ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားမ်ားအျမန္ဆံုးလႊတ္ဆႏၵျပ။
ယခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးေန ့တြင္ အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ရုံးတြင္ ႏွစ္ (၆၀) ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန ့အခမ္းအနားက်င္းပရာတြင္ တက္ေရာက္သူ (၁၂၀၀) ခန္ ့ရွိေႀကာင္း သိရွိရပါသည္။ ထို ့အျပင္ ရုံးခ်ဴပ္ေရွ ့တြင္ အဖြဲ ့၀င္ (၁၂) ဦးမွ အေပၚေရာင္တြင္ အျပာႏုႏွင့္ ေအာက္တြင္ ပုဆိုးအျပာရင့္ေရာင္မ်ား၀တ္ဆင္ကာ ေက်ာေနာက္ဘက္တြင္ (ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသမားမ်ားအျမန္ဆံုးလႊတ္) စာလုံးမ်ားအား တစ္လုံးခ်င္းစီ ေရးသားထားကာ ဆႏၵျပႀကပါသည္။ ယခုအခ်ိန္အထိ ဖမ္းဆီးခံရမွဳသတင္းမရွိေသးပါ။ ဆႏၵျပမွဳႀကာျမင့္ခ်ိန္မွာ (၁၅) မိနစ္ခန္ ့ရွိပါသည္။
ကိုနစ္ေနမန္း ဘေလာ႔ဂ္ မွ ကူးယူေဖာ္ၿပပါသည္။
Sunday, January 6, 2008
အမ်ဳိးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ ့ခ်ဳပ္ရုံးတြင္ ႏွစ္ (၆၀) ေျမာက္ လြတ္လပ္ေရးေန ့အခမ္းအနားက်င္းပ
ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အတြက္ ေဆာင္းပါးမ်ား
လြတ္လပ္ေရးေန႔အတြက္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားထား ေသာ ေဆာင္းပါးမ်ား ကို ဖတ္ခဲ႔သမွ် ဘေလာ႔ဂ္မ်ားမွ စုစည္းတင္ဆက္ ပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
စစ္ ကြ်န္ဘဝ အမွတ္တရမ်ား
ေအးခ်မ္းေျမ့ ဇန္နဝါရီ ၄၊ ၂၀၀၈
အေပၚရံအားျဖင့္ေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက စည္ကားသိုက္ျမိဳက္ေနသည္။ေစ်းသည္၊ ေစ်း၀ယ္တို႔ျဖင့္ ၿမိဳ႕လယ္ လမ္းတိုင္းတြင္ ႀကိတ္ႀကိတ္တိုးေနသည္။ စူပါမားကတ္ႀကီးမ်ားတြင္လည္း ထို႔အတူ။
လူတိုင္းစီးပြားေရး အေျခ အေနေကာင္းေနသလိုလို၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းၿပီး ဘာမွမျဖစ္ေတာ့သလိုလိုထင္ရသည္။ အစိုးရ ၀န္ထမ္းေတြ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းေတြ ဆိုရင္လည္း ၾကည့္လိုက္တိုင္းေအးေအးလူလူ၊ လက္ဖက္ရည္ ဆိုင္ ေလးထိုင္လိုက္၊ စကား ေလး ေဖာင္ဖြဲ႔လိုက္ျဖင့္ အေပၚရံျမင္ရသူအဖို႔ စိတ္ေအးသက္သာရွိလွသည္ ဟု ရန္ကုန္ ၿမိဳ႕တြင္ေနထိုင္သူ တဦးက ေျပာျပသည္။
ယေန႔သည္ ျမန္မာျပည္၏ အေရးႀကီးအမွတ္တရေန႔မ်ားထဲမွ တေန႔ျဖစ္ေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ျဖစ္သည္။ သူ႔ကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္လာတာ ဒီေန႔ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္ ၂၀၀၈ ဆိုလ်ွင္ ႏွစ္၆၀ ပင္ ျပည့္ၿပီ။ တကယ္ဆို ရင္ ဒီလိုေန႔မ်ိဳးမွာ အားလံုး လြတ္လပ္ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္း၏ အရသာကို ၿမိန္ၿမိန္ယွက္ယွက္ႀကီး ခံစားေနၾကရမွာျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္…
“လြတ္လပ္ေရးေန႔ေတြဘာေတြ စိတ္မ၀င္စားႏိုင္ဘူး၊ တတ္ႏိုင္ရင္ လူသတ္ခ်င္စိတ္ပဲရွိတယ္။ မသတ္ႏိုင္လို႔သာ ျငိမ္ေနရ တယ္။ ျမင္ေနရတာ၊ ၾကားေနရတာတလြဲေတြခ်ည္းပဲ၊ တခုမွအဆင္မေျပဘူး။ မတရားမႈေတြခ်ည္းပဲ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႔ေန ျမင္ေနရတာ၊ ဘာမွလည္းလုပ္စားကိုင္စားလို႔မေကာင္းဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ႏွစ္၆၀ပဲျပည့္ျပည့္ ဘာႀကီးပဲျဖစ္ျဖစ္ စိတ္ကိုမ၀င္ စားဘူးဗ်ာ” ဟု ကိုထြန္းဦးဆိုသူက ႏွစ္၆၀ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အေပၚ သူ႔သေဘာ ထားကို ေျပာျပသြားသည္။
တကယ္ေတာ့ သူ႔မွာဘာမွသိပ္ပူပင္စရာမရွိလွ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူစည္ကားရာလမ္းတလမ္းတြင္ ကြန္ပ်ဴတာစာစီဆိုင္ေလး ဖြင့္ထားသည္။ သူ႔မိသားစုႏွင့္ သူ႔တ၀မ္းတခါးအတြက္ အဆင္ေျပသည္။ သို႔ေသာ္ သူျမင္ေနရ၊ ၾကားေနရတာေတြ အဆင္ မေျပတာေတြကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာသြားျခင္းျဖစ္သည္။
မ်က္ႏွာေပၚမွာ အျပံဳးမ်ားကိုတပ္ဆင္ထားၾကေသာ္လည္း ကိုထြန္းဦးလိုစိတ္အလိုမက်ဘဲ ေဒါသထြက္ကာ လူသတ္ခ်င္ေန သူေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနႏိုင္သည္။ အသက္၂၅ႏွစ္အရြယ္ရွိ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္း တဦးျဖစ္သူ မႏြယ္ႏြယ္ကေတာ့ လြတ္လပ္ ေရးရသည္ျဖစ္ေစ မရသည္ျဖစ္ေစ ျမန္မာျပည္သူလူထုအတြက္ ပိုၿပီး မထူးျခားႏိုင္ ဟု သူ႔ထင္ျမင္ခ်က္ကို ေျပာျပသည္။
ၿပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္သူလူထုအေနနဲ႔ ကိုလိုနီေခတ္ကထက္ လက္ရွိ စစ္အစိုးရလက္ေအာက္မွာ ေနရတာ ပိုၿပီး ဒုကၡေ၀ဒနာ ေတြခံစားရသည္ဟု လည္း သူက ဆက္ေျပာသည္။
“က်မကေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို လံုး၀အယံုအၾကည္မရွိဘူး၊ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပိုင္းမွ ျပည္သူလူထုရဲ႕ ဒုကၡ ေတြက ပိုပိုၿပီးႀကီးလာတယ္လို႔ထင္တယ္၊ ႏွစ္၆၀ ဆိုတဲ့ အခ်ိန္က နည္းတာမဟုတ္ဘူး၊ လူေတြေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ ခဲ့ရတာ” ဟု မႏြယ္ႏြယ္က ေျပာသည္။
ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ကို ႏုိင္ငံေတာ္က ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းသည္းက်င္းပေနသည္။ တခ်ိဳ႕ၿမိဳ႕နယ္မ်ားတြင္ စတိတ္႐ိႈး မ်ားျဖင့္ မစည္ကား စည္ကားေအာင္လုပ္ေပးေနသည။္ သတင္းစာမ်ားကို လည္း အထူးထုတ္အျဖစ္ ေရာင္စံုအခ်ပ္ပို ၄မ်က္ႏွာတိုးကာ ထုတ္ေ၀သည္။
သို႔ေသာ္လည္း ျပည္တြင္းဂ်ာနယ္ မ်ားကေတာ့ လြတ္လပ္ခြင့္ မရွိရွာ စာေပစိစစ္ေရးဆိုသည့္ဓါးႀကီးႏွင့္ တပတ္ တပတ္ လွီးျဖတ္ျခင္းကိုခံေနၾကရသည္။ စစ္အစိုးရ၏ သတင္းစာ မ်ားကို ဘယ္လိုပင္ ေရာင္စံု အခ်ပ္ပိုမ်ားႏွင့္ ထုတ္သည္ဟုဆိုဆို အႏွစ္သာရ ဘာမွ ရွိသျဖင့္ မသာအေလာင္း ေကာင္ႀကီးကို မိတ္ကပ္ လိမ္းေပးထားသလိုပင္ ျဖစ္လို႔ေနသည္။
