငံတကာ ၾကက္ေျခနီ လျခမ္းနီအဖဲြ႕မွေပးသည့္ အကူအညီမွာ ေရႏွင့္ ေရဆုိးႏုတ္ဆုိင္ရာ အကူအညီ၊ အစားအစာ၊ က်န္းမာေရး၊ အမုိးအကာႏွင့္ အျခားလူသံုးပစၥည္း စသည့္ အကူအညီမ်ား ျဖစ္သည္။
ႏိုင္ငံတကာအကူအညီ ကုမၸဏီမ်ား အျမတ္ထုတ္
NEJ/ ၉ ဇြန္ ၂၀၀၈
အလားတူ ဘိုကေလးၿမိဳ႕နယ္အတြင္း ေရာက္ရွိခဲ့သူတဦးက German Federal Agency မွ လႉဒါန္း ထားသည့္ Mobile Purify ေရသန္႔စက္ကို ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရေၾကာင္း၊ အဆုိပါ ေရသန္႔စက္မ်ား၊ ေရစစ္ ကန္မ်ား အေပၚ၌လည္း H လိုဂိုႏွင့္ ထူးထေရးဒင္းကုမၸဏီ အမွတ္အသားကို ျမင္ေတြ႕ရေၾကာင္း၊ ေရသန္႔စက္ ကိုင္တြယ္သူသည္လည္း ထူးထေရးဒင္းက ၀န္ထမ္းျဖစ္ေနေၾကာင္း၊ ထုိ႔ေၾကာင့္ ျပည္သူမ်ားအေနျဖင့္ အဆုိပါေရသန္႔စက္ လႉဒါန္းသူသည္ ထူးထေရးဒင္းကဟု ထင္ျမင္ယူဆ သြားႏိုင္ေၾကာင္း ေျပာသည္။
ႏိုင္ငံတကာက ေပးအပ္သည့္ အကူအညီမ်ားတြင္ ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ေလေဘးသင့္ေဒသသုိ႔ သြားေရာက္ကူညီမည့္ ကၽြမ္းက်င္၀န္ထမ္းမ်ား ပါ၀င္ေသာ္လည္း စစ္အစိုးရက ပစၥည္းကိုသာ လက္ခံၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား ကၽြမ္းက်င္သူမ်ားကို ေလေဘးသင့္ေဒသသုိ႔ သြားခြင့္မျပဳသည့္အတြက္ ရန္ကုန္၌ပင္ လဲႊေျပာင္းေပးရသည္။
ထုိသုိ႔လႊဲေျပာင္း ေပးသည္ကုိ စစ္အစိုးရႏွင့္ နီးစပ္သည့္ ေလေဘးသင့္ေဒသမ်ားတြင္ ျပန္လည္တည္ေဆာက္ေရး ကန္ထ႐ိုက္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္ေဆာင္ခြင့္ရထားေသာ ဧရာေရႊ၀ါ၊ ထူးထေရးဒင္း၊ ေရႊသံလြင္၊ တက္လမ္း၊ အာ႐ံုဦး စသည့္ ကုမၸဏီမ်ားက လဲႊေျပာင္းရယူခဲ့ၾကသည့္အတြက္ ယခုကဲ့သုိ႔ ၎တို႔ လႉဒါန္းသကဲ့သုိ႔ အျမတ္ထုတ္ႏိုင္ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ပုဂၢလိက ေလေဘး ကယ္ဆယ္ကူညီေရး ေဆာင္ရြက္ေနသူတဦးက ေျပာသည္။
ျမန္မာစစ္အစိုးရ၏ ေမ (၁၈) ရက္ထုတ္ ေၾကးမံုသတင္းစာ စာမ်က္ႏွာ (၂) တြင္ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ Rotary Club က လႉဒါန္းထားသည့္ Shelter Box မ်ား ရန္ကုန္ေလဆိပ္သုိ႔ ေရာက္ရွိလာသည္ကို “ဧရာေရႊ၀ါ၊ ထူး၊ ေရႊသံလြင္ႏွင့္ အက္စ္ပီေအ ကုမၸဏီတို႔၏ ၿဗိတိန္ႏိုင္ငံမွ ၀ယ္ယူထားေသာ ေထာက္ပံ့ေရးပစၥည္းမ်ား ေရာက္ရွိ” ဆိုသည့္ ေခါင္းစဥ္တပ္ၿပီး Shelter Box အလံုး (၁,၀၅၀)၊ စုစုေပါင္း (၅၅) တန္ ေရာက္ရွိေၾကာင္း ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ေၾကာင္း အဆိုပါ ေလေဘးကူညီ ေဆာင္ရြက္သူက ေျပာသည္။
