ကိုဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း ၏ ေဆာင္းပါးေကာင္းေလး တစ္ပုဒ္ ကို
မဇၥ်ိမ အင္တာနက္သတင္း မွ ကူးယူ၍ လက္ဆင္႔ကမ္း ေဖာ္ၿပလိုက္ပါသည္
လက္ရွိ ႏုိင္ငံေရးအေျခအေနႏွင့္ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ႏိုင္ငံေရးတာဝန္
ဘိုဘိုေက်ာ္ၿငိမ္း
နယူးေယာက္ – ဇန္နဝါရီ ၂ဝဝ၈
လက္ရွိ ဗမာႏိုင္ငံရဲ့ ႏိုင္ငံေရးအေျခအေနဟာ တုိင္းျပည္ရဲ့ရာဇဝင္ကို ေျပာင္းလဲႏုိင္တဲ့ လမ္းခြကို ေရာက္ေနတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ ေဆြးေႏြးျခင္းနဲ႔ တုိင္းျပည္အတြက္ အေျဖရွာႏိုင္ၾကမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ အေကာင္းဆုံးဘဲေပါ့။ ဒါေပမဲ့ အာဏာ လက္ကိုင္ထားသူေတြက ႏိုင္ငံေရး က်ားကစားၿပီး အခ်ိန္ဆြဲကစားမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီတခ်ီအနာခံၿပီး ေအာင္ျမင္ေအာင္ တြန္းလွန္ၾကဖို႔ပဲ ရွိပါေတာ့တယ္။ ဒါကို က်ေနာ္က (PlanB) ဒုတိယအစီအစဥ္ (သို႔) ေနာက္ခ်န္အကြက္လို႔ ေခၚဆိုခဲ့ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ရဲ့ (အင္အား)ဟာ လမ္းေပၚမွာ ရွိရမယ့္ လူထုအုံႂကြမႈ ေတာ္လွန္မႈပဲ ျဖစ္တယ္။
စစ္တပ္က ေၾကာက္တာ၊ စိုးရိမ္တာ ဒီလူထုအင္အားပဲ ျဖစ္တယ္။ ေပးရင္ေပး၊ ေျပာရင္ေျပာ။ မေျပာရင္၊ မေပးရင္ ေနာက္ဆုံး တုိက္ယူရမွာပဲဆိုတဲ့ (အသိ) ဒို႔မွာရွိေၾကာင္း ဒင္းတို႔သိမွ ေဆြးေႏြးပြဲကို ေလးေလးစာစား ဒင္းတို႔ ပါလာမွာပါ။ ဒါဟာ ေဒၚစုကို အားေပးျခင္းပဲ ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ (PlanB)(သို႔) ဒီေနာက္ခ်န္ကြက္ကို ေဖၚထုတ္ႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစား အေကာင္အထည္ ေဖၚရမွာက က်ေနာ္တို႔ အားလုံးရဲ့ တာဝန္ ျဖစ္တယ္။
ဒီ PlanB မရွိခဲ့လို႔ နအဖဟာ အႏွစ္ (၂ဝ) နီးပါး ဗမာႏုိင္ငံသားေတြကို နားရင္းတီးၿပီး ကမၻာကို လိမ္ညာခဲ့ႏိုင္တာပါ။ ေမတၱာနည္းနဲ႔ မရရင္ ဒင္းတို႔ကိုလည္း ပါး႐ိုက္ၿပီး ကိုယ့္အခြင့္အေရးကို ျပန္တိုက္ယူရမွာပါ။ အနာခံတိုက္ယူမွ ရမယ္ဆိုရင္လည္း အနာခံၿပီး တိုက္ယူၾကရမွာပဲေပါ့။
ေဒၚစုကိုပဲ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြလည္း အားကိုး မေနၾကပါနဲ႔။
ေဒၚစုအေပၚ တာဝန္အားလုံး ပုံခ်ၿပီး ကမၻာလွည့္ ေတာင္းစားေနၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကိုလည္း နားေယာင္ မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့။
ေဒၚစုဟာ သူ႔တာဝန္သူ ေက်ပြန္စြာ အနာခံ ဦးေဆာင္လ်က္ ရွိတယ္။ ေဒၚစုဟာ တိုင္းျပည္ တာဝန္ႀကီးကို သူ႔ပခုံးမွာတင္ၿပီး တဦးတည္း ႐ုန္းကန္လ်က္ ရွိတယ္။ အထိန္းသိမ္းခံ ဘဝက ႐ုန္းကန္ ရရွာတာပါ။ အမ်ားက ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဒီမိုကေရစီကုိ ေဒၚစုယူေပးလိမ့္မယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ႔ လက္ပိုက္ၾကည့္ ေနၾကတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ စာတမ္းေတြထုတ္၊ သတင္း အေရာင္းအဝယ္လုပ္၊ သံ႐ုံးေရွ႔ဆႏၵျပ၊ အင္တာနက္ေပၚတက္ၾကည့္ သတင္းဖလွယ္ၾက၊ အၿပိဳင္အဆုိင္ အင္တာဗ်ဴး ေပးၾကတာကိုပဲ ႏုိင္ငံေရး လုပ္ေနၿပီ၊ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိး ေဆာင္ရြက္ေနၿပီလို႔ ထင္ေနၾကတာက မ်ားပါတယ္။
အဲ ---- ဒီမိုကေရစီကိုေတာ့ (ေဒၚစု) ယူေပးလိမ့္မယ္ေပါ့။
ကိုမင္းကိုႏိုင္၊ ကိုကိုႀကီးတို႔ ဦးေဆာင္တဲ့ (၈၈) က ေခါင္းေဆာင္ေတြနဲ႔ NLD လူငယ္ေတြ၊ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္ေတြ၊ မ်ိဳးခ်စ္ လူငယ္ေလးေတြ ကိုယ္က်ဳိးစြန္႔၊ အသက္စြန္႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့ႀကလို႔ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးဘဲ ေခၚေခၚ၊ Saffron-Revolution ဘဲေခၚေခၚ လူထုဆႏၵျပမႈ ေပၚေပါက္ခဲ့ၿပီး ကမၻာက ေတာင္းဆို ေႂကြးေၾကာ္လာလို႔သာ ေဆြးေႏြးပြဲ အေရာင္ ေပၚခဲ့ရတာပါ။
ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရး ေပၚလာေတာ့မွပဲ အတြင္းနဲ႔အျပင္ (ခါးျပတ္) ေနတာ ဘြင္းဘြင္းႀကီး ေပၚလာေတာ့တယ္။ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရး ေပၚလာမွ အတြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရး အေဆာက္အဦ Plolitical Infrastructure (သို႔) UG-Underground လို႔ေခၚတဲ့ ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈ မရွိဘဲ မျဖစ္ဘူးဆိုတာ သိသာ ထင္ရွားလာေတာ့တယ္။
လူထုေတာ္လွန္ေရး၊ လူထုအံုႂကြမႈဆိုတာ ေျပာေတာ့ အင္မတန္ လြယ္ေပမယ့္ ေဖာ္ေဆာင္ရ အင္မတန္ ခက္ခဲလွပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဓားမိုးအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံလို ႏုိင္ငံမ်ဳိးမွာ ပိုခက္ခဲလွပါတယ္။ တေယာက္ထဲ (အသိ) (သို႔) တအုပ္စု (အသိ)၊ တအုပ္စု ႀကိဳးစားမႈနဲ႔ မရႏုိင္ပါဘူး။ အားလံုး (အသိ) ရွိၿပီး အားလံုး ၿပိဳင္တူပါဝင္ အနစ္နာခံ ပါဝင္အားေပးလာမွ ေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ဒီေဖာ္ေဆာင္မႈအတြက္(အားလုံး) တဦးခ်င္းစီမွာ တာဝန္ရွိတယ္လို႔ ဆိုခဲ့တာပါ။ တဦးခ်င္း (အသိ) နဲ႔ (တာဝန္) ယူ ေဖာ္ေဆာင္ၾကမွ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ပါမယ္။
အားလံုးအတြက္ (ေနရာ) ရွိပါတယ္။ ကိုယ္ (စြမ္းအား) ရွိသ၍ ကိုယ့္ေနရာနဲ႔ကိုယ္ (ပါဝင္)၊ (တာဝန္) ယူႏုိင္ၾကပါတယ္။ (အသိ) နဲ႔ (စ) ၾကရေအာင္။