“တပတ္တပတ္ စိစစ္ေရးလြတ္ဖို႔ကိုပဲ အားထုတ္ေနရေတာ့ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးပါဆိုရင္ေတာင္ ေရးတတ္ပါေတာ့ မလား မသိဘူးဗ်ာ၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုတာ က်ေနာ္တို႔ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ေတာ့ ဘာမွမဆိုင္ဘူး ထင္တာ ပဲ” ဟု ျပည္တြင္း ဂ်ာနယ္ အယ္ဒီတာတဦးက သူ႔အျမင္ကို ရင္ဖြင့္ေျပာၾကားသည္။
တေန႔ကပဲ ၿဂိဳဟ္တုစေလာင္းေတြ ကန္႔သတ္သည့္သတင္းၾကားရသည္။ စေလာင္းမွတ္ပံုတင္ရင္ က်ပ္ ၁၀ သိန္း ေပးရမည္ တဲ့၊ က်ပ္ ၁၀ သိန္း ဆုိေသာေငြက သာမန္၀န္ထမ္းတေယာက္ ၁၀ လ ၊ ၁၅ လ ရွာ၍မရႏိုင္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ စားေသာက္ဆိုင္ မ်ားကိုလည္း လိုင္စင္အသစ္မ်ားခ်မေပးေတာ့။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ထဲတြင္ ေနရာတိုင္း၌ လက္နက္ကိုင္ အေစာင့္မ်ားခ်ထားသည္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးတို႔၏ တရားပြဲမ်ားကို ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္သည္။ တရားပြဲမက်င္းပမီ ေဟာမည့္အေၾကာင္းအရာကို သက္ဆိုင္ရာသို႔ႀကိဳတင္ရသည္။ ည ၈နာရီေလာက္ဆို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက သုႆာန္တစျပင္လို ေျခာက္ကပ္ေနသည္ ဟု နယ္ၿမိဳ႕တၿမိဳ႕မွ ရန္ကုန္သို႔ အလည္ေရာက္ရွိေနသူတဦးက ေျပာသည္။
အိမ္ရွင္မတဦးကေတာ့“လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေရာက္ ေတာ့ေကာဘာထူးမွာတဲ့လဲ၊ က်မေယာက်္ားရတဲ့လစာက မနက္ျဖန္ဆို ကုန္ၿပီ က်န္တဲ့ ရက္၂၀ ေက်ာ္ကိုကေလး ၂ ေယာက္နဲ႔ ဘယ္လိုစခန္းသြားရမလဲ ဆိုတာပဲ က်မေခါင္းထဲမွာရွိတယ္”ဟု သူ၏ လြတ္္လပ္ေရးေန႔အေပၚ အျမင္ကို ေျပာသြားသည္။
သူ႔လိုအိမ္ရွင္မမ်ားကလည္း မေရမတြက္ႏုိင္ေအာင္ရွိမည္မွာဧကန္မလြဲ။ မဝေရစာစားဖို႔ကို တေန႔တေန႔႐ုန္း ကန္ေနရသူမ်ား အဖို႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေရာက္ျခင္းမေရာက္ျခင္းက အေရးမႀကီးတာမထူးဆန္းပါ။
ျမန္မာလူငယ္အမ်ားစုကေတာ့ ၁၉၄၈ခုႏွစ္ ဇန္နဝါရီ ၄ရက္ေန႔တြင္ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္မွ ျမန္မာႏုိင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရခဲ့ ေသာ္လည္း ယခုလက္ရွိတြင္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ား၏ ကိုလိုနီနယ္ခ်ဲ႕ျခင္းကို ခံေနရသည္ ႏွင့္တူသည္တဲ့။
အဲဒါနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဗမာႏိုင္ငံလံုးဆုိင္ရာ ေက်ာင္းသားသမဂၢမ်ား အဖြဲ႕ခ်ဳပ္က ကိုလင္းထက္ႏိုင္က “ကိုလိုနီေခတ္တုန္းက ျမန္မာေတြက ၿဗိတိသွ်ေတြရဲ႕ ကၽြန္ျပဳျခင္းကို ခံခဲ့ရတယ္၊ အခုလည္းဘာထူးလည္း စစ္ဗိုလ္ ခ်ဳပ္ေတြကၽြန္ျပဳတာကို ျပန္ခံေနရတာပဲ” ဟု ေျပာသည္။
စက္တင္ဘာအေရးအခင္းမွာ စစ္တပ္က ၿငိမ္းခ်မ္းစြာဆႏၵျပတဲ့ သံဃာေတြနဲ႔ျပည္သူေတြကို အၾကမ္းဖက္ႏိွမ္နင္း သက္ျဖတ္ ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျပည္သူမ်ားရဲ႕ ရင္ထဲမွာ စစ္တပ္ကိုမုန္းတီးနာၾကည္းမႈေတြ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ ရွိေန ေသးသည္။
ေၾကာက္ရြံ႕မႈ၊ မလြန္ဆန္ႏိုင္မႈတို႔ေၾကာင့္သာ ပံုမွန္သြားလာလႈပ္ရွားေနရသည္။ ခိုင္းသည့္အတိုင္း ေပ်ာ္ၾကဆို ေပ်ာ္လိုက္ သည္။ ၿငိမ္ၾကဆိုၿငိမ္ရသည္။ ကိုလင္းထက္ႏိုင္ေျပာသလို စစ္တပ္၏ကၽြန္မ်ားအျဖစ္ ထိတ္လန္႔စြာ က်ီးလန္႔စာ စားေန ရသည္။
အခ်င္းခ်င္းစကားေျပာဖို႔လည္း ေၾကာက္သည္၊ ဖုန္းသံုးရမွာလည္းေၾကာက္သည္၊ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ဆြမ္းခ်ိဳင့္ပို႔ရ မွာ၊ တရားပြဲသြားရမွာပင္ ေၾကာက္ေနၾကရသည္။ လြပ္လပ္ေရးေန႔ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲတြင္ မပါမျဖစ္ပါၾကရမည္ ဆိုလ်ွင္လည္း ပါလိုက္ၾကရသည္။ အႏုပညာသမားေတြ အဆိုေတာ္ေတြ၊ ႐ုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးေတြလည္း မထူး ဒီမွာ ေနဆို ေနရသည္၊ ဒီဟာဆို ပါဆိုရင္ ဆိုရသည္။
“က်ေနာ္တို႔ အားလံုး က်ေနာ္တို႔ႏိုင္ငံရဲ႕ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ႀကီးမွာ ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ႏိုင္ပါဘူးဗ်ာ၊ ဘာလို႔ လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔ရင္ထဲမွာ စစ္သားေတြက သံဃာေတာ္ေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သက္ျဖတ္ခဲ့တဲ့ ပံုရိပ္ေတြ စြဲေန တုန္းပဲ” ဟု စင္ကာပူတြင္ေက်ာင္းတက္ေနေသာ အသက္၂၃ ႏွစ္ ရွိ ကိုမိုးျမင့္ေမာင္က သူ၏ခံစားခ်က္ကို ေျပာသည္။ ကိုမိုးျမင့္ေမာင္က စင္ကာပူေရာက္ ျမန္မာမ်ား၏ ကိုယ္စားေျပာပံုရသည္။
အေဝးတေနရာက လူမ်ားပင္မေမ့ႏိုင္သည့္ အျဖစ္ဆိုးႀကီးကို မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ႀကံဳခဲ့သူမ်ားက မေမ့ႏိုင္တာ မဆန္း။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးက အေပၚရံအားျဖင့္ေတာ့ စည္ကားသိုက္ၿမိဳက္ေနသေယာင္ ထင္ရသည္။ ႏွစ္၆၀ျပည့္လြတ္လပ္ ေရးေန႔မွာ အလံေတြထူၾက၊ ႐ံုးေတြပိတ္ၾက၊ အားကစားပြဲေတြ ၿခိမ့္ၿခိမ့္သည္းသည္း ဆင္ႏႊဲၾကသည္။ စူပါမားကတ္ ေတြ၊ ပန္းၿခံေတြကိုလည္းလူေတြသြားၾကသည္။
သို႔ေသာ္ သူတို႔တေယာက္စီ၏ မ်က္ႏွာမ်ားကုိ ေစ့ေစ့စပ္စပ္ၾကည့္ၿပီး တေယာက္စီႏွင့္ ေအးေအးေဆးေဆး စကားေျပာ ၾကည့္လ်ွင္ေတာ့ အေျခအေနအားလံုးႏွင့္ ေျပာင္းျပန္ျဖစ္ေနလိမ့္မည္ထင္သည္။ သူတို႔မ်က္ႏွာ မ်ားေပၚမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန္႔ ရိပ္ေတြ၊ နာၾကည္းပင္ပန္းရိပ္ေတြ ယွက္သန္းေနတာကို သူတို႔ အသံမ်ားထဲက မွန္းၾကည့္လို႔ရသည္။အမွန္တကယ္လြတ္လပ္ေရး၏ အႏွစ္သာရကို အမွန္တကယ္လြတ္လပ္မႈမရွိေသာ ျမန္မာျပည္တြင္း၌ ေနထိုင္ေနသည့္ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားက ပို၍သိ၊ ပို၍လိုခ်င္ေနပါလိမ့္မည္။ ။
http://www.irrawaddy.org/bur/Articles2008/January/01.html
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
1/4/08
‘လြတ္လပ္ေရးေန႔ တဲ့လား...’