ယင္းမတိုင္ခင္ကလည္း ႏိုင္ငံတကာမွ အလႉပစၥည္းမ်ားကုိ နအဖ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား နာမည္စာတန္း ေရးထိုးခဲ့သျဖင့္ မီဒီယာမ်ားက ထုတ္ေဖာ္ေရးသားခဲ့သည္။
မုန္တိုင္းသတင္းမ်ား အႀကီးအက်ယ္ ျဖတ္ေတာက္
NEJ/ ၉ ဇြန္ ၂၀၀၈
ျပည္တြင္းသုိ႔ တရား၀င္လမ္းေၾကာင္းမွ တင္သြင္း သည့္ Time, News Week, The Economist မဂၢဇင္းႏွင့္ အျခားမဂၢဇင္း၊ သတင္းစာမ်ား၌ပါ၀င္သည့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းဆိုင္ရာ သတင္းႏွင့္ သတင္းေဆာင္းပါးမ်ားကို ျဖတ္ေတာက္ ဆုတ္ၿဖဲျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း အင္း၀စာအုပ္တိုက္မွ ပံုမွန္၀ယ္ယူ ဖတ္႐ႈေနသူတဦးက ေျပာသည္။
၎က “နမူနာ ဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ ေမလ (၁၀-၁၆) ရက္အတြက္ ထုတ္တဲ့ အီေကာေနာမစ္ မဂၢဇင္း ဆိုရင္ Myanmar's misery ေခါင္းစဥ္ ဧရာ၀တီ တိုင္းက ေရလႊမ္းေနတဲ့ ေက်းရြာမ်က္ႏွာဖံုးနဲ႔။ ဒါေပမယ့္ အထဲမွာ မာတိကာ စာမ်က္ႏွာေတာင္ မပါဘူး၊ ဆုတ္ထားတာ၊ စာမ်က္ႏွာ (၁) ကေန (၈) အထိ၊ စာမ်က္ႏွာ (၁၀) ကေန (၁၂) အထိ၊ စာမ်က္ႏွာ (၃၄) ကေန (၃၇) အထိ ဆုတ္ၿဖဲထားတယ္။ စုစုေပါင္း (၁၅) မ်က္ႏွာ ဆုတ္ၿဖဲထားၿပီး ျမန္မာျပည္အေၾကာင္းဆို တစြန္းတစမွ မပါဘူး။ က်ေနာ္က (၃) လကို (၃၆,၀၀၀) က်ပ္ ေပးၿပီး ဖတ္ရတာ။ ဘယ္အဓိပၸာယ္ရွိေတာ့မလဲ။ အင္း၀တိုက္က ၀န္ထမ္းကို ေမးေတာ့ စာေပစိစစ္ေရးကို တင္ျပရတယ္။ စာေပစိစစ္ေရးက ဆုတ္ဆိုတာေတြကို ဆုတ္ၿဖဲၿပီးမွ ျဖန္႔ေ၀ေပးရတယ္လို႔ ေျပာ တယ္” ဟု ဆိုသည္။
ထုိ႔အျပင္ စာေပစိစစ္ေရးက ေမ(၂၆) ရက္ထုတ္ တိုင္းမ္မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ (၂၃) မွ (၃၀) အထိ၊ ဇြန္(၂) ရက္ထုတ္ တိုင္းမ္မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ (၃) မွ (၆) အထိ၊ (၈) မွ (၁၁) အထိ၊ ေမ (၂၄-၃၀) ရက္ထုတ္ အီေကာေနာမစ္မဂၢဇင္း စာမ်က္ႏွာ (၁၅) မွ (၂၁) အထိ၊ စာမ်က္ႏွာ (၃၅) မွ (၃၈) အထိ ဆုတ္ၿဖဲထားေၾကာင္း ၎က ေျပာသည္။