က်ေနာ့္အေတြး က်ေနာ့္အျမင္ မွားခဲ့ရင္ ခြင့္လႊတ္ပါ။ က်ေနာ္တို႔ အမွားဟာ ဒီမုိကေရစီကို ေဒၚစု ယူေပးလိုက္မယ္၊ တို႔တာဝန္က ေဒၚစုကို ေထာက္ခံၾက႐ံုပဲ၊ ေဒၚစုကို ေထာက္ခံရင္ တို႔တာဝန္ေက်ၿပီလို႔ ယူဆက်င့္ႀကံ ေနၾကတယ္လို႔ ခံစားမိတယ္။ ငါတို႔ ဘာလုပ္ႏုိင္မွာလဲလို႔ ထင္မိသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ငါတို႔ပဲ ဦးေဆာင္မယ္၊ တို႔က Legitimacy လို႔ ေခၚႏုိင္တဲ့ တရားဝင္ေျပာပိုင္ခြင့္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ ရွိသူေတြဆိုၿပီး အထင္ေရာက္ေနသူေတြလည္း ရွိႏိုင္ပါတယ္။
ေရွ့က ဦးေဆာင္လုပ္ၾက၊ ငါတို႔က တတ္အားသမွ် ဝိုင္းပံ့ပိုးမယ္ ဆိုသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ေစတနာရွိေပမယ့္ လမ္းပိတ္ေနလို႔ ေရွ့မတိုးႏုိင္၊ ေရွ့မထြက္ႏိုင္သူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ အရည္အခ်င္းလည္း ရွိတယ္၊ ေစတနာလည္း ရွိေပမယ့္ လုပ္စားႏုိင္ငံေရးကို စိတ္ပ်က္ၿပီး ေဘးထြက္ ထုိင္ေနသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ေဒၚစုနဲ႔ NLD နာမည္ပါရင္ ၿပီးေရာ၊ တို႔လူကို မထိနဲ႔ ဆိုသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ေစတနာမွန္တာမို႔ ကိုယ့္နည္းနဲ႔ကိုယ္ ႀကိတ္ႀကိဳးစားေနသူေတြလည္း ရွိမွာပါ။ ဘယ္သူမွန္တယ္၊ ဘယ္သူေတာ္တယ္ေတြကို ေဘးဖယ္ၿပီး ရလဒ္ကို ၾကည့္ရင္ ျပည္ပမွာ လႈပ္ရွားေနတဲ့သူေတြဟာ တေယာက္တေပါက္နဲ႔ အရပ္ရွစ္မ်က္ႏွာဆီကို ဝိုင္းဆဲြေနၾကတာေၾကာင့္ ၁၈ ႏွစ္ ၾကာၿပီးတာေတာင္ ေရႊ႕လ်ားမႈ မရွိခဲ့ၾကပါဘူး။ ဝုိင္းႀကီးပတ္ပတ္ ဒူေဝေဝနဲ႔ အခုထိ ရြာလည္ေနၾကတုန္းပါပဲ။
တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ ဒီလို အံုႂကြမႈ ျဖစ္မယ္ဆိုတာ ေဗဒင္ၾကည့္စရာ မလိုေပမယ့္ ဘာမွ ႀကိဳတင္ မျပင္ဆင္ခဲ့ၾကဘူး။ ျဖစ္လာမွ လုပ္စားအဖဲြ႔တခ်ဳိ့က ေငြထုပ္ပိုက္ၿပီး လိုက္ေဝဖို႔ ႀကိဳးစားၾကျပန္တယ္။ ဒီရလဒ္ ခ်ဳိ့ယြင္းခ်က္ဟာ ဘယ္က (စ) တာလဲ။ ကိုယ့္တုိင္းျပည္အတြက္ ကိုယ့္အားကိုယ္ကုိးရမယ္ ဆိုတဲ့ (အသိ)၊ ငါလုပ္ႏုိင္တယ္ ငါလုပ္ရမယ္ ငါ့မွာ တာဝန္ ရွိတယ္ဆိုတဲ့ (အသိ) က စတာပါ။ ဒီ (အသိ) ရွိမွ ငါ ဘာလုပ္ႏုိင္မလဲ။ ဆိုတာကို စဥ္းစားမိမယ္။ ဒီ (အသိ) ဝင္လာမွ (အင္အား) ကို ဘယ္က ရမွာလဲ။ ဆိုတာကို စဥ္းစားမိတယ္။
ဒီကမွတဆင့္ (အင္အား) နဲ႔ (ရလဒ္) ရွိဖုိ႔ အတူတူ တဲြလုပ္ၾကရမယ္ဆိုတဲ့ အသိဝင္လာၿပီး နီးစပ္သူ အခ်င္းခ်င္း စိတ္ဝမ္းတူသူ အခ်င္းခ်င္း တဲြလုပ္လာၾကလိမ့္မယ္။ ဒီရလဒ္ကမွတဆင့္ (အရွိန္) Momentum ရလာရင္ (အင္အား) ျဖည့္ဆီးေပးဖို႔ (အလုပ္) နဲ႔ (တဲြလုပ္) တာ ေပၚေပါက္လာမွာပါ။
ဗုဒၶရဲ့ နည္းလမ္းမွာ တရားကို လိုခ်င္မွ လိုခ်င္စိတ္ေပၚမွ တကယ္ တရားထုိင္ျဖစ္ၿပီး စိတ္ကိုထိန္းဖို႔ သမာဓိရဖို႔ ထြက္သက္ဝင္သက္ကို ႐ိုး႐ုိးေလး မွတ္ရတာပင္ မလြယ္ပါ။ ေဝဒနာေက်ာ္ႏုိင္မွ (႐ုပ္)(နမ္)ကဲြတဲ့ အဆင့္ ေရာက္ပါတယ္။ အဆင့္တခု ေရာက္ခဲ့ရင္လည္း တသက္မေမ့ႏိုင္သလို (အသိ) တရားတခု ဝင္လာပါတယ္။ ထိုနည္းတူ (လိုခ်င္) စိတ္ ရွိမွ တရားက်င့္မိသလို၊ (လိုခ်င္) စိတ္ရွိမွ ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုးရမယ္ဆိုတာ (သိ)မွ (လုပ္)ခ်င္စိတ္ေပၚၿပီး အလုပ္ကမွ (အသိ) တရားကို ရလာပါလိမ့္မယ္။ ဒါေၾကာင့္ (အသိ)ဟာ အေရးႀကီးလွပါတယ္။ ဒါေလာက္ အေရးပါတဲ့ (အသိ) ဟာ ဘာလဲ။
၁။ ေဆြးေႏြးပဲြျဖစ္ခဲ့ရင္ နအဖ လူလည္မက်ႏုိင္ဖို႔ ေထာက္ပို႔ (အင္အား) (သို႔) ေဆြးေႏြးပဲြ ပ်က္ခဲ့ရင္၊ ဖ်က္ခဲ့ရင္ ေဖာ္ထုတ္ရမယ့္ Plan B (သို႔) ေနာက္ခ်န္ အစီအစဥ္ဟာ လူထုအံုႂကြမႈပဲ ျဖစ္တယ္။
၂။ လူထုအံုႂကြမႈ ေဖာ္ထုတ္မႈျဖစ္ခဲ့ရင္ အဆင့္ဆင့္တုိးတက္မႈ၊ ႀကီးထြားႏုိင္မႈအတြက္ ဦးေဆာင္မႈ Leadership နဲ႔ စည္း႐ုံးေရး ရွိရပါမယ္။
၃။ ဒီ့အတြက္ UG (Underground) Infrastructure ေျမေအာက္ လႈပ္ရွားမႈအဖဲြ႔ (သို႔) အေဆာက္အဦ လိုအပ္ပါတယ္။
၄။ UG ကို ေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ ပံ့ပိုးဖို႔ (လူ) နဲ႔ (ေငြ) လိုပါတယ္။
၅။ (လူ) နဲ႔ (ေငြ) ကို တကမၻာလံုး ျပန္႔ေနတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြနဲ႔ (တျခား) ဌာနေတြက ရႏုိင္ပါတယ္။
(မွတ္ခ်က္ - ကိုယ့္ႏုိင္ငံအတြက္ ကိုယ့္လူကိုမွ မစုႏုိင္ရင္ တျခား ဘယ္သူက လာကူခ်င္မွာလဲ။)
ဒီ (အသိ) ကို ရလာရင္ ငါ (လုပ္) မွ ရမယ္ဆိုတာ (သိ) လာၿပီး ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဆိုတာကို ဆက္စဥ္းစားရေတာ့မယ္။ ဘာလုပ္ရမလဲ။ ဆိုတာကို မစဥ္းစားခင္ ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ေခတ္အဆက္ဆက္က လႈပ္ရွားမႈေတြကို သခၤန္းစာေတြယူၿပီး ဘာေတြလိုသလဲ။ ဆိုတာေတြကို ခ်ိန္ၾကည့္ရေအာင္ -
စစ္အာဏာရွင္ေတြ အုပ္စိုးခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး ျဖစ္ေပၚလႈပ္ရွားခဲ့တဲ့ အေရးအခင္းေတြ အားလံုး ဂ်ဴလုိင္ (၇) ရက္၊ ဦးသန္႔၊ မႈိင္း၊ (၈၈)၊ အားလံုးကို ၾကည့္ရင္ အေၾကာင္းတခု (သို႔) ျဖစ္ရပ္တခုက ခံစားေနရတဲ့ အမ်ားျပည္သူကို လႈပ္ခါေစလိုက္တဲ့အတြက္ အံုႂကြမႈ (စ) ျဖစ္ခဲ့ၾကတာခ်ည္းပါ။ တနည္းအားျဖင့္ Spontaneous လို႔ ေခၚတဲ့ (႐ုပ္တရက္) ေပါက္ကဲြမႈ ျဖစ္တယ္။ ႀကိဳတင္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ Planned event လုပ္ရပ္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ေျပာရဲ၊ ဆိုရဲ၊ ဦးေဆာင္ရဲတဲ့ လူေတြဟာ ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္လာၾကတယ္။ အင္မတန္ ႀကီးမားတဲ့ (၈၈၈၈) လူထု လႈပ္ရွားမႈႀကီးက လဲြရင္ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း (သို႔) ဦးစီးအဖဲြ႔အစည္းကို ပိုင္ပိုင္ႏုိင္ႏိုင္ မေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့ၾကဘူး။ ေခါင္းေဆာင္မႈကို က်စ္က်စ္လစ္လစ္ မတည္ေဆာက္ႏုိင္ခင္မွာဘဲ အၿဖိဳခဲြခံခဲ့ရတာ မ်ားပါတယ္။ (၈) ေလးလံုး အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာပဲ ဗကသတို႔၊ မကသတို႔ကို ျပန္အသက္သြင္းႏုိင္ခဲ့ၾကတာပါ။