လြတ္လပ္ေရးေန႔လို႔ စဥ္းစားလိုက္ေတာ့ အေတြးေတြထဲမွာ ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ဆိုရင္ ရပ္ကြက္ထဲမွာ အားကစားျပိဳင္ပြဲေတြ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲေတြ လုပ္တာပဲ သတိရပါတယ္။ ေက်ာင္းမွာေတာ့ စာစီစာကံုးျပိဳင္ပြဲေတြ လုပ္တာေပါ့။ ေသခ်ာတာ ကေတာ့ ကေလးမို႔သာ မသိရွိမယ္။ ခုျပန္ေတြးၾကည့္ေတာ့ ရန္ကုန္ျမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ေနတဲ့ က်မတို႔ခမ်ာ ကစားကြင္းဆိုတာ မရွိလို႔ ကားလမ္းမကို ပိတ္ျပီး ေျပး ခုန္ ပစ္ ၾကရတာပါလား။ အဲဒီလမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းကို ပိတ္ပီးကစားရလို႔ ခရီးသြားေတြ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မွာလားလို႔လည္း မေတြးတတ္တဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာခဲ့ဖူး တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရျပီဆိုျပီး လမ္းမေပၚ ေဆးရိုးလွမ္းတာမ်ိဳးနဲ႔ သိပ္မကြာပါလား ဆိုတာကိုလည္း မသိတတ္ခဲ့။ ယုတ္စြအဆံုး ကေလးဘ၀မွာ ကစားခ်င္လို႔မွ ကစားခြင့္ မရွိတဲ့ ဆင္းရဲျခင္း၊ မျပည့္စံုရျခင္းက အစိုးရညံ့လို႔ဆိုတာကိုမွလည္း မသိတတ္ခဲ့။ ဒီေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ေရာက္ရင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ကစားရလွျပီလို႔ မွတ္ခဲ့တာပါပဲ။က်မတို႔ တသက္ ဇန္န၀ါရီလ ၄ရက္ေန႔ကို ‘လြတ္လပ္ေရးေန႔’ လို႔ သိခဲ့ၾကပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အသက္နဲ႔ လဲယူေပးခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေပါ့။ ခု ၂၀၀၈ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလ၄ရက္ေန႔မွာ လြတ္လပ္ေရးအသက္ ႏွစ္၆၀ ျပည့္ျပီ။ အစိုးရ၀န္ထမ္းသာ ဆိုရင္ ပင္စင္ရတဲ့အရြယ္ တိုင္ျပီ။ အင္းး ဒါဆို.. က်မတို႔ ဘာေတြ လြတ္လပ္ခဲ့သလဲ..၊ ဘယ္ေလာက္ လြတ္လပ္ခဲ့သလဲ..၊ တကယ္ေကာ လြတ္လပ္ခဲ့သလား.. ဆိုတာပါပဲ။
ျပည္တြင္းစစ္လည္း ႏွစ္၆၀နီးပါးပဲ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႔ ေတာေတြ ေတာင္ေတြထဲမွာ ဘ၀တေလွ်ာက္လံုး အိမ္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ မသိတဲ့ ရြာပုန္းရြာေရွာင္ (IDP- Internal displaced persons) ျပည္သူေတြ ေျပးလႊားေနခဲ့ၾကရ တာလည္း ႏွစ္၆၀နီးပါး တိုင္ခဲ့ျပီ။ ေတာင္တန္းေဒသေတြဆီက လူမ်ိဳးစုေတြ မီးမွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ထဲ... ရာသီဥတုၾကမ္းၾကမ္းထဲ... ကမၻာဆိုတာ လံုးတယ္လို႔ မွတ္။ ႏိုင္ငံတကာဆိုတာက ဟိုးးးး အေ၀းတကာ့ အေ၀းၾကီးမွာ ရွိတယ္လို႔ မွတ္..။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံေလးအတြင္းမွာေတာင္မွပဲ ခ်ိဳင့္၀ွမ္းေတြ လြင္ျပင္ေတြ ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္းေတြ ျမစ္ေခ်ာင္းအင္းအိုင္ေတြကို ေက်ာ္လႊားသြားရဖို႔ ခဲယဥ္းလွတယ္လို႔ မွတ္...။ အဲလို မွတ္ခဲ့ၾကရတာလည္း ႏွစ္၆၀ပင္ မကေတာ့ျပီ။ ခုထိလည္း အရာရာက မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ မႈန္တိမႈန္၀ါးသာ...။
ႏွစ္၆၀ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Friday, January 4, 2008
ႏွစ္(၆၀)ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေဆာင္းပါး
မလြတ္လပ္တဲ့ ျမန္မာျပည္ ဇြတ္သတ္တဲ့ စံဌာနီ
ဖြတ္သဘင္ ကြၽတ္သဘင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္ လိမ္ျမဲဟဲ့ နာဇီ
တုတ္ႀကီး (ေခတၱ တာ၀တိ ံသာ)
ဖြတ္သဘင္ ကြၽတ္သဘင္ ဆင္ႏႊဲခဲ့သည္ လိမ္ျမဲဟဲ့ နာဇီ
တုတ္ႀကီး (ေခတၱ တာ၀တိ ံသာ)
၁၈၈၆ ခုနွစ္ကေနၿပီးေတာ့ ၁၉၄၈ အထိ က်ဳပ္တို႔တိုင္းျပည္ဟာ အဂၤလိပ္လက္ေအာက္ ဒီၾကားထဲ ဂ်ပန္က (၂)နွစ္၊ ၁၉၄၂ ကေန ၁၉၄၄ ထိ၊ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားလည္း ပါး႐ိုက္ခံလိုက္ရတယ္။ အဂၤလိပ္ကြၽန္ျဖစ္ခဲ့တာ (၆၂)နွစ္ အဂၤလိုဘားမီးစ္ ဆိုတာေလးေတြလည္း ျပြတ္ကနဲ ျပြတ္ကနဲ ထြက္လာလိုက္ၾကတာ … (၂)နွစ္၀န္းက်င္ အတြင္းလည္း ဂ်ပန္ကေတာ္ေတြ မိႈလိုေပါက္ခဲ့လို႔ … အဲဒါက က်ဳပ္တုိ႔ တခ်ဳိ႕ေသာ ဗမာအမိ်ဳးသားေရးစိတ္ဓာတ္။
အဲဒီမတုိင္ခင္ ၁၉၃၇မွာ ကုလားျပည္နဲ႔ ခြဲေရးတြဲေရးေတြ ေျပာၾကဆိုၾက ျငင္းၾကခုန္ၾက။ အဲဒီနယ္ခ်ဲ႕ လက္ေအာက္က လြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ လွည္းေနေလွေအာင္း ျမင္းေဇာင္းမက်န္ ဖာသည္မ ကအစ ပါခဲ့တယ္။ ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ တိုးတက္တဲ့ လူငယ္ေတြျဖစ္တဲ့ ကိုဘဟိန္းတို႔ သခင္ေအာင္ဆန္းတို႔ သခင္သန္းထြန္းတို႔ သခင္နုတို႔ ဆရာႀကီးသခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းတို႔နဲ႔ အစရွိသျဖင့္ အကုန္ထည့္ေျပာရရင္ေတာ့ ဒီေန႔ နာမည္ကုန္မယ္ မဟုတ္ဘူး။ သခင္႐ႈေမာင္ ေခၚ ဦးေန၀င္း အပါအ၀င္ေပါ့။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးၿပီးေတာ့ ၁၉၄၇မွာ အေျခခံဥပေဒ ဆြဲၾကတယ္။ ပင္လံုမွာ လက္မွတ္ေတြထိုးၾကနဲ႔ ဇူလိုင္လလည္းေရာက္ေရာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ တဖြဲ႕လံုး လုပ္ၾကံခံလိုက္ရတယ္။
၁၉၄၈မွာ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့ သမၼတႀကီး စ၀္ေ႐ႊသိုက္လက္ေအာက္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဦးနုတို႔လက္ေအာက္မွာ ပထမဆံုး ကိုယ့္လူမ်ဳိးစစ္စစ္ေတြရဲ႕ အစိုးရျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒီမိုကေရစီေခတ္ေပါ့။ ကနဦး လြတ္လပ္ေရးနဲ႔တကြ တုိင္းျပည္ရဲ႕ ဦးတည္ခ်က္ေတြျဖစ္တဲ့ ဒီမိုကေရစီေရး ဆုိရွယ္လစ္ေရး အမိ်ဳးသား ေသြးစည္းညီညြတ္ေရးေတြကို အာဏာရ အစိုးရက ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္ခဲ့တာေတြနဲ႔ … ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး အတြက္ တတပ္တအား ပါ၀င္ခဲ့သလို တပ္မေတာ္ ဖြဲ႕စည္းမႈမွာလည္း တပ္ဦးက ပါခဲ့တဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ပါတီ၀င္ေတြြလည္း ေတာခိုလိုက္ၾကတယ္။