အျခား မဂၢဇင္းႏွင့္ သတင္းစာမ်ား၌လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံႏွင့္ နာဂစ္မုန္တိုင္းအေၾကာင္း ေဖာ္ျပထား သမွ် အကုန္လံုး ဆုတ္ၿဖဲၿပီးမွ ျဖန္႔ေ၀ ေရာင္းခ်ေနေၾကာင္း သိရသည္။
နအဖစစ္အစိုးရက ဆိုင္ကလုန္းမုန္တိုင္း တိုက္ခတ္ခဲ့ရာ ဧရာ၀တီတိုင္းကို သတင္းအေမွာင္ ခ်ထားၿပီး ႏိုင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္မ်ား ၀င္ေရာက္ခြင့္ကိုလည္း လံုး၀ပိတ္ပင္ထားသည္။ ထုိသုိ႔ တင္းၾကပ္မႈမ်ား မျပဳလုပ္ခင္က ႏိုင္ငံျခားသား သတင္းေထာက္မ်ား ဧရာ၀တီတိုင္းအတြင္း ေလေဘးဒဏ္သင့္သည့္ ေဒသအခ်ဳိ႕သို႔ သြားေရာက္ၿပီး သတင္းယူႏိုင္ခဲ့ၾကသည္။
ယခုေနာက္ပိုင္း ဧရာ၀တီတိုင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ သတင္းယူခြင့္ ပိတ္ပင္ထား႐ံုမက ေလေဘးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေရးသားေဖာ္ျပသည့္ ႏိုင္ငံျခားထုတ္ သတင္းစာ၊ မဂၢဇင္းမ်ားကိုလည္း ယခုကဲ့သုိ႔ ဆုတ္ၿဖဲပစ္ၿပီးမွ ျဖန္႔ေ၀ေရာင္းခ်ေနေၾကာင္းသိရသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ စာေပစိစစ္ေရးဌာန ညႊန္္ၾကားေရးမႉး အၿငိမ္းစား ဗိုလ္မႉးတင့္ေဆြက လွ်ပ္တျပက္ ဂ်ာနယ္ႏွင့္ ျမန္မာတိုင္းမ္ ဂ်ာနယ္တုိ႔တြင္ ေဖာ္ျပသည့့္ ၎၏ “ဧရာ၀တီအတြက္ မနက္ဖန္” ဆုိသည့္ ေဆာင္းပါးတြင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ၌ တကယ္ျဖစ္ပ်က္ေနသည္မ်ားကုိ မ်က္ကြယ္ျပဳၿပီး ျပင္ပ ေရဒီယို၊ အင္တာနက္၊ ႐ုပ္သံႏွင့္ ပံုႏွိပ္မီဒီယာ အသီးသီးက အမနာပ ေျပာဆိုေရးသား ထုတ္လႊင့္ေနမႈမ်ားသည္ ၀မ္းနည္းစရာ စိတ္မေကာင္းစရာ ျဖစ္ေၾကာင္း၊ အပ်က္သေဘာ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာႏွင့္ မဟုတ္မဟတ္ လုပ္ဇာတ္ခင္းေနၾကေၾကာင္း ေရးသားခဲ့သည္။
ဇြန္ (၆) ရက္ထုတ္ စစ္အစိုးရပိုင္ သတင္းစာမ်ား၌လည္း မသမာသူမ်ားသည္ ဧရာ၀တီတိုင္း၊ လပြတၱာႏွင့္ ဘိုကေလးဘက္တို႔ု သြားေရာက္ၿပီး လုပ္ဇာတ္ဆင္ ဗီဒီယိုမ်ား ႐ိုက္ကူးကာ ျပည္ပ သတင္းဌာနမ်ားသုိ႔ ေပးပို႔ ထုတ္လႊင့္လ်က္ ရွိေနေၾကာင္း စြပ္စဲြေရးသားေဖာ္ျပခဲ့သည္။ ။
Rest of your post