ရလဒ္က ဘာလဲ။
၁ - မ်ဳိးဆက္ျပတ္သြားတယ္
၂ - ေခါင္းေဆာင္မႈ အရည္အခ်င္းေတြ ဓါးေသြးစဥ္မွာ ႐ိုက္ခ်ဳိးခံရတယ္။
၃ - အရွိန္ေသၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြ ႏွိပ္ကြပ္ခံရတယ္
၄ - ေခါင္းေတြျဖတ္၊ လက္ေတြျဖတ္ခံရလို႔ ႏိုင္ငံေရး ေဖၚေဆာင္ဖို႔ Process လို႔ေခၚတဲ့ ျဖစ္စဥ္ေတြ အၿပိဳခံရတဲ့အတြက္ ေနာက္ႏွစ္ေပါင္းၾကာမွ အစကျပန္ (စ) ၾကရျပန္တယ္။
စစ္တပ္မွာေတာ့
၁ - ဖြဲ႔စည္းမႈရွိတယ္
၂ - စနစ္ရွိတယ္
၃ - မွတ္တမ္းရွိတယ္
၄ - Institutional Knowledge လို႔ေခၚတဲ့ အဖြဲ႔စည္းလိုက္ အေတြ႔အႀကံဳ၊ ဘာျဖစ္ရင္ ဘယ္လို ႏွိမ္နင္းရမယ္ ဆိုတဲ့ ဗဟုသုတ ရွိတယ္။
(မွတ္ခ်က္ - ဗိုလ္ခ်ဳပ္ခင္ၫႊန္႔ အဖယ္ခံရၿပီး Institutional Knowledge ေလ်ာ႔သြားသျဖင့္ ယေန႔ က်ေနာ္တို႔အတြက္ အခြင့္သာသည္ဟု ေျပာႏိုင္ေပမယ့္ အခြင့္အေရး မယူႏိုင္ၾကေသးပါ)
အုံႂကြမႈျဖစ္လိုက္ ေခါင္းေဆာင္ေတြေပၚလိုက္၊ ဖိႏွိပ္ခံလိုက္ရ (အရွိန္) ဖ်က္ခံလိုက္ရနဲ႔ ျပည္သူ႔အုံႂကြမႈဟာ ေပၚလိုက္၊ ျမဳပ္လိုက္ရသည္မွာ ယေန႔တိုင္ ျဖစ္သည္။ အဓိက အားနည္းခ်က္မွာ ျပင္ဆင္မႈ မရွိျခင္းနဲ႔ တိုက္ပြဲ Plan မရွိျခင္း၊ အႏိုင္မယူရဲျခင္း ျဖစ္သည္ဟု ႐ိုးသားစြာ ထင္ျမင္မိပါသည္။ လူထုအုံႂကြမႈဟာ စစ္ပြဲတပြဲလိုပဲ အဆင့္ဆင့္ ရွိပါတယ္။ ေသနတ္အစား (လူထုအင္အား) ကို လက္နက္အျဖစ္ သုံးျခင္းသာကြာပါတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့ ေရႊဝါေရာင္ေတာ္လွန္ေရးကို ေဖာ္ထုတ္သြားတာ (၈၈) ေခါင္းေဆာင္ေတြ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္က ပံ့ပိုးသြားတာ NLD လူငယ္ေတြနဲ႔ မ်ဳိးခ်စ္ လူငယ္ေလးေတြ ျဖစ္တယ္။ ျပႆနာက အံုႂကြမႈျဖစ္ၿပီး (၈၈) ေခါင္းေဆာင္ေတြ အထိန္းသိမ္းခံရေတာ့ ေခါင္းျပတ္သြားတယ္။ အံုႂကြမႈရဲ့ ဦးတည္ခ်က္နဲ႔ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တဲ့ ဒုတိယအဆင့္ကို ေရာက္ဖို႔ အံုႂကြမႈ အရွိန္တက္လာဖို႔မွာ (အရွိန္) ေလ်ာ့သြားတယ္။ လူငယ္ေလးေတြခမ်ာ တတ္အားသေရြ႕ အသက္စြန္႔ လုပ္ၾကရေပမယ့္ လမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္သြားတယ္။ အျပင္ေရာက္ေနတဲ့ လူႀကီးအမ်ားက မိုက္ခြက္ကိုင္ၿပီး အသံေကာင္းဟစ္ဖို႔သာ အားသန္ေနၾကတယ္။ အထဲက လူငယ္ကေလးေတြ ႐ုန္းကန္ေနရတာ၊ အသက္ေပး လႈပ္ရွားေနၾကတာကို (သတိ) မျပဳမိၾကဘူး။
ဒီေနရာမွာ သံဃာေတာ္ အရွင္ျမတ္တို႔ကို ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ အရွင္ဂႏၻီရတို႔လို မ်ဳိးခ်စ္ဆရာေတာ္ေတြကို ဦးညႊတ္ဂါရဝ ျပဳပါရေစ။ သတၱိနဲ႔ အရည္အခ်င္းျပည့္တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္ဆရာေတာ္ေတြ ဦးေဆာင္ခဲ့လို႔ သံဃာ အရွင္ျမတ္ေတြရဲ့ တိုက္ပဲြ ပံုသ႑ာန္က တည္ၿငိမ္ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ေရဒီယို အင္တာဗ်ဴးေတြက တဆင့္ ေရွ့လုပ္ငန္းကို ရွင္းျပႏုိင္သလို ျပည္သူလူထုကို (message) နဲ႔ (စိတ္ဓာတ္) ျမႇင့္တင္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ျပည္သူ႔အံုႂကြမႈမွာ ေဖာ္ထုတ္ၿပီးတာနဲ႔ ပါဝင္တဲ့သူ အင္အား မ်ားလာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ (အင္အား) မ်ားလာဖို႔ ပါဝင္မႈအား မ်ားလာဖို႔ ေရဒီယို လက္နက္က အထိေရာက္ဆံုးပါပဲ။ ေရဒီယိုကတဆင့္ ဘယ္မွာေတာ့ ဆႏၵျပေနၿပီ။ လူအင္အား ဘယ္ေလာက္ရွိတယ္။ ဘယ္မွာေတာ့ မတရား ႐ိုက္ႏွက္ေနၿပီ ဆိုတာေတြကို ၾကားရေတာ့ စိတ္ခံစားမႈ ျပင္းလာတယ္။ Emotion ပါလာတယ္။ တခါ Internet website ေတြနဲ႔ ဘေလာ့ဂါ (Bloggers) ေတြကတဆင့္ ဓာတ္ပံုေတြ ျမင္ရေတာ့ ခံစားမႈ ျပင္းထန္လာေတာ့ ပါဝင္လာၾကတယ္။ ပါဝင္သူမ်ားလာေတာ့ (အား) ရွိလာတယ္။ ယံုၾကည္မႈ (Confidence) ပိုလာတယ္။ ဒီအဆင့္မွာ က်ားနဲ႔ ဆင္ လယ္ျပင္မွာေတြ႔သလို လူထုနဲ႔ ငမိုက္သားေတြ ထိပ္တုိက္ ေတြ႔လာၾကရတယ္။ ဒီမွာ နအဖ က လက္ရဲဇက္ရဲ ပစ္မိန္႔ ေပးခဲ့ၾကတာခ်ည္းပဲ။ ဒီအဆင့္မွာ ၿဖိဳခဲြခံၾကရတာ မ်ားတာပဲ။ (၈၈ ကလဲြလို႔ေပါ့)
ဒီမွာ က်ေနာ့္ ထင္ျမင္ခ်က္ကို ရဲရဲ တင္ျပမွျဖစ္မယ္။ ဒီေနရာမွာ ခြင့္လႊတ္တာတို႔၊ ေမတၱာတို႔၊ Non-Violence နည္းေတြကို စဥ္းစားလို႔ မရေတာ့ပါ။ ဒီအဆင့္ဟာ သူႏုိင္ကိုယ္ႏုိင္ Confrontational အဆင့္ပဲ။ ဒီအဆင့္မွာ ျပည္သူက လက္နက္မရွိဘူး။ ဒင္းတို႔က ဒို႔ကို မေက်ာ္ႏုိင္ဘူး၊ ဒုိ႔ကို မထိႏိုင္ဘူး (အဂၤလိပ္လို Invincible ေပါ့) ဆိုၿပီး လက္ရဲဇက္ရဲ ရွိလာႏုိင္တယ္။ သူတို႔က ပစ္ရင္လည္းေကာင္း၊ ကိုယ္က အပစ္ခံရရင္လည္းေကာင္း၊ သူတို႔ မပစ္ခင္လည္းေကာင္း စစ္သား ႏွစ္ေယာက္၊ သံုးေယာက္ကို ပစ္ခ်ႏိုင္ခဲ့ရင္ ရင္ဆိုင္ေနရတဲ့ လူအုပ္ဟာ ေသြးႂကြလာၿပီး (က်ား) ဆိုၿပီး ေရွ့တက္ထိုးခဲ့ရင္ ေရွ့စစ္သားတတန္းကို ေက်ာ္ႏုိင္ရင္ လူအင္အားနဲ႔ အႏုိင္ယူႏုိင္ပါတယ္။
ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ (၈၈) တုန္းကလိုပဲ စစ္တပ္ကို အရပ္သားက ေၾကာက္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ ဒီအဆင့္ကို ေရာက္ခဲ့ရင္ ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ေရဒီယို အင္တာနက္ သတင္းေတြက တဆင့္ ျမန္မာတျပည္လံုးနဲ႔ တကမၻာလုံးက သိေအာင္ အသံ၊ ဓာတ္ပံု၊ ဗီဒီယိုေတြနဲ႔ျဖန္႔ကာ ျမန္မာတျပည္လံုး (အံုႂကြမႈ) ျပန္႔ေအာင္ ႏႈိးေဆာ္ ေဖာ္ေဆာင္ရပါမယ္။ အေရးပါတဲ့ ၿမ့ဳိႀကီး ၄-၅ ၿမ့ဳိနဲ႔ ရာဇဝင္ေျပာင္ခဲ့တဲ့ ၿမ့ဳိေတြမွာ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့ရင္ တဆင့္တက္ႏုိင္ၿပီ။
အမွန္ကို ဝန္ခံရဲၾကရင္ ျမန္မာတျပည္လံုးဟာ ဒုကၡဆင္းရဲ ခံစားေနၾကရတာပါ။ ေဘာင္းဘီဝတ္ စစ္သား လူတန္းစားက လဲြရင္ အားလံုး ခံစားေနရတဲ့အတြက္ အခြင့္ရရင္ ဒီငမိုက္သားေတြကို အစိမ္းလိုက္ ဝါးစားခ်င္ၾကတာပါ။ အားမတန္လို႔ မာန္ေလွ်ာ့ၿပီး အလွ်ဳိလွ်ဳိ ဝပ္ေအာင္း ေနၾကရတာပါ။
ဒီေနရာမွာ စိတ္ဓာတ္ေရးရာအရ အဓိက က်တာက ငါတို႔ႏိုင္တယ္ေဟ့! … ဆိုတဲ့ စိတ္ဓာတ္ဝင္လာဖို႔ပဲ။ (ႏိုင္ၿပီ)ေဟ!့ ---- လို႔ အရိပ္ေရာင္ရွိလာတာနဲ႔-ေမ်ွာ္လင္႔ခ်က္ ဝင္လာတာနဲ႔ (၈၈) တုန္းကလို-အစိုးရဝန္တမ္းေတြ၊ အလႊာအသီးသီးက လူထုေတြ ---- စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြ၊ ပါလါပါလိမ္႔မယ္။
ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ စစ္တပ္ဟာ ၈၈ တုန္းကလို အုပ္ခ်ဳပ္မႈ ယႏၱရား (Governance) ကို စြန္႔လႊတ္ၿပီး စစ္တန္းလ်ားကို ျပန္ၿပီး လူစုပါလိမ့္မယ္။ ဒီအဆင့္ကို ေရာက္ရင္ ျပည္သူ႔အားကို ရင္ဆုိင္ႏိုင္ဖုိ႔ ရန္ကုန္ကေန ပ်ဥ္းမနားကို ေရႊ႕သြားၾကတာပါ။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြအားလံုး တေနရာထဲမွာ စုေဝးၿပီး Command & Control မပ်က္ဖို႔ ေငြကုန္ေၾကးက်ခံၿပီး ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားတဲ့ စီစဥ္မႈပါ။ ႐ုတ္တရက္ၾကည့္ရင္ ဒင္းတို႔ အစီအစဥ္က (အားသာမႈ) ရွိသေယာင္ ထင္ရေပမယ့္ အေသအခ်ာ စစ္ေရးဗ်ဴဟာ (Military Strategy) နဲ႔ ၾကည့္ရင္ အားနဲခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။ မလိုအပ္ေသးလို႔ ဆက္မေဆြးေႏြးလိုပါ။
ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ သတိျပဳရမယ့္ အခ်က္ေတြ ရွိပါတယ္။
၁။ အႏုိင္ ယူရဲရပါမယ္။
၂။ ေမတၱာေတြ၊ ေစတနာေတြ ပြားလို႔မရပါ။
၃။ ခြင့္လႊတ္ျခင္း၊ ပညာတတ္ဉာဥ္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုေရးေတြ၊ Non Violence နည္းေတြနဲ႔ ေတြေဝေနလို႔ မရပါ။
၄။ အဆံုးေရာက္ စြန္႔လႊတ္ျခင္း Ultimate Sacrifice နဲ႔ ရင္ဆုိင္ အႏုိင္ယူျခင္းကို ေရွာင္လို႔ မရေတာ့ပါ။
၅။ အခ်ိန္တို အတုိင္းအတာတခုအထိ ဖ႐ိုဖရဲ Chaos ျဖစ္ႏုိင္တာကို နားလည္ လက္ခံရပါမယ္။
၆။ ေနာက္ဆံုး (အာဏာ) ကို (ဆဲြယူ) ယူလို႔ အစိုးရ ဖဲြ႔ႏိုင္ရပါမယ္။ အာဏာကို အရယူႏုိင္ရပါမယ္။
ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ Chaos ကို ေၾကာက္စရာမလိုပါ။ ဒီအဆင့္ေက်ာ္ဖို႔ ေနာက္ဆံုး ခရီး (မုိင္) ကို (ေဒၚစု) တေယာက္သာ ေလွ်ာက္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဒၚစုရဲ့ တန္ဖိုးဟာ ဒီေနရာမွာ တန္ဖိုးႀကီးလွပါတယ္။ Chaos ကေန တည္ၿငိမ္မႈ Stability ရဖို႔အတြက္ ေဒၚစုရွိေနလို႔ က်ေနာ္ မေၾကာက္ပါ။ (ေဒၚစု) ဦးေဆာင္မႈရွိခဲ့ရင္ ျမန္မာျပည္သူေတြနဲ႔ ကမၻာက ေလးစားလိုက္နာ ေထာက္ခံၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္တို႔ အားလံုးက ေဒၚစုကို ပုခံုးေပၚ ထမ္းတင္ၿပီး ေဒၚစုကို ဝုိင္းပံ့ပိုးေပးဖို႔ လိုပါတယ္။
ယခု က်ေနာ္ တင္ျပတာဟာ ေယဘုယ် ရည္မွန္းခ်က္ (သို႔) ပန္းတိုင္ကို ျမင္ႏိုင္ရန္ တင္ျပခ်က္ပင္ ရွိပါေသးတယ္။ အဂၤလိပ္လို Devil-is-in-the-Details ဆိုသလို အဆင့္တဆင့္က ေနာက္တဆင့္ ေရာက္ဖို႔ အေသးစိပ္ ျပင္ဆင္ခ်က္မ်ားက အေရးႀကီးၿပီး အကြက္ေစ့ဖို႔ လိုပါတယ္။ ရည္မွန္းခ်က္ ေရာက္ဖို႔ (၁ဝ) ဆင့္ လိုတယ္ဆိုရင္ အဆင့္တုိင္းမွာ ထပ္စိပ္ အဆင့္ေပါင္း မ်ားစြာကုိ ျပင္ဆင္ ျဖတ္သန္းရပါဦးမယ္။ တကယ္ေဖၚထုတ္ရင္ Logistic လို႔ေခၚတဲ့ ျပင္ဆင္ ေထာက္ပံ့မႈေတြ မရွိဘဲ မေဖၚထုတ္၊ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ပါ။
က်ေနာ္တို႔ရဲ့ လက္ရွိအေျခအေနက လူေပါင္းမ်ားစြာ ဆုံး႐ႈံးၿပီးမွ ပထမဆင့္ေရာက္ဖို႔ လူစုၾကရေအာင္ဟု ႏႈိးေဆာ္တဲ့ အဆင့္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးလို လူထုက ပါလာေတာ့ ျပင္ဆင္မႈ မရွိၾက၍ မေအာင္ျမင္ႏိုင္ၾကပါ။ ျဖစ္ရမည္ကို ျမင္ေတြးတတ္ၿပီး ခ်ဳိ႔ယြင္းခ်က္၊ ဟာကြက္ေတြကို ေတြ႔ၾကရ၍ ျပည္ပမွာ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ယူထားၿပီး တာဝန္မယူတတ္သည့္ လုပ္စားႏိုင္ငံေရး အဖြဲ႔ကို ခံျပင္းေဒါသ ျဖစ္မိျခင္း ျဖစ္သည္။
က်ေနာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ (Citizens of Burma) အမ်ားမွာ အားနည္းခ်က္ႀကီး တခုရွိတယ္။ က်ေနာ္တို႔ဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ Emotional အျဖစ္ျမန္ၿပီး ေကာက္႐ိုးမီးလို ဝုန္းဆို ေပါက္ကြဲၿပီး ျဗဳန္းဆို ျပဳတ္က် သြားတတ္ၾကျပန္တယ္။ ေသြးပူတုန္း ခ်ဟ၊ တိုက္ဟဆိုၿပီး ေသြးေအးသြားရင္ သူမ်ား လုပ္လိမ့္မယ္ဆိုၿပီး ကိုယ့္ဘဝကိုယ္ ေလွ်ာက္ ေမ့သြားၾကျပန္ေရာ။ ဗုဒၶဘာသာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ကံ၊ ကံ၏အက်ဳိးဆိုၿပီး ခြင့္လႊတ္ခ်င္ၾကျပန္ေရာ။