အဲဒီ ဒီမိုကေရစီေခတ္ၿပီး ေအာက္တိုဘာလ ၁၉၅၈ ကေန ဧၿပီ ၄ ရက္ ၁၉၆၀ အထိ အိမ္ေစာင့္အစိုးရဆိုၿပီး ဦးေန၀င္း တက္လာတယ္။ မတ္လ ၂ ရက္ ၁၉၆၂ လည္းက်ေရာ ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီအစိုးရဆိုၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခန္႔ၿပီး အာဏာသိမ္းယူခဲ့လိုက္တာ ဇူလိုင္ ၇ ရက္ေန႔မွာ ေက်ာင္းသားသမဂၢ အေဆာက္အဦးကို ဗုံးခြဲ စိန္ေခၚခဲ့တယ္။ အဲဒီလို ေတာ္လွန္ေရးေကာင္စီဆိုၿပီး ေနလိုက္တာ မတ္လ ၂ ရက္ ၁၉၇၄ ထိေရာပဲ။ ၿပီးတာနဲ႔ သူ႔တပည့္ သားေျမးေတြနဲ႔ ဆိုရွယ္လစ္ဘီကီနီ ဖမ္း၀တ္ၾကၿပီး တိုင္ပြတ္ေတာ့တာပါပဲ။ သနပ္ခါးေလး ပါးကြက္ေတာ့ ကြက္ထားလိုက္ေသးတယ္။ ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္လည္း ျဖစ္ေအာင္ေပါ့။ စင္ေပၚတက္ၿပီးေတာ့ သူ႔အရပ္နဲ႔ သူ႔ဇာတ္ကို လုပ္ပစ္လုိက္တာ ခုထိ ငါနဲ႔ကိုင္တုတ္လိုက္ရင္ ဖင္ေခြၽးစို႔ေအာင္ ေၾကာက္တဲ့ ဦးခင္ေမာင္ႀကီးတို႔ မေသေသးဘူး။ တေလာကပဲ ဥကၠဌႀကီးက ဥကၠဌႀကီးကနဲ႔ နအဖ အလိုေတာ္ရိ ျမတ္ခိုင္လုပ္ေနတဲ့ လွ်ပ္တစ္ျပက္ဂ်ာနယ္ အင္တာဗ်ဴးမွာ ဖတ္လိုက္ရေသးတယ္ ။
ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္ ၁၉၇၄ မွာ ဦးသန္႔စ်ာပန ကိစၥေတြအထိ အဲဒီေခတ္ေတြ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို ကိုယ့္လူမ်ဳိး စအုပ္ခ်ဳပ္ၿပီဆိုတဲ့ အခ်ိန္ေနာက္ပိုင္း သာယာ၀ေျပာမႈေတြ တိုးတက္ ထြန္းကားမႈေတြနဲ႔ ႏႈိင္းစာရင္ နိုင္ငံေရးအရေရာ အသက္ကိုပါ လုပ္ၾကံသတ္ျဖတ္မႈေတြ နိုင္ငံေရးေလာကထဲမွာ ျဖစ္ၾကသလို ေထာင္ခ် သတ္ျဖတ္ ညႇင္းပန္းမႈေတြ လုပ္ခဲ့လိုက္တာ မရပ္ခဲ့ဘူး။ ၁၉၈၈ လူထုအံုၾကြမႈႀကီးနဲ႔တကြ ၂၀၀၇ စက္တင္ဘာအထိ ရဟန္းရွင္လူျပည္သူနဲ႔ ေက်ာင္းသားအေရးေတာ္ပံုေတြ လႈပ္ရွားမႈေတြ အႀကိမ္ႀကိမ္ျ ဖစ္ခဲ့တယ္။ ျဖစ္ခဲ့သမွ်တိုင္းမွာလည္း အၾကမ္းဖက္ သတ္ျဖတ္ နွိမ္နင္းခဲ့ၾကတာက တနင့္တပိုး။
လြတ္လပ္ေရးရဲ႕ အႏွစ္သာရကို ယူနီေဖာင္း၀တ္တဲ့ လူတန္းစားပဲ စားပိုးနင့္ေအာင္ သံုးစြဲခံစားခြင့္ရွိခဲ့တာဟာ ဦးေန၀င္းဆိုတဲ့ပုဂၢိဳလ္ အာဏာကို နွစ္ေပါက္တေပါက္႐ိုက္ သိမ္းခဲ့တဲ့ ေနာက္ပိုင္းကေန အခု က်ဳပ္ နားယားလို႔ နားဖာကေလာ္ ရွာေနတဲ့ အထိပဲ။ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ တကယ္ေတာ့ စစ္တပ္ကို လိုသလို အသံုးခ်ေနတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးမ်ားဆိုတဲ့ လူတစုနဲ႔ အဲဒီ လူတစုကို သင့္တင့္ေအာင္ ဖင္ေပးေပါင္းနိုင္တဲ့ လူတန္းစားေတြ၊ ေခတ္ပ်က္မွာ က်ိက်ိတက္ ခ်မ္းသာေနတဲ့ သူေတြနဲ႔ သူတုိ႔အ႐ိုးအရင္းကိုက္ေတြပဲ ခံစားနိုင္တဲ့ အခြင့္အေရး ျဖစ္ေနတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ေတြ လုပ္ၾကံခံလိုက္ရတာ နယ္ခ်ဲ႕ေအာက္ လြတ္ေျမာက္ေရး တိုက္ပဲြတေလွ်ာက္ အသက္ေပးသြားခဲ့ၾကတဲ့ လူတန္းစား အသီးသီးထဲက လူေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြ၊ ရဟန္းေတြ ဟာ ခုလို စစ္အာဏာရွင္စနစ္နဲ႔ တိုင္းျပည္ကို ကိုယ့္လူမ်ဳိးခ်င္း ယုတ္မာရက္စက္ သတ္ျဖတ္နိုင္ေအာင္ သတ္ျဖတ္နိုင္ခြင့္ေတြအတြက္ ေသေပးခဲ့ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။
ျပည္သူလူထုဟာလည္း နယ္ခ်ဲ႕ေအာက္က လြတ္ေျမာက္လာခဲ့နိုင္ေအာင္ တိုက္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ အမိ်ဳးသားစစ္အာဏာရွင္က ယုတ္မာ အနိုင္က်င့္တာကို ေခါင္းငံု႔ခံဖို႔ မဟုတ္ဘူးဆိုတာကို ဘ၀ေပးၿပီး နားလည္ေနၾကၿပီဆိုတာလည္း ယံုမွားစရာ မရွိပါဘူး။ ဒီေတာ့ အျမင္ရွင္းၾကဖို ့လိုပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ မလြတ္လပ္ပါဘူး။ ပိုမိုစုတ္ခ်ာ သိမ္ဖ်င္းမာယာမ်ားတဲ့ ေက်းကြၽန္ျပဳမႈေအာက္မွာ ကိုယ့္အိမ္ထဲ ကိုယ္ေနရင္း တထိတ္ထိတ္ တလန္႔လန္႔နဲ႔ က်ီးလန္႔စာစား ေနရတဲ့ဘ၀ေတြနဲ႔ပါ။
ဒီေန႔ က်ေနာ္တို႔ တိုက္ပြဲဟာ အင္မတန္ ရွင္းပါတယ္။ ဖိနွိပ္သူ စစ္အာဏာရွင္နဲ႔ ဖိနွိပ္ခံ လူတန္းစားေပါင္းစံု ျပည္သူလူထုရဲ႕တိုက္ပြဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဖိနွိပ္ခံရသူေတြထဲ သူေဌးလည္း ပါမယ္၊ ၀န္ထမ္းလည္း ပါမယ္၊ စစ္သားလည္း ပါမယ္၊ လယ္သမားလည္း ပါမယ္၊ သံဃာလည္း ပါမယ္၊ ေက်ာင္းသားလည္း ပါမယ္၊ အလႊာေပါင္းစံု လူထုလူတန္းစား ေပါင္းစံုဟာ ဖိနွိပ္ခံရသူေတြ ျဖစ္ၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဖိနွပ္ခံရသူအားလံုး လက္၀ဲအျမင္ လက္ယာအျမင္ေတြ ေဘးခနထား၊ တိုင္းရင္းသားစုဖြဲ႕မႈေတြ ေျပာဆိုရာ ဘာသာစကား ထြန္းကားရာ ဓေလ့ေတြ အသာထားၿပီး အမ်ဳိးသား လြတ္ေျမာက္ေရးတိုက္ပြဲ အမိ်ဳးသား စစ္အာဏာရွင္ စနစ္ေအာက္က ႐ုန္းထြက္ လြတ္ေျမာက္နိုင္ၾကဖို႔ ေရွး႐ႈၾကရင္း ေဆြးေႏြးပြဲေတြ စည္းေ၀းပြဲႀကီးေတြက လူသိရွင္ၾကား ထုတ္ေဖာ္ေအာ္ဟစ္ ေၾကြးေၾကာ္သံမ်ားျဖင့္ ေအာင္ျမင္စြာ အဆံုးသတ္လိုက္ၾကသည္ ဆိုတာႀကီးမ်ားကို ဇြဲရွိရွိ သတိရွိရွိ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ၾကပါေတာ့ဟု လြတ္လပ္ေရး နွစ္(၆၀)ျပည့္ေန႔တြင္ ေမွ်ာ္လင့္တႀကီး ေမတၱာရပ္ခံလိုက္ရပါသည္။
တုတ္ႀကီး (ေခတၱ တာ၀တိ ံသာ)
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Wednesday, January 02, 2008
လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ဆီသို႔…
ခရစ္ႏွစ္ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ကို ေရာက္ရိွခဲ့ပါၿပီ။
၂၀၀၇ ကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္လုနီး ခရစ္စမတ္ပြဲေတာ္နဲ႔ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္ရဲ့ ႏွစ္သစ္ကူးရက္တို႔ကို လြန္ေျမာက္ခဲ့ၿပီ ဆုိရင္ပဲ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႔အတြက္ သမိုင္း၀င္ေန႔တေန႔က ဆီးႀကိဳေနပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဇန္န၀ါရီလ ၄ ရက္ေန႔၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အခါသမယပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ တိုင္းတပါးတို႔ရဲ့ ကၽြန္ျပဳျခင္းမွ ႏွစ္ေပါင္း တရာေက်ာ္ၾကာေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့ရရာက လြတ္ေျမာက္ခဲ့တဲ့ေန႔ တနည္းအားျဖင့္၊ မိမိတုိင္းျပည္ရဲ့ ၾကမၼာကို မိမိႏိုင္ငံသားတုိ႔ ကိုယ္တုိင္ ဖန္တီးပုံေဖာ္ခြင့္ အစပ်ိဳးလိုက္တဲ့ ေန႔ပါပဲ။
၁၉၄၈ ခုႏွစ္ရဲ့ ဟိုမွာဘက္တုန္းကေတာ့ `လြတ္လပ္ေရးေန႔´ ဆိုတာ ေပၚေပါက္လာဖုိ႔အတြက္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ဘုိး၊ေဘး မ်ားဟာ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာ၊ ဘ၀ေပါင္းမ်ားစြာကုိ ေပးဆပ္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကရပါတယ္။ တပါးကၽြန္ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ေရး၊ တျခားတပါးေသာ တိုင္းျပည္ရဲ့ အသိမ္းသြင္းခံ နယ္ေျမတခု အျဖစ္ သတ္မွတ္ခံထားရမႈမွ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေပးဆပ္မႈေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ ရင္းၿပီးမွ ရခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးရဲ့ သက္တမ္းဟာ အခုဆိုရင္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ သက္တမ္း တုိင္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္ပါတယ္။
အစိုးရပိုင္ သတင္းမီဒီယာေတြမွာကေတာ့ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္၊ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အႀကိဳကာလေတြမွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ေပၚေပါက္လာပုံနဲ႔ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ့ တကယ့္အႏွစ္သာရထက္ လြတ္လပ္ေရး ဆုိတဲ့ စကားရပ္ကို အာဏာပိုင္ေတြ အႀကိဳက္ ျဖစ္ေစႏိုင္ေလာက္တဲ့ ပုံေဖာ္ေရးသားမႈေတြနဲ႔သာ မင္းမူရင္း ထူးမျခားနား ပတ္ပ်ိဳးတပုဒ္ကို ပုံေဖာ္လို႔ ေနဆဲပါပဲ။
ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒုိ႔ျပည္၊ ဒို႔လူမ်ိဳး၊ ဒို႔မင္း၊ ဒို႔အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာနဲ႔ ဘယ္လိုဘယ္ပုံေနလာခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အေနာ္ရထာ၊ ဘုရင့္ေနာင္၊ အေလာင္းဘုရား လက္ထက္ေတြမွာ တိုင္းျပည္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ထူေထာင္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း၊ အခု အခါမွာဆိုရင္ ကမၻာေပၚက ဟိုႏုိင္ငံႀကီးေတြကျဖင့္ ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေခတ္သစ္ နယ္ခ်ဲ႔ေနတဲ့ အတြက္ လြတ္လပ္ေရး မေပ်ာက္ပ်က္ေအာင္ ဘယ့္ႏွယ္ ဒီ့ႏွယ္ ထိန္းသိမ္းကာကြယ္သင့္ေၾကာင္း ဆိုတာေတြအျပင္ လက္ရိွ ခ်မွတ္ေဆာင္ရြက္ေနတဲ့ မူ၀ါဒလမ္းစဥ္ (၇)ရပ္ကို ဘယ္လိုဘယ္ပုံ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္သင့္တယ္ ဆိုတာကိုပါ ေရးသားထားခ်က္မ်ားကို ဖတ္ရွဳလိုက္ရပါတယ္။
`လြတ္လပ္ေရး´
အေႏွာင္အတည္း ကင္းလိုေသာ၊ ပြင့္လင္းေသာ၊ ခ်ဳပ္ေႏွာင္မႈ မရိွေသာ၊ လြတ္လပ္ေသာ အစရိွတဲ့ အနက္သေဘာေတြကို ေဆာင္တဲ့ အဲဒီသတ္မွတ္ခ်က္ေတြနဲ႔ ျပည့္၀တဲ့ `လြတ္လပ္ေရး´ က က်ေနာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္မွာ တကယ္ေရာ ရေနခဲ့ပါရဲ့လား။
တကယ္ေတာ့ တိုင္းတပါးလက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ခဲ့ေပမယ့္ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြဟာ ကိုယ့္တုိင္းျပည္ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္၊ တနည္း ကိုယ့္တိုင္းျပည္ အနာဂတ္ကုိ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ ဖန္တီးခြင့္ မရခဲ့တာကေတာ့ ေသခ်ာခဲ့ပါတယ္။ တနည္းအားျဖင့္ က်ေနာ္တုိ႔ေတြဟာ သူ႔ကၽြန္ဘ၀ကသာ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီးေတာ့ `ငါ့ကၽြန္´ ဆိုတဲ့ အေျခအေနဆိုးႀကီးကို ခါးသည္းစြာ ျဖတ္သန္းေနခဲ့ရတာကေတာ့ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ကတည္းကပါပဲ။
တုိင္းတပါးက က်ေနာ္တုိ႔ႏိုင္ငံရဲ့ သယံဇာတေတြကုိ မက္ေမာစိတ္၊ ေလာဘစိတ္တို႔နဲ႔ ကၽြန္ျပဳခဲ့ပါတယ္။ ထပ္တူက်စြာနဲ႔ပဲ က်ေနာ္တုိ႔နဲ႔ လူမ်ိဳးတူ ေလာဘသားေကာင္ႀကီးမ်ားကလည္း အာဏာမက္ေမာစိတ္၊ အတၱစိတ္၊ ငါ့ဖို႔ စိတ္ေတြနဲ႔ တတုိင္းျပည္တည္းသား အခ်င္းခ်င္း ကၽြန္ျပဳျပန္တာပါပဲ။
ရရိွၿပီးသား လြတ္လပ္ေရးကို တုိင္းတပါးလက္ထဲကို ျပန္မေရာက္ဖုိ႔ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္သင့္တယ္ ဆုိတဲ့ အခ်က္ဟာ သာမန္အားျဖင့္ ႏိုင္ငံသားတုိင္း လက္ခံနားလည္ၿပီးသားအခ်က္ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီ အခ်က္ကို အေၾကာင္းျပရင္းနဲ႔ပဲ `အဲဒီလို မျဖစ္ဖို႔ ငါတို႔ အစိုးရလုပ္ေနမွျဖစ္မွာ´ `ငါတို႔က အဲဒီလို မျဖစ္ေအာင္ မလႊဲသာမေရွာင္သာ အစိုးရ လုပ္ေနရတာ´ ဆုိတဲ့ ေလသံပစ္ၿပီး ျမန္မာအခ်င္းခ်င္း တဖက္လွည့္ ကၽြန္ျပဳေနေတာ့ လြတ္လပ္ျခင္းရဲ့ အႏွစ္သာရဟာလည္း ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ရပါတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆုိခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ဆႏၵျပဳခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရးသားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ဆိုတဲ့ အရာေတြ မရိွသေရြ႕ေတာ့ တိုင္းတပါးက က်ေနာ္တုိ႔ကုိ မအုပ္ခ်ဳပ္ေတာ့သည့္တုိင္ က်ေနာ္တုိ႔ တကယ္ပဲ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့ၿပီလို႔ ေျပာလို႔ မရေသးတာကေတာ့ အမွန္ပါ။
ကုိယ့္ႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးကို တပါးေသာ တုိင္းျပည္လက္ထဲ မက်ေရာက္ေအာင္ ကာကြယ္ရင္းနဲ႔ပဲ ႏိုင္ငံရဲ့ ေကာင္းရာ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ ဖန္တီးပုံေဖာ္ခြင့္ဆိုတာဟာ ျပည္သူအားလုံး ရသင့္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးတမ်ိဳးပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ မိမိတုိင္းျပည္နဲ႔ ထိုက္သင့္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ကို ေရြးခ်ယ္ခြင့္ ဆိုတဲ့ အဓိကက်တဲ့ လြတ္လပ္ေရးကို ဆုံးရွဳံးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အျခားေသာ အေျခခံလြတ္လပ္ခြင့္ အခြင့္အေရးေတြအားလုံး ပိတ္ပင္ခံခဲ့ရေတာ့တာပါပဲ။
တကယ္ေတာ့ က်ေနာ္တုိ႔ေတြက ဘာနဲ႔ အလားသ႑ာန္တူသလဲ ဆိုရင္ မီးေတြထိန္ထိန္လင္းေနတဲ့ အိမ္ေတြရဲ့ အလယ္က နီက်န္႔က်န္႔ မီးေရာင္ ၀ိုး၀ါး၀ါးေလးသာ ရိွတဲ့ အိမ္တေဆာင္ထဲမွာ ေနရတာနဲ႔ တူပါတယ္။ ဟိုဘက္က အိမ္ေတြမွာ လူေတြက လင္းထိန္ေနတဲ့ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ၿပဳံးေပ်ာ္ေနၾကတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္တုိ႔ကေတာ့ အဲဒီ မွိတ္တုတ္တုတ္ မီးေရာင္ကုိပဲ အားျပဳေနရတဲ့ အထဲ `ဒီမီးေရာင္ေလး ရေအာင္ ငါ ႀကိဳးစားထားရတာ´ လို႔ ေျပာရင္း မူး႐ူးေနတဲ့ အိမ္ဦးစီးျပဳသမွ် ႏုေနရတဲ့ အိမ္သားေတြလိုပါပဲ။
`သူ႔ကၽြန္ဘ၀ ျပန္မေရာက္ဖုိ႔ အားလုံးမွာ တာ၀န္ရိွပါတယ္´ ဆိုတဲ့ စကားဟာ လက္ရိွအာဏာပိုင္ေတြ မၾကာခဏ ေျပာေလ့ရိွတဲ့ စကားပါ။ ေသခ်ာစဥ္းစားရင္ ဒါဟာ မွန္ေနတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီစကားနဲ႔ အတူ ညီညြတ္ေရး၊ ေသြးစည္းေရး အစရွိတာေတြကို လိႈင္လႈိင္ႀကီးေျပာရင္း တကယ္တမ္း အေကာင္အထည္ေဖာ္ေနတာကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ့ လက္ရိွအာဏာတည္ၿမဲေရးပါ။ သူတုိ႔မွ မအုပ္ခ်ဳပ္ရင္ ႏိုင္ငံက အခုပဲ ပ်က္စီးေတာ့မေယာင္ေယာင္ ေျပာရင္း `ငါ့ကၽြန္´ ေခတ္ကို ရွည္သထက္ ရွည္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ေနပါေတာ့တယ္။
ဒါေၾကာင့္လည္းပဲ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုမင္းကိုႏိုင္က..