က်ေနာ္တို႔ဆီမွာ နာၾကည္းခ်က္ မျပင္းထန္ဘူး၊ ယုံၾကည္မႈ မေလးနက္ၾကဘူး။ Commitment နည္းၾကတယ္။ နာၾကည္းမႈျပင္းစြာ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ျပင္းစြာနဲ႔ ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ အခ်က္က်က် စဥ္းစားၿပီး ဒါ ငါလုပ္မယ္၊ မင္း ဟိုဟာလုပ္၊ ဒါ ငါတာဝန္ယူမယ္၊ မင္း ဘာကိုတာဝန္ယူမယ္ဆိုတာ မရွိၾကဘူး။
ဖင္ႀကီးတို႔အုပ္စုလို အခ်ိန္ၾကာရင္ ၾကာပါေစ၊ ယုံၾကည္ခ်က္ မေပ်ာက္ဘူးဆိုတာ မရွိၾကဘူး။
ဒါေၾကာင့္ ညီၫြတ္ေရး Unity ဆုိတာကို လူတုိင္းေျပာၾကေပမယ့္ ဘယ္လိုညီၫြတ္ေအာင္ လုပ္ၾကမယ္ ဆိုတာကို မစဥ္းစားၾကဘူး။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ပကတိ လက္ေတြ႔ အေျခအေနပဲ။ ျငင္းလို႔ မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေလနဲ႔ ညီၫြတ္ေရး မတည္ေဆာက္ႏုိင္ပါဘူး။ ညီၫြတ္ေရးဆိုတာ အလုပ္မရွိဘဲ၊ ထိေတြ႔မႈမရွိဘဲ၊ တေယာက္ကိုတေယာက္ နားမလည္ဘဲ ညီၫြတ္ေရး မတည္ေဆာက္ႏိုင္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ညီၫြတ္တဲ့အဖြဲ႔ႀကီး ဖြဲ႔ၿပီးမွ တိုက္ပြဲဝင္ဖို႔ မျဖစ္ႏုိင္ပါ။ စိတ္ပါတဲ့သူ၊ စိတ္ဓါတ္ရွိသူေတြ အခ်င္းခ်င္း အလုပ္ရွာၿပီး အလုပ္လုပ္ရင္း ညီၫြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရပါမယ္။ Top Down အစား Botton Up နည္းကို ရွာၾကရပါမယ္။
ဘာလုပ္ၾကမလဲဆိုတာ မေျပာခင္ ဒီေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးနဲ႔ ရလဒ္တခုကို ေဆြးေႏြးခ်င္ပါတယ္။
အတြင္းေၾကအေၾကခံရေသာ နအဖ။
တခါတရံ က်ေနာ္တို႔ ေျခေခ်ာ္လဲက်သြားတယ္။ အားယူ႐ုန္းကန္ထၿပီး အမ်ားေရွ႔မွာမို႔ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးဆိုၿပီး ဟန္လုပ္ထၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ ျပလိုက္ေသးတယ္။ အေဝးကၾကည့္ရင္ အေကာင္းႀကီးပုံေပမယ့္ ဓါတ္မွန္ (X Ray) ႐ိုက္ၾကည့္မွာ အတြင္းေၾက ေၾကသြားၿပီး အ႐ိုးအက္သြားတာေၾကာင့္ ေသေလာက္ေအာင္ ၿပီးမွ ခံစားရတယ္။ အျပင္ပန္းက အျမင္အရေတာ့ နအဖက ရဟန္းသံဃာေတြကို ႐ိုက္ႏွက္သတ္ျဖတ္ ႏွိမ္နင္းလိုက္တ့ဲအတြက္ လူထုလည္း ၿငိမ္သြားၿပီး ရဟန္းေတြလည္း တိတ္ကုန္ၿပီလို႔ ယူဆစရာရွိေပမယ့္ အနီးကပ္ ႏုိင္ငံေရးအျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရင္ နအဖနဲ႔ စစ္တပ္အတြင္းမွာ အတြင္းေၾက ေၾကသြားတယ္။ အ႐ိုးအက္သြားတယ္လို႔ အတတ္ေျပာႏုိင္ပါတယ္။
ဘာ့ေၾကာင့္ ေျပာႏုိင္လာလဲ၊ ရွင္းျပပါရေစ။
နအဖစစ္တပ္မွာ အားယူထားတဲ့ စိတ္ဓါတ္အင္အား ၂ ခု ရွိပါတယ္။
ျပည္ေထာင္စုႀကီး ၿပိဳကြဲလုနီးနီးမွာ စစ္တပ္က ဝင္ေရာက္ ကယ္တင္ခဲ့ရသည္။ ျပည္ေထာင္စုႀကီး မၿပိဳကြဲရန္ စစ္တပ္ရွိမွ ျဖစ္မည္။ စစ္တပ္ကသာလွ်င္ ကယ္တင္ႏုိင္မည္ဆိုတဲ့ အသိကို ႐ိုက္သြင္းထားတဲ့ စစ္ဗိုလ္စစ္သား အမ်ားစုဟာ ဒီအသိကို ႏွလံုးသြင္းၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ စိတ္ေျဖၾကတာ ထင္ရွားပါတယ္။ စစ္တပ္ကိုယုံၾကည္သူ၊ အားေပးသူေတြကို နားေထာင္ၾကည့္ပါ၊ တသံတည္း ထြက္ၾကပါလိမ့္မယ္။
ဒုတိယ - စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြ အားထားရာကေတာ့ ဘာသာေရး ပဲလို႔ ျမင္မိတယ္။ စစ္ဗိုလ္စစ္သားေတြရဲ့ ေရးသားခ်က္ (ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း) ျပဳစုမွတ္တမ္းေတြကို ေလ့လာၾကည့္ရင္ စစ္ဗိုလ္အမ်ားစုဟာ ေရွ႔တန္း တာဝန္က်ရာကို မသြားခင္ ေရႊတိဂုံ (သို႔) တန္ခိုးႀကီးဘုရားေတြကို ဝတ္ျပဳေလ့ရွိတယ္။ က်ရာဌာေနမွာ ဘုရား ပူေဇာ္ၾကတယ္။ ရာဇပလႅင္နဲ႔ နီးစပ္သူေတြ၊ ဘုရင္႐ူးသူေတြကေတာ့ ကုိယ္ပိုင္ဘုရားေတြတည္၊ ဘုရားထီးေတာ္တင္နဲ႔ သာသနာကို အားေပးသေယာင္ ကိုယ္ဟန္ျပၾကတယ္။
ဒါ ဘာေၾကာင့္လဲ။
တိုက္ပြဲမဝင္ခင္ အႏၱရာယ္နဲ႔ မေတြ႔ခင္ ဘုရားဆုေတာင္း ဝတ္ျပဳၾကတာ လူ႔သဘာဝပဲ။ ဒါ့အျပင္ လူထုနဲ႔ တုိင္းသူျပည္သားေတြကို တဖက္က တုိင္းျပည္မၿပိဳကြဲဖို႔ ႏွိပ္စက္ေနရေသာ္လည္း တဖက္က သာသနာကို အက်ဳိးျပဳေနပါသည္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကိုယ္ညာႏိုင္ေအာင္ က်င့္ႀကံေနၾကျခင္း ျဖစ္သည္ဟု သုံးသပ္မိသည္။
ဒီအက်င့္ေၾကာင့္ စစ္ဗိုလ္တခ်ဳိ႔ဟာ ဘာသာေရးကို အကာကြယ္ယူရင္း ဘာသာေရးဘက္ နီးစပ္သူေတြ ရွိတယ္လို႔ သုံးသပ္မိတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘဝရွင္မင္းတရားႀကီးရဲ့ အမိန္႔နဲ႔ ဘုရားသားေတာ္ေတြကို ေစာ္ကား သတ္ျဖတ္ၾကရေတာ့ မေျပာရဲေပမယ့္ ဘာသာကို ေစာ္ကားရတာ စိတ္မေျဖာင့္သူေတြ၊ မေက်နပ္သူေတြ၊ အစာမေၾကသူေတြ၊ ခံစားရသူေတြ စစ္တပ္အတြင္းမွာ ရွိတယ္။
ဒါဟာ အတြင္းေၾက ေၾကျခင္းပဲ။
က်ေနာ့္မွာ မိတ္ေဆြတဦး ရွိတယ္။ စိတ္ေကာင္းရွိၿပီး ဘုရားတရား အင္မတန္ ၾကည္ညိဳတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၁၈ ႏွစ္လုံးလုံး ေျပာ၍မရပါ။ တုိင္းျပည္မၿပိဳကြဲရန္ စစ္တပ္ကပဲ ဦးေဆာင္ရမည္ဟု ယုံၾကည္ေနခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးမွာ စစ္တပ္က ဘီလူး႐ုပ္ကို ဖုံးမရေတာ့ပဲ ဘုရားသားေတာ္မ်ားကို ရက္ရက္စက္စက္ ေစာ္ကားတာ ျမင္ရေတာ့ စိတ္ေျပာင္းသြားပါတယ္၊ ႀကိတ္ခံစားေနရရွာတယ္။
ထိုနည္းတူ စစ္တပ္အတြင္းမွာ ခံစားရသူမ်ား ရွိပါတယ္။ ျပတ္ျပတ္ေျပာရရင္ ဘာသာေရးနဲ႔ ဒင္းတို႔ရဲ့ စိတ္ဓါတ္ကို က်ားကန္ထားတာ ဒီတပြဲမွာ အခ်ဳိးခံလိုက္ရတယ္။ ဒင္းတို႔ရဲ့ Psyche ထိသြားတယ္။
ဒီအတြင္းအက္ေၾကာင္းကို ရဲရဲ နာနာ နင္းေပးရမယ္။