`တုိင္းတပါးကၽြန္၊
စစ္တပ္ကၽြန္၊
ဘယ္ကၽြန္မွ မခံ၊
ေဒါင္းအလံေဟ့
ေက်ာင္းနံရံတ၀ိုက္
ေဒါင္းအလံ ျပန္စိုက္မယ္´ လုိ႔ ဟစ္ေၾကြးခဲ့ပါတယ္။
***
`ကၽြန္´ ျဖစ္ၿပီဆုိကတည္းကိုက တုိင္းတပါးကၽြန္ျဖစ္ျဖစ္၊ တိုင္းသားအတူတူရဲ့ ကၽြန္ ျဖစ္ျဖစ္၊ ဘယ္ကၽြန္ျဖစ္ရတာမွ မေကာင္းပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စစ္တပ္ကၽြန္၊ ငါ့ကၽြန္ဘ၀ ေရာက္ေနဆဲ က်ေနာ္တုိ႔တေတြ လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ကုိ ရဖို႔အတြက္ ဆက္ႀကိဳးစားရအုံးမွာပါပဲ။
ဟိုးေ၀းေ၀းက အိမ္ေတြကေတာ့ ထိန္ထိန္လင္းလို႔ သူတုိ႔ဆီက အလင္းေရာင္ေတြက က်ေနာ္တို႔ရဲ့ မွိတ္တုတ္တုတ္ အိမ္ေလးကို `မင္းတို႔ေရာ တုိ႔လုိ မလင္းခ်င္ဘူးလား´ လို႔ ေျပာေနသေယာင္ေယာင္ပါပဲ။ တကယ္တမ္းမွာလည္း က်ေနာ္တို႔ အိမ္ေလးက သူတို႔ထက္ေတာင္ ထိန္၀ါလင္းခ်င္းေနခဲ့သင့္တာ ၾကာေနပါၿပီ။ အဲဒီလုိ လင္းခ်င္းဖုိ႔အတြက္ ပိတ္ဖုံးေနတဲ့ အေမွာင္ကို ဖယ္ရွားပစ္ဖုိ႔ေတာ့ လိုေနတာ အမွန္ပါပဲ။ အဲဒါမွလည္း တကယ့္ လြတ္လပ္ျခင္း အစစ္ ဆိုတာ ရလာမွာ မဟုတ္ပါလား ခင္ဗ်ာ။
ကလုိေစးထူး
posted by ကလိုေစးထူး at 9:56 PM
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Friday, January 04, 2008
လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေတြး
လြတ္လပ္ေရးေန႔ အေတြး
ဒီေန႔ ဇန္န၀ါရီ ၄ ရက္.. ေယာက္ယက္ခတ္္တဲ့ ေသာၾကာေန႔.. အလုပ္မ်ားတဲ့ ေသာၾကာေန႔ဆိုလဲ မမွားဘူး။ ေန႔လည္စာ စားျပီးမွ သတိရတယ္။ ဒီေန႔ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔ပဲ။ ဘေလာ့မွာ ပို႔စ္တခု တင္ဦးမွလို႔ သတိရတယ္။ ငါ ဘာပို႔စ္တင္ရမလဲ။ ေခါင္းကေန စဥ္းစားမထြက္ဘူး။ ငါ တကယ္ေရးခ်င္တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေၾကာင္းပဲ။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ လြတ္လပ္ေရး ဘယ္လိုပတ္သက္လဲဆိုတာ စဥ္းစားမိတယ္။ ျပည္ေထာင္စုရဲ႔ ဗိသုကာပညာရွင္တေယာက္လို႔ ေျပာရင္မမွားဘူး။ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒကို
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးစီးျပီး ေရးဆြဲခဲ့တာပဲ။ အဂၤလိပ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ လြတ္လပ္ေရးကို ၁၉၄၈ ဇန္န၀ါရီ ၄ရက္ေန႔အျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးႏိုင္ခဲ့တာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဦးစီးတဲ့ အဖြဲ႔ပဲ။ Union of Burma ဆိုျပီး အေျခခံဥပေဒမွာ ကင္ပြန္းတပ္ေပးခဲ့တာလဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းပဲ ျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ ငါတို႔ ႏိုင္ငံကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လို အရွည္ေကာက္ ေခၚပါလိမ့္။ Union of Myanmar ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ အခုလို လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ အေသြးအေရာင္ေတြ ငါ့နားမွာ ဘာလို႔ မရွိတာပါလိမ့္။ အင္း.. တိုင္းတပါးကို ေရာက္ေနလို႔ပဲ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ျမန္မာႏိုင္ငံအတြင္းမွာေကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ရဲ႔ ေရာင္ျပန္ေတြ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဟပ္ေနျပီလား။ ဟင့္အင္း။ ငါမထင္ပါဘူး။ စကၤာပူမွာ လုပ္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ပြဲဆိုတာေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ တျခားတျခား လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာပညာရွင္ေတြရဲ႔ ပံုရိပ္ေတြကို ေတြ႔မွ မေတြ႔ရတာဘဲ။ အင္း ငါတို႔ ဘာလို႔ အတိတ္ရဲ႔ အရိပ္အေယာင္ေတြကို ယူခ်င္ေနရတာလဲ။ လက္ရွိမွာ သူတို႔မွ မရွိေတာ့တာေနာ္။ အဲလိုလုပ္လို႔ မရဘူးကြဲ႔။ အတိတ္ဆိုတာ ပစၥဳပၸန္ရဲ႔ အုတ္ျမစ္၊ ဒီအုတ္ျမစ္ကို မေမ့ရဘူး။ လြတ္လပ္ေရးေန႔တိုင္း ျပည္ေထာင္စုေန႔တိုင္း အာဇာနည္ေန႔တိုင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ရဲ႔ ပံုရိပ္ဟာ အျမဲ တည္ရွိေနရမယ္။ ဒါဟာ ငါ့ခံယူခ်က္။ အင္း.. တတိုင္းျပည္လံုးရဲ႔ စဥ္းစားထားမႈဆိုရင္လည္း မမွားဘူး။
တကယ္ေတာ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားတယ္။ ဒီဗီြဘီဆိုရင္ ဒီေန႔ကစျပီး ရုပ္ျမင္သံၾကားအစီအစဥ္ေတြကို ေန႔တိုင္း လႊင့္ေတာ့မယ္။ အဲႏိုင္ငံေတာ္ အစိုးရဆိုရင္လဲ ျပစ္မႈက်ဴးလြန္သူေတြကို အျပစ္က လႊတ္ေပးျပီး ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြကို ဖမ္းဆီးထားမယ္။ ထားေတာ့။ ကိုယ့္ဘေလာ့ကို Hosting အသစ္ ဒိုမိန္းအသစ္နဲ႔ လုပ္ျပီး လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ လႊင့္တင္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကည့္တယ္။ အလုပ္မ်ားတာရယ္၊ ကိုယ္သိပ္မသိတဲ့ PHP programming ရယ္ေၾကာင့္ တန္းလန္းၾကီးျဖစ္ျပီး လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဘေလာ့အသစ္တခု မျဖစ္ခဲ့ဘူး။ ေနာက္ဆံုး ၾကံရာမရတာနဲ႔ myanmarbloggers.org ဒိုမိန္းကိုပဲ ျမန္မာျပည္ထဲက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကည့္ဖို႔ ေျပာင္းလိုက္ရတယ္။ အင္း လြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ငါ ဘာမွ မလုပ္ျဖစ္ဘူး။
သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ေမးတယ္။ Meaning of Indepedence day ?? ဆုိျပီးေတာ့။ အဲ သူ႔ကိုလဲ ဘယ္လို ေျပာျပရမွန္းမသိဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတဲ့ အရသာကို မခံစားရသလိုၾကီး။ အင္း။ သူမ်ားႏိုင္ငံလက္ေအာက္မွာေတာ့ မေနရဘူး။ ခုဟာက ကုိယ့္လူမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္ ခံေနရတာၾကီး။ အီလည္လည္မဟုတ္ဘူး။ ေက်ာေကာ့ေအာင္ ခံေနရတာ။ အင္း လြတ္လပ္စြာနဲ႔ အင္တာနက္ၾကီးကို ပိတ္ပင္လိုက္တာကအစ လြတ္လပ္ေရးေန႔အၾကိဳ စေလာင္းဖုန္း လစဥ္ေၾကးကို ၁၆၆ ဆ တိုးလိုက္တာအဆံုး အင္း ေတာ္ပါျပီ။ ေ၀ဖန္ေရးပဲ လုပ္ေနတယ္ အေျပာခံရပါဦးမယ္။
အမွန္တကယ္ လြတ္လပ္ေရး အရသာကို ခံစားခ်င္ရင္ လြတ္လပ္ေရး ဖခင္ၾကီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ တကြ လြတ္လပ္ေရး ဗိသုကာပညာရွင္ၾကီးမ်ားရဲ႔ အၾကံဥာဏ္၊ ေမွ်ာ္ျမင္ခ်က္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရပါမယ္။ ဒါေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိသေလာက္ အၾကမ္းဖ်င္းေျပာရရင္
၁)ႏိုင္ငံေရး လြတ္လပ္ခြင့္ ရွိရမယ္။
၂)တိုင္းရင္းသားလူနည္းစုေတြရဲ႔ အခြင့္အေရးေတြကို ကာကြယ္ေပးရမယ္။
၃)စစ္တပ္ဟာ စစ္တပ္၊ အုပ္ခ်ဳပ္သူအစိုးရဟာ ျပည္သူ႔ေရြးေကာက္တဲ့အစိုးရ သက္သက္စီ ျဖစ္ရမယ္။
၄)စစ္တပ္လူတန္းစားအတြက္သာ ေကာင္းတဲ့ ပညာေရးမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ ျပည္သူအားလံုးအတြက္ ဦးတည္ျပီး ေကာင္းစားတဲ့ ပညာေရးစနစ္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရမယ္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ခ်မွတ္ခဲ့တဲ့ အေျခခံမူ ၇ ရပ္ ထဲက နံပါတ္ ၄ အခ်က္္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔တကြ အဲဒီအခ်ိန္က ႏိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္အားလံုး၊ ျပည္သူအားလံုး တခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့တဲ့ ျမင္ခ်င္ခဲ့တဲ့ ဦးတည္ခ်က္ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လည္ေဖာ္ျပပါရေစ။
“That the Constitution shall guarantee and secure to all the peoples of the Union justice, social, economic and political; equality of status, of opportunity, and before the law freedom of thought, expression, belief, worship, vocation, association and action, subject to law and public morality”
ဒီ vision ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ဖို႔ အဓိက ေသာ့ခ်က္ဟာ ဘယ္သူ႔ဆီမွာလဲ ဆိုရင္ ဦးသန္းေရႊနဲ႔ အေပါင္းပါ တစုကို လက္ညိွဳးထိုးရမွာပါ။ သူတို႔သာ ႏိုင္ငံေတာ္ ေကာင္းစားဖို႔ လိုလိုလားလားရွိခဲ့ရင္ အခုလို ထိုင္ခံုေပၚက ခြါမရ ျဖစ္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး။ လတ္တေလာ ျဖစ္ေပၚေနတဲ့ အဆိုးဆံုးက ေလာင္စာဆီေစ်း တက္တာကို ဘယ္လို ကုစားမလဲ။ ကမၻာမွာလဲ ေလာင္စာဆီက တက္သထက္တက္ေနတာ။ အစိုးရ တစ္ရပ္အေနနဲ႔ ဘယ္လို ကုစားမလဲ။ ကုိယ္တိုင္ မတတ္ႏိုင္ရင္ ႏိုင္ငံမွာ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ရွိေနတာပဲ။ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးေရးကတဆင့္ အာဏာ ေ၀မွ်ျပီး လူေတာ္လူေကာင္းေတြကို ဆြဲေဆာင္ေပါ့။ အခု ကမၻာမွာ commodity price ေတြ တရိပ္ရိပ္ တက္ေနတာ။ အစိုးရဟာ ျပည္သူေတြရဲ႔ ၀င္ေငြကို မျမွင့္တင္ႏိုင္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမယ္။ ဒါဟာ ႏိုင္ငံအတြက္ ေကာင္းတဲ့ လကၡဏာတစ္ရပ္ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ။
ေနာက္ထပ္ ေသာ့ဟာ ဘယ္သူေတြဆီမွာ ရွိလဲဆိုရင္ ျပည္သူ႔ဆီမွာ ရွိတယ္။ ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာလည္း တရုတ္ႏိုင္ငံ၊ အိႏိၵယႏိုင္ငံက လူေတြလိုပဲ ကမၻာတလႊားမွာ ပညာရွာ အေတြ႔အၾကံဳရွာၾကျပီး ကိုယ့္ႏိုင္ငံျပန္ျပီး အသံုးခ်ၾကဖို႔ပဲ။ အဲလို အသံုးမခ်ႏိုင္ခင္မွာ ျပည္သူေတြအေနနဲ႔ ကိုယ္ကိုင္ထားတဲ့ ေသာ့နဲ႔ ထြက္ေပါက္ေတြကို ဖြင့္ဖို႔ လိုပါတယ္။ ဖြင့္ပံုဖြင့္နည္းခ်င္းေတာ့ တူမယ္ မထင္ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ အဲလို ေသာ့ေတြနဲ႔ ဖြင့္ၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ပိတ္ထားတဲ့ တံခါးေတြ ပြင့္လာလိမ့္မယ္လို႔ ျမင္မိပါတယ္။ ဘယ္သူပဲ အုပ္ခ်ဳပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ အေရးၾကီးတာက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဟာ တတ္သိနားလည္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ၊ ျပည္သူက တင္ေျမွာက္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ၊ ေနာက္ ျပည္သူေတြရဲ႔ ဘ၀ကို စာနာျမွင့္တင္ေပးႏိုင္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေကာင္းေတြ ျဖစ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔ ျပည္တြင္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ဖတ္ဖို႔ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအတြက္ အေျခခံမူ ၇ ရပ္ ကို ဧရာ၀တီ ၀က္ဆိုဒ္မွာ ေဖာ္ျပထားတာကို ျပန္လည္ ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္။
It is resolved:
That the Constitution shall be that of an Independent Sovereign Republic to be known as ‘The Union of Burma’; and
That the Union shall comprise such units as shall be specified by the Constitution and the units so specified shall exercise such autonomy as shall be defined in the Constitution; and
That all powers and authority of the Sovereign Independent Republic of Burma, its Constituent Parts and Organs of Government shall be derived from the people; and
That the Constitution shall guarantee and secure to all the peoples of the Union justice, social, economic and political; equality of status, of opportunity, and before the law freedom of thought, expression, belief, worship, vocation, association and action, subject to law and public morality; and
That the Constitution shall provide adequate safeguards for minorities; and
That the integrity of the territory of the Independent Sovereign Republic of Burma and its Sovereign rights on land, sea and air shall be maintained according to justice and international law; and
That this Historic Land of Burma shall attain its rightful and honored place in the world, make its full and willing contribution to the advancement and welfare of mankind and affirm its devotion to the ideal of peace and friendly co-operation amongst nations founded on international justice and morality.”