ေနာက္တခ်က္က ဗမာႏုိင္ငံမွာ Civil Society လို႔ေခၚတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ Institution လို႔ေခၚႏိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္း (သို႔) အင္အားဟာ ၂ ဖြဲ႔ပဲ က်န္ပါေတာ့တယ္။ အဲဒါက စစ္တပ္နဲ႔ ရဟန္းေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ စစ္တပ္ကလည္း ၄-၅ သိန္း ရွိတယ္၊ ရဟန္းဦးေရကလည္း ၄ သိန္းခန္႔ ရွိပါတယ္။
စစ္တပ္က ေသနတ္နဲ႔ ၿခိမ္းေျခာက္ၿပီး ႐ိုေသမႈကို ေတာင္းဆိုပါတယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို သီလေၾကာင့္ ျပည္သူေတြက ႐ိုေသၾကည္ညိဳၾကပါတယ္။
စစ္တပ္နဲ႔သံဃာ ဒီတခ်ီ လယ္ျပင္မွာ ေတြ႔ၾကတာပါပဲ။
ရဟန္းေတာ္ေတြကို ျပည္သူက ေစတနာေၾကာင့္ ေကၽြးေမြးလွဴဒါန္းၾကတာပါ။
ျပည္သူဆင္းရဲရင္ ရဟန္းေတာ္ေတြလည္း ဆင္းရဲတာပဲ။
ျပည္သူဒုကၡ ခံစားရရင္ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြလည္း ျပည္သူနဲ႔ထပ္တူ ခံစားရတာပါပဲ။
ဒါ့ေၾကာင့္ ရဟန္းသံဃာေတြဟာ ျပည္သူေတြဘက္က ရပ္ခဲ့ၾကတာပါ။
ဒါ့ေၾကာင့္ က်ေနာ္တို႔ အျပင္မွာရွိေနတဲ့ သူေတြက ရဟန္းေတာ္ေတြကို ဝိုင္းပံ့ပိုးၾကရေအာင္။
ညီၫြတ္မႈကို အလုပ္နဲ႔ ရယူၾကရေအာင္။
အခုတေလာ လူတုိင္းလူတိုင္း ညီၫြတ္ေရးကို ခပ္က်ယ္က်ယ္ ေအာ္လာၾကတယ္။
တခ်ဳိ႔ကလည္း အစည္းအေဝးေတြ ထုိင္ၾကတာ သနားစရာေတာင္ ေကာင္းလာတယ္။
က်ေနာ့္အျမင္အရ ရဲရဲေျပာရရင္ အမ်ားက (ေလ)နဲ႔ ညီၫြတ္ေရး ေအာ္ေနၾကတာ မ်ားပါတယ္။
ေနာက္တခုက တေယာက္အေၾကာင္း တေယာက္မသိဘဲ ညီၫြတ္မႈ တည္ေဆာက္ရ အလြန္ခက္ပါတယ္။
က်ေနာ္တို႔ ဗမာႏိုင္ငံေရးက မသိခင္ အရင္ သံသယနဲ႔ ၾကည့္တတ္ၾကတယ္။
ဒီအားနည္းခ်က္ေတြကို ေက်ာ္ဖို႔ Common-Objective လို႔ ေခၚရမယ့္ တူညီတဲ့ ဦးတည္ခ်က္၊ ဦးတည္ခ်က္ တူညီေသာ အလုပ္တို႔နဲ႔ ေက်ာ္ျဖတ္ရမယ္။
က်ေနာ့္ရဲ့ အေတြ႔အၾကံဳနဲ႔ ဥပမာေလး ေပးပါရေစ။
က်ေနာ္ ကိုမိုးသီးကို မေတြ႔ရခင္ ကိုမိုးသီးကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ပဲ နားလည္ထားတယ္။
တကယ္ အတူတြဲလုပ္ၾကမွ ကိုမိုးသီးဟာ ဒီိမုိကေရစီရဲ့ အေျခခံ သေဘာတရားေတြကို ေလ့လာထား႐ုံမက သက္ဝင္ ယုံၾကည္သူမွန္း သိလာရတယ္။ ဒီရင္းႏွီးမႈကမွတဆင့္ ယုံၾကည္မႈ ရွိလာၾကတယ္၊ ေျပာမနာ ဆိုမနာ ေဝဖန္လာႏိုင္ၾကတယ္။ NCUB ေခါင္းေဆာင္ ကိုေမာင္ေမာင္နဲ႔ ငယ္စဥ္က ေတြ႔ဖူးၾကေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရး ေလာကမွာ မဆုံခဲ့ၾကရဘူး။ ၂ ေယာက္ ထုိင္ေဆြးေႏြးမွ သူ႔ရဲ့ တုိင္းျပည္အေပၚ ေစတနာ၊ တိုင္းျပည္ကို တိုးတက္ခ်င္တဲ့ အရင္းခံစိတ္ကို သိခြင့္ရေတာ့ ကူညီဖို႔၊ လုပ္ႏုိင္တာခ်င္း လက္တြဲလုပ္ဖို႔ ဝန္မေလးေတာ့ဘူး။ NLD က ကိုညိုအုန္းျမင္႔တို႔ (NLD လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ)၊ ဦးထင္ေအာင္တို႔နဲ႔လဲ အတူတူ တြဲလုပ္ႀကရင္း ယံုႀကည္ ခင္မင္ခဲ့ၾကရတာဘဲေပါ႔။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာရဲ့ သမီး ေဒါက္တာ လွေက်ာ္ေဇာဟာ ကြန္ျမဴနစ္စစ္စစ္ပဲ။ က်ေနာ္က ကြန္ျမဴနစ္တို႔ရဲ့ ပစ္မွတ္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့သား ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကို လက္မခံသူ ျဖစ္တယ္။ ယုံၾကည္မႈျခင္း ကြာျခားေပမယ့္ တုိင္းျပည္ကို ခ်စ္တဲ့စိတ္မွာ တထပ္တည္း ခံစားရတယ္။ က်ေနာ္ ေလးစားတယ္။ ဦးေက်ာ္ၿငိမ္းရဲ့ သားက ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ထုိင္ကန္ေတာ့ခဲ့တယ္ဆိုရင္ ယုံစရာ မရွိပါ။ က်ေနာ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေက်ာ္ေဇာကို ကြန္ျမဴနစ္လို႔ခ်ည္း မျမင္ေတာ့့ပါ။ တုိင္းျပည္အတြက္ ေပးဆပ္ခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္အေနနဲ႔ ေလးစားပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကြန္ျမဴနစ္၊ ဆိုရွယ္လစ္လို႔ အျမင္ မက်ဥ္းႏုိင္ပါ။ တိုင္းျပည္ကို ခ်စ္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္မ်ားဟုသာ ျမင္မိပါသည္။ ထိုနည္းတူ ဦးေအာင္ေက်ာ္ေဇာကိုလည္း ေလးစားမိပါသည္။ ခုလို တုိင္းျပည္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ (ေလ) နဲ႔ ညီၫြတ္ေရး တည္ေဆာက္လို႔ မရပါဘူး။ ထိေတြ႔မႈ ရွိမွ၊ တူညီတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္နဲ႔ အတူတူ အလုပ္လုပ္ၾကမွ၊ အလုပ္ရွိမွ ထိေတြ႔မႈရၿပီး နားလည္မႈေဖၚေဆာင္ကာ ရင္းႏွီးမႈကတဆင့္ ယုံၾကည္မႈ (Trust) ကို တည္ေဆာက္ႏိုင္မွ၊ ညီၫြတ္မႈ (Unity) ကို ေဖၚေဆာင္ႏိုင္ပါမည္။
ကဲ ဘယ္လို အလုပ္နဲ႔ ညီၫြတ္ေရး ေဖၚေဆာင္ႏိုင္မွာလဲ။
လက္ရွိ အေျခအေနအရ က်ေနာ္တို႔ရဲ့ ပထမအဆင့္ ရည္မွန္းခ်က္က ဘာလဲ။ ပစ္မွတ္အျဖစ္ ခံေနရတဲ့ ရဟန္းသံဃာေတာ္ေတြကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ္၊ ပံ့ပိုးရမယ္၊ ပ်ဳိးေထာင္ေပးရမယ္။ ေန႔စဥ္ ဆြမ္းနဲ႔ အျခားကိစၥေတြအတြက္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရေအာင္ ပ့ံ့ပုိးရမယ္။ ဒီလို ပံ့ပိုးဖို႔ ေငြလိုတယ္။ ဒီေငြကို အေဝးေရာက္ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြဆီက စုရမယ္။ နီးစပ္ရာ အခ်င္းခ်င္း မိတ္ေဆြျဖစ္ေစ၊ ေဆြမ်ဳိးျဖစ္ေစ စုပါ။ ၁ဝ ေယာက္အဖြဲ႔က ၂ဝ အဖြဲ႔၊ ၄ဝ အဖြဲ႔ျဖစ္ေအာင္ စုၾကပါ။ က်ေနာ္တို႔အားလုံး နီးစပ္ရာ မိသားစု ကုိးကြယ္ဆည္းကပ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ရွိၾကပါတယ္။ နီးစပ္ရာစု၊ နီးစပ္ရာ ပို႔ၾကပါ။ ဒါဟာ (အလုပ္) ပဲ။ ရလဒ္က သာသနာကို ပံ့ပိုးတာ၊ ေစတနာမွန္ရင္ ကုသိုလ္ရပါတယ္။ ေနာက္တဆင့္က (စံနစ္) ေပၚလာဖို႔ပါ။ စာရင္းႏုိင္သူက စာရင္း၊ စည္း႐ုံးေရး အားေကာင္းသူက စည္း႐ုံးနဲ႔ အင္အားရလာဖို႔ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြ ျပည့္စုံတဲ့ အဆင့္ကေန ပိုလွ်ံတဲ့ အဆင့္အထိ ႀကိဳးစားရပါမယ္။ က်ေနာ္တို႔ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြမွာ ဆီ၊ ဆန္၊ ဆား၊ ငါးေျခာက္ေတြ သိုေလွာင္ႏုိင္တဲ့အဆင့္ ေရာက္လာပါမယ္။ အေရးေပၚလာရင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြဟာ (စုရပ္) ျဖစ္လာရင္ ေကၽြးေမြးႏိုင္တဲ့အဆင့္ ျဖစ္လာရပါမယ္။