Posted by Ka Daung Nyin Thar at 1/04/2008 04:35:00 PM 0 comments Links to this post
http://kadaung.myanmarbloggers.org/ -မွ ကူးယူ ေဖာ္ၿပပါသည္။
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Friday, January 4, 2008
ႏွစ္ (၆၀) ၿပည္႔ခဲ႔ၿပီ
ဒီေန႔မနက္ ေစာေစာႏိုးေနျပီး နာရီၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒီအခ်ိန္ဆို ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိေျမ ရန္ကုန္မွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အလံတင္အခမ္းအနား လုပ္ေနေလာက္ျပီဆိုတာ သတိရမိတယ္။ မနက္အာရုဏ္ဦးစအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အလံကို ဂုဏ္ျပဳအခမ္းအနားနဲ႔ လႊင့္တင္ျပီး သမိုင္းဝင္တဲ့ လြတ္လပ္ေရးေန႔ရဲ႕ ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္အခမ္းအနားကို ေမာ္ကြန္းထိုးေနလာက္ေရာေပါ့။
အခမ္းအနားေလးဟာ ေသးေသးေလးလည္းျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ၾကီးက်ယ္ခမ္းနားခ်င္လည္း ခမ္းနားေနမယ္။ ဒါေတြ ကၽြန္ေတာ္ မသိေသးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ လြတ္လပ္ေရးရဲ႕အရသာနဲ႔ အဲဒီအရသာကိုေဖၚေဆာင္ေပးခဲ့တဲ့ ျမင့္ျမတ္တဲ့ အာဇာနည္ေတြကို သတိရသိတတ္ေနၾကမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ယံုၾကည္တယ္။ ဒီလိုအခမ္းအနားမ်ဳိး လုပ္ခြင့္ရဖို႔ ႏိုင္ငံေက်းဇူးရွင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေပါင္းမ်ားစြာဟာ စစ္ေျမျပင္မွာ၊ လမ္းမေတြေပၚမွာ၊ ေနာက္ဆံုး အစည္းအေဝးခန္းမထဲမွာ အသက္စြန္႔ခဲ့ၾကရတယ္။ သူတို႔တက္မက္ခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္ စိုးစဥ္းမွ် မျမည္းစမ္းခဲ့ၾကရဘူး။ သူတို႔ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး ျဗိတိသ်ွအလံနဲ႔ ေနဝန္းနီ ဂ်ပန္အလံတို႔ကိုပဲ ႏိုင္ငံေတာ္အလံလို႔ သိသြားၾကရတယ္။ လြတ္လပ္ေရးေန႔လို႔ဆိုေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲမွာ အာဇာနည္ေန႔နဲ႔ မျခားခံစားရတယ္။ အခုအလံတင္အခမ္းအနား လုပ္ေနတဲ့ တာဝန္ရိွပုဂၢိဳလ္ေတြေရာ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ေအာက္ေမ့သင့္တဲ့လူေတြ၊ ေက်းဇူးတင္သင့္တဲ့လူေတြ ကို ဦးညႊတ္ေနရဲ႕လား။ ဦးညႊတ္ေနတုန္းမွာေရာ စိတ္ပါရဲ႕လား။ ေနာက္ဆံုးတစ္ေန႔ လြတ္လပ္ေရးေန႔ ဘယ္လိုျဖစ္ေပၚလာတယ္၊ ဘယ္သူ႔ေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚလာရပါတယ္ဆိုတာကို မ်ဳိးဆက္သစ္ ဗမာေလးေတြ၊ တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံအုပ္ခ်ဳပ္မယ့္လူေတြကို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပေနေသးရဲ႕လား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မေသခ်ာတဲ့ အေျဖေတြနဲ႔ ေမးခြန္းေတြေမးရင္ ဇန္နဝါရီ ၄ ရက္ေန႔ မနက္ခင္းကို ႏိုးထခဲ့ရပါတယ္။
ဒီလိုပဲျဖစ္ေနဦးမွာပါပဲ။ လုပ္ၾကံတာခံရတိုင္း ေခါင္းေဆာင္ၾကီး မဟုတ္ေပမယ့္ တို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္စစ္စစ္ျဖစ္တယ္။ အခုခ်ိန္အထိလည္း “ဗိုလ္ခ်ဳပ္” ဆိုတဲ့ အမ်ားဆိုင္နာမ္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဆိုတဲ့ ေက်းဇူးရွင္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္နာမ္လို ျဖစ္ေနဆဲပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ကုန္တဲ့ စစ္တပ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးကို တစ္ဦးတည္း၊ တစ္ပါတီတည္းလုပ္ခဲ့တာမဟုတ္ဘဲ တျပည္လံုးအတိုင္းအတာနဲ႔ လြတ္လပ္ေရးကို ဦးတည္ျပီး ဦးေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဦးေဆာင္ေလာက္တဲ့ အတတ္ပညာေတြကိုလည္း အစအဆံုးတတ္ကၽြမ္းခဲ့ပါတယ္။ စစ္ျပိဳင္တိုက္မလား၊ ယွဥ္ျကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္က သယ္လာတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ပံုေသးေသးတစ္ခုကို ထုတ္ၾကည့္ရင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြ၊ ႏိုင္ငံေရး အတိုက္အခံေတြနဲ႔ ရန္သူေတြအေၾကာင္း ေတြးမိတယ္။ လွည့္ကြက္ေတြမ်ားတဲ့ ႏိုင္ငံေရးကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္က မာယာမပါပဲ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္လုပ္ခဲ့တယ္။ သူ႔အျမင္က ရိုးရွင္းလြန္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ပါပဲ။ ႏိုင္ငံနဲ႔လူမ်ဳိးအတြက္ ေန႔ည၊ ေနပူမိုးရြာမေရြး အလုပ္ေတြလုပ္ခဲ့တယ္။ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာေတြ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလ်ာ့ခ်ထားတယ္။ သူ႔အတိုက္အခံေတြက သူ႔ကိုေထာက္ျပစရာ အျပစ္ရွာမရခဲ့ဘူး။ ရွာမရေတာ့ ပစ္သတ္လိုက္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လုပ္ၾကံခံရတာဟာ ကမာၻ႕သမိုင္းမွာ ပထမဆံုးမဟုတ္သလို မၾကာမီက လုပ္ၾကံခံလိုက္ရရွာတဲ့ ပါကစၥတန္ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ေဟာင္း ဘူတို ဟာလည္း ေနာက္ဆံုးျဖစ္ဦးမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံေရးဟာ ဒီလိုပဲ ေျခထိုးမႈေတြ၊ လုပ္ၾကံမႈေတြ၊ အျပစ္ရွာမႈေတြနဲ႔ ရႈပ္ေထြးေနဆဲပါပဲ။ အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ၊ ေနာက္လည္းပိဳင္ေဟာေျပာမလား၊ ႏိုင္ငံေရးေဆြးေႏြးမလား၊ အဂၤလိပ္စာျပိဳင္ေရးမလား ... အဲဒီအခ်ိန္က ေလ့လာစရာစာအုပ္စာတမ္းနဲ႔ source ေတြရွားပါးေနခ်ိန္မွာပဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ျပီးျပည့္စံုတဲ့ ႏိုင္ငံေရးဗိသုကာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ သူတစ္ေယာက္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ေပမယ့္ သူဦးေဆာင္ျပီး လြတ္လပ္ေရးဆိုတာကို အရယူေပးခဲ့တယ္။ သူကြယ္လြန္ခ်ိန္မွာ လြတ္လပ္ေရးဆိုတာ အရမ္းနီးကပ္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကိုေရာက္ေနျပီး “မၾကာခင္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးကို သံုးစြဲခြင့္ရေနျပီျဖစ္ပါတယ္။
တာဝန္ေက်လြန္းတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္နဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ နာမည္ထုတ္ေဖၚ အေလးျပဳၾကရမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ေက်းဇူးေတြကို ေအာက္ေမ့ၾကရဦးမယ္။ သူတို႔လိုလူမ်ဳိးေတြ ေပၚလာဖို႔ ဆႏၵျပဳၾကရဦးမယ္။ ဘယ္သူမွ မလုပ္ရင္ေနပါဗ်ာ ... ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ဦးခ်င္းစီပဲ ေရာက္ရာအရပ္၊ ရွင္သန္ရာ ေနရာကေန သြားေလသူေတြနဲ႔၊ လက္ရိွအသက္စြန္႔လုပ္ေနသူေတြ စိတ္ခ်မ္းသာဖို႔၊ စိတ္ခ်ေစဖို႔ ဒီလြတ္လပ္ေရးေန႔မွာ ဦးညႊတ္အေလးျပဳၾကရေအာင္ေနာ္ ...
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ သံဃာေတာ္မ်ားႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေလးျပဳဦးညႊတ္ရင္း ႏွစ္ ၆၀ ျပည့္ လြတ္လပ္ေရးေန႔အတြက္ ဂုဏ္ျပဳေရးသားပါသည္။
Posted by Mr.Pooh @ ေမာင္ပြတ္ at 7:28 AM 1 comments
http://myanmaroa6.blogspot.com/ -မွ ကူးယူ ေဖာ္ၿပပါသည္။
သကၠရာဇ္ ၂၀၀၈ - အမ်ဳိးသား ၿပန္လည္သင္႔ၿမတ္ေရး ႏွစ္
Burma Digest မွ လြင္ေအာင္စိုး ၏ Year 2008- The Year of Reconciliation for Burma ကို ၿပန္လည္ ကူးယူ ေဖာ္ၿပပါသည္။
Subscribe to:
Posts (Atom)