အေဝးေရာက္ ဗမာႏိုင္ငံသားေတြ ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ ျပႆနာက ဗမာျပည္မွာ ျပႆနာေပၚရင္ ဝိုင္းလွဴၾက၊ ဝိုင္းထည့္ၾကၿပီး ဘာမွ တိုးတက္မႈနဲ႔ ရလဒ္ကို မျပႏုိင္ေတာ့ ေပးရတဲ့သူေတြက စိတ္ပ်က္လာတယ္။ ေကာက္ခံတဲ့သ ူေတြကိုလည္း ယုံၾကည္မႈ ပ်က္လာတယ္။ ေနာက္တခါ လာေတာင္းေတာ့ (ေစတနာ) ေလ်ာ႔လာတယ္။ စိတ္ထားတူသူခ်င္း ေသာ္၎၊ ခင္မင္ရင္းႏွီးသူခ်င္း ေသာ္၎ ဝိုင္းလုပ္ၾကရင္ ပိုအလုပ္ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ မိမိတို႔ပို႔တဲ့ ပစၥည္း၊ (ေငြ) ေၾကာင့္ ဘုန္းဘုန္းေတြ ဆင္းရဲဒဏ္က သက္သာလာတာ ျမင္ရရင္ ေစတနာ ပိုေပါက္လာၾကလိမ့္မယ္။
ေနာက္တဆင့္ကရပ္ကြက္အလုိက္၊ ျပည္နယ္အလိုက္ ေပါင္းလုပ္ၾကရင္ အင္အားျဖစ္လာမယ္။ ဒီအစီစဥ္သာ ေအာင္ျမင္ေအာင္ ေဖၚထုတ္ႏိုင္ရင္ အက်ဳိးနဲ႔ရလဒ္ ၂ ခု ေပၚလာလိ့မ္မယ္။
ေစတနာမွန္ၿပီး တကယ္ လုပ္တဲ့သူနဲ႔ ေလေပးၿပီး ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ခ်င္သူေတြ ကြဲထြက္လာၿပီး အလုပ္ကတဆင့္ တကယ္ ေခါင္းေဆာင္ႏိုင္တဲ့သူေတြ ေပၚလာမယ္။
ေခါင္းေဆာင္ ျဖစ္ခ်င္သူေတြကို ေလ႔လာႀကည္႔ႀကပါ။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ျပီး ေရွ႔ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိႀကေတာ႔ပါ။ ဦးေဆာင္ႏိုင္သူဆိုတာ - အေရးေပၚလာရင္ ဘာလုပ္ရမယ္ ဆိုတာကို သိပါတယ္။ အျမင္မတူသူေတြကို ဘယ္လို စုစည္းရမယ္ ဆိုတာ ခ်ိန္ဆျပီး တြဲေခၚသြားပါလိမ္႔မယ္။ ဘယ္သူ႔ကိုေတာ့ မယံုပါနဲ႔၊ မင္းနီသလား မဲသလားဆိုျပီး ပုဂၢိဳရ္ေရး တိုက္ခိုက္လာသူေတြကို (အလုပ္) ရွိေနရင္ အခ်ိန္ေပးစရာ အေႀကာင္းမရွိေတာ႔ပါ။
ဒီအဆင့္ေရာက္ရင္ သာသနာေရးကိုပဲ လုပ္ခ်င္သူေတြနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးပါ ပါဝင္ခ်င္သူေတြ ျဖစ္လာမယ္။ ဒီကမွ အျပင္က Cell ေတြ ေပၚလာပါမယ္။
(မွတ္ခ်က္-ဒီေနရာမွာ အတြင္းဆဲလ္ (Cell ) ကို အျပင္ဆဲလ္ အကူအညီနဲ႔ ဘယ္လိုေဖၚေဆာင္ရ မယ္ဆိုတာကို တမင္ခ်န္ခဲ့တာပါ။ သတ္သတ္ ေဖၚေဆာင္သူေတြကို ျဖန္႔ေဝပါ႔မယ္။)
စစ္အစိုးရက ႀကံ့ဖြတ္ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ (လူမိုက္) ေတြသုံးၿပီး ရဟန္းေတာ္ေတြကို တုိက္ခိုက္လာမွာကို ေမွ်ာ္လင့္ထားရမယ္။ ရဟန္းေတာ္ေတြကို ဖိႏွိပ္လာရင္ ႏြံနစ္သလို လႈပ္ေလ နစ္ေလျဖစ္မွာပဲ။ က်ေနာ္တို႔က ဘာသာေရးအတြက္ ဘုန္းႀကီး သံဃာေတာ္ေတြကို ေထာက္ပံ့တာ ဒင္းတို႔ ေႏွာင့္ယွက္လာရင္ မီဒီယာသမားေတြက ေဖၚထုတ္ၿပီး ဗမာျပည္နဲ႔ ကမၻာကသိေအာင္ ေဖၚေဆာင္ရပါမယ္။ ဒီလို ေဖၚထုတ္ႏိုင္ရင္ နအဖနဲ႔ ၾက့ံဖြတ္၊ စြမ္းအားရွင္လူမိုက္ေတြ ေစာ္ကားေလေလ စစ္တပ္အတြင္းက သာသနာကို အေလးထား ကိုးကြယ္သူေတြ ခံစားရေလပဲ။
ဒီအက္ေၾကာင္းကို နာနာ နင္းေပးရမယ္။
၈၈၈၈ လူထုအုံႂကြမႈႀကီး အၿပီးမွာ ဦးေဆာင္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို တေက်ာင္းထဲမွာ မစုႏုိင္ေအာင္ ခြဲျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒီတခါလည္း သံဃာ့ စာသင္ေက်ာင္းေတြကို ခြဲဖို႔ ႀကိဳးစားလာႏုိင္စရာ ရွိတယ္။ မဂၢင္ေက်ာင္းကို အတင္းသိမ္းၿပီး ခြဲသလို ဉာဏ္နီဉာဏ္နက္ေတြ သုံးၿပီး ခြဲလာဦးမွာပါ။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဆိုတာ အစိုးရက ေဆာက္ေပးၿပီး အစိုးရ ေထာက္ပံ့ေငြ သက္သက္နဲ႔ ရပ္တည္တာ မဟုတ္ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ခြဲရ ခက္ပါတယ္။ အျပင္က ေငြေထာက္ပ့ံၿပီး အစိုးရက ႏွိပ္စက္လာရင္ ႀကံ့ႀကံ့ခံႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကရပါမယ္၊ အျပင္က ေငြစု၊ အထဲကို ဟြန္ဒီနဲ႔ ေငြပို႔။ လူေတြက ခြဲလွဴရင္ ဒင္းတို႔ ဖ်က္လို႔မရပါဖူး။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေတြကို (မလွဴရ)လို႔ ပိတ္ပင္လို႔ မရပါဘူး။ ပိတ္ပင္လာရင္ သာသနာကို ေစာ္ကားတာပဲ၊ ဆူပူစရာအကြက္ ေပၚလာႏုိင္တယ္။
ဒီလို သာသနာကို ကာကြယ္ရင္း အလုပ္ရလာၾကၿပီး ရလဒ္ေပၚလာရင္ အရွိန္တက္လာၿပီး လႈပ္ရွားမႈ ပိုႀကီးထြားလာမယ္။ ဒီကမွ ထိေတြ႔မႈေတြ ရလာၾကၿပီး ယုံၾကည္မႈကတဆင့္ ညီၫြတ္ေရး (Unity) တည္ေဆာက္ ႏိုင္လာပါမယ္။ ဒီလို အျပင္ေရာက္ ဗမာႏုိင္ငံသားေတြ စုစည္းလာႏိုင္ရင္ အင္အားျဖစ္လာပါမယ္။
က်ေနာ္ အျပင္မွာေရာက္ေနတဲ့ ဗမာႏုိင္ငံသားေတြ သိန္းနဲ႔ သန္းနဲ႔ခ်ီၿပီး ရွိပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ လူ ၁ဝဝဝ မစုႏိုင္ဘူးလား။ တေယာက္ကို တလ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁ဝ (သို႔) ဝင္ေငြရဲ့ တစ္ရာခိုင္ႏႈန္းကို တုိင္းျပည္အတြက္ မလွဴႏုိင္ၾကဘူးလား။ လူတေထာင္ကို တလ ေဒၚလာတဆယ္ဆိုရင္ တလ ေဒၚလာ တေသာင္းရမယ္။ အေမရိကန္ တေဒၚလာကို ဗမာက်ပ္ တေထာင္နဲ႔တြက္ရင္ တကုေဋ (၁ဝ,ဝဝဝ,ဝဝဝ) စုႏိုင္ပါမယ္။ ဒါနဲ႔စရင္ပဲ က်ေနာ္တို႔ အမ်ားႀကီး စလႈပ္ရွားႏုိင္ပါတယ္။ ျပႆနာက မလွဴႏုိင္ၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး။ လူစုရေအာင္ (စံနစ္) ကို မတည္ေဆာက္ႏိုင္ၾကပါ။ ေခါင္းေဆာင္ေနရာ ယူထားသူေတြ တာဝန္ မသိတတ္တာရယ္နဲ႔ အရည္အခ်င္း မရွိၾကလို႔ပါ။ က်ေနာ္ေဝဖန္တာ လြန္သလား အရပ္ကတို႔ေရ။
ေဝဖန္႐ုံနဲ႔ အလုပ္ မျဖစ္ႏုိင္တာေၾကာင့္ ကိုယ္ထူကိုယ္ထ စနစ္နဲ႔ တည္ေဆာက္ရပါမယ္။ ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြကို ကာကြယ္ရန္ လွဴဒါန္းရင္း အဖြဲ႔တစုကေလးေတြ ျဖစ္လာမယ္။ ဒီကမွတဆင့္ အဖြဲ႔ေတြ ေပါင္းလာမိရင္ အင္အားရလာမွာပါ။
(မွတ္ခ်က္ - စုစည္းလာသူေတြကို ေနာက္က ကူညီဖို႔ Coordinate လုပ္ဖို႔ အေတြ႔အၾကံဳ ရွိသူေတြက ကူညီရပါမယ္။)
ေငြရွိ႐ုံနဲ႔ မၿပီးပါ။
လုိအပ္တဲ့ ေငြကို စုႏိုင္ပါၿပီတဲ့။ ဒီေငြနဲ႔ ဘယ္လို အထဲမွာ UG တည္ေဆာက္ႏိုင္မွာလဲ။ ဒါက ေခါင္းခဲရတဲ့ ျပႆနာပဲ။ ဒီအတြက္ကေတာ့ ေခါင္းေဆာင္မႈ အေရးႀကီးလာတယ္။ တကိုယ္ေကာင္း မဆန္ဖို႔၊ ေလာဘမႀကီးဖို႔ လုိပါတယ္။ ဗ်ဴဟာ (Strategy) ကို ေခါင္းေအးေအးနဲ႔ စဥ္းစားႏိုင္တဲ့လူေတြ၊ အေတြ႔အႀကံဳ ရင့္က်က္သူေတြ၊ လက္ေတြ႔ စည္း႐ုံးေရး ေကာင္းသူေတြ၊ ကိုယ့္အသိနဲ႔ကိုယ္ ေပါင္းလာၾကဖို႔ လိုလာပါတယ္။
၁၈ ႏွစ္ အတူတူ ႐ုန္းကန္လာၾကရေတာ့ ဘယ္သူ ဘယ္ေလာက္ အရည္အခ်င္းရွိတယ္၊ ဘယ္သူ အစြမ္းထက္တယ္ ဆိုတာ သိေလာက္ပါၿပီ။ က်ေနာ္ အေတြးကေတာ့ ေနရာထက္ လူငယ္ေတြေမြးဖို႔၊ လက္ဆင့္ကမ္းဖို႔ ပိုအားသန္ပါတယ္။ အရည္အခ်င္းထက္တဲ့ လူငယ္ေတြ ေမြးႏိုင္ေလ၊ က်ေနာ္တို႔ တုိင္းျပည္အတြက္ အက်ဳိးရွိေလလို႔ ျမင္မိတယ္။ ေနရာထက္ (စနစ္) ကို တည္ေထာင္ႏိုင္ဖို႔ အားသန္တယ္။ က်ေနာ္ မေသခင္ ဗမာႏုိင္ငံ ဒီိမိုကေရစီရရွိဖို႔က က်ေနာ့္အတြက္ အေရးအႀကီးဆုံး ရည္မွန္းခ်က္ပဲ။ ဒီကမွတဆင့္ တုိင္းျပည္ ထူေထာင္ဖို႔ အမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္။
ေခါင္းေဆာင္မႈ အေရးႀကီးသည္။
ၿပီးခဲ့တဲ့ ေရႊဝါေရာင္ ေတာ္လွန္ေရးကို သုံးသပ္ရင္ အားနည္းခ်က္က ေခါင္းေဆာင္မႈပဲ။ ေတာ္လွန္ေရးကို ေဖၚထုတ္ၿပီး အဆင့္ဆင့္ အင္အားတက္လာဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ အင္အားတက္လာရင္ အစိုးရ ဖိႏွိပ္ေတာ့မယ္။ ဖိႏွိပ္ရင္ ဘယ္လို တန္ျပန္ ရင္ဆုိင္မယ္ဆိုတာ သိဖို႔လိုတယ္။ ၈၈ တုန္းက လူစုလူေဝး ျဖစ္လာတဲ့အခါ လူစု (လူထု) ကို လႈံ႔ေဆာ္ေဟာေျပာ ဦးေဆာင္ႏိုင္တဲ့ ကိုမိုးသီးတို႔လို တရားေဟာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္မ်ဳိး လိုသလို၊ ေနာက္ကြယ္က အကြက္ခ်ၿပီး ႏိုင္ငံေရးကစားႏုိင္တဲ့ ဗ်ဴဟာ (Strategy) ေကာင္းတဲ့သူေတြ လုိတယ္။
တခ်ိန္တည္းမွာ ရပ္ကြက္အလိုက္၊ ၿမိ့ဳနယ္အလိုက္ စည္း႐ုံးႏုိင္မယ့္၊ ဦးေဆာင္ႏုိင္မယ့္ စည္း႐ုံးေရးမွဴး ေခါင္းေဆာင္ေတြ လိုအပ္ပါတယ္။ ဒီလို ေခါင္းေဆာင္ႏုိင္မယ့္ လူငယ္ ေခါင္းေဆာင္ေလးေတြကို ေမြးထုတ္ေပးဖို႔ လိုအပ္လာပါတယ္။ ဒီလို ေမြးထုတ္ႏိုင္ဖို႔ (စနစ္) နဲ႔ ႏိုင္ငံေရး အေဆာက္အဦ (Political Infrastructure) လိုပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျပည္တြင္းမွာ လႈပ္ရွားဖို႔ ေျမေအာက္ (UG) လိုအပ္လာပါတယ္။ စိတ္ဓါတ္ရွိတဲ့၊ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကို ဘယ္လို ေရြးမလဲ၊ ဘယ္လို ေမြးမလဲ၊ ဘယ္လို သင္တန္းေပးမလဲ၊ ဘယ္လို စုစည္းေပးမလဲ၊ ဘယ္လို ေနရာျပန္ခ်မလဲ၊ တဦးနဲ႔တဦး ဆက္သြယ္ဖို႔စနစ္က ဘယ္လိုလဲ၊ ဆက္သြယ္ေရး ကိရိယာေတြက ဘာလဲ စသျဖင့္ လုပ္စရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိပါတယ္။
အျပင္မွာ လုပ္သူေတြ မရွိဘူးလား။
အျပင္က လုပ္ေနသူေတြ ရွိပါတယ္။ နအဖရဲ့ သတင္းစာ ရွင္းလင္းပဲြေတြမွာလည္း ပံုႀကီးခ်ဲ့ၿပီး ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လုပ္ႏုိင္တဲ့ အတုိင္းအတာက သိပ္နဲပါေသးတယ္။ အႏၱရာယ္နဲ႔ ရင္ဆုိင္ရတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္းမွာ အနဲဆံုး ၃ ဆင့္၊ ၄ ဆင့္ ရွိရပါတယ္။ ၂ အဆင့္ေလာက္သာ တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ သိမ္းၾကံဳးဖမ္းတာနဲ႔ ေခါင္းေဆာင္ပိုင္း ၿပိဳကဲြသြားပါတယ္။
အျပင္က လုပ္ႏုိင္သူေတြကို ခြင္ (ဂြင္) က်ဥ္းေစတာက ညီညြတ္မႈ အားနဲျခင္းနဲ႔ ႏုိင္ငံျခား(ေငြ)ကို အားကိုး မွီခိုရျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံျခား(ေငြ)ကို အားကိုးၾကရေတာ့ တကယ္ျဖစ္တာထက္ (ပို)ေျပာၿပီး လက္ျဖန္႔ေတာင္းရေတာ့ မခံႏုိင္တဲ့သူေတြလည္း ေပၚလာသလို နအဖ က ခ်ဲ့ကားၿပီး အျပစ္ပံုခ်တဲ့ (အကြက္)ထဲ ဝင္သြားသလို ျဖစ္ရတာေပါ့။ လက္ေတြ႔မွာ ႀကိဳးစားၿပီး လုပ္တာပဲဗ်ာလို႔ ေျပာႏုိင္တဲ့သူေတြ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တုိင္းျပည္ကို ကယ္တင္ႏုိင္ဖို႔ အတိုင္းအတာနဲ႔ၾကည့္ရင္ မလံုေလာက္႐ံုမက Professional မဆန္ပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ေတြ ေဖာ္ထုတ္ႏုိင္ခဲ့တဲ့ UG အဆင့္ေတာင္ မရွိပါ။ ဒါဟာ အရင္းစစ္ရင္ ပါဝင္သူ (နဲ)တာရယ္၊ ႏိုင္ငံျခားက ေထာက္ပံ့တဲ့ေငြေၾကး ၂ ျပား တပဲနဲ႔ ေဖာ္ေဆာင္ေနရလို႔ ျမင္ပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ က်ေနာ့္ အျမင္ကေတာ့ တုိင္းျပည္ကို တကယ္ခ်စ္ရင္ (ေလ)နဲ႔တင္ ခ်စ္လို႔ မရပါ။ ဝိုင္း (လုပ္)၊ ဝုိင္း ႀကိဳးစားၾကရင္ (အမာခံ) အင္အားကေန (အေျခခံ) အင္အားကို ေဖာ္ေဆာင္၊ အဲဒီကေန (အရွိန္) ကို ယူၿပီး (တကယ့္) အင္အားကို ေဖာ္ေဆာင္ၾကရပါမယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံသားေတြ ပါဝင္တဲ့ (အင္အား) ကို ေဖာ္ေဆာင္ႏုိင္ရင္ ကူညီခ်င္တဲ့ ႏုိင္ငံေတြ၊ ကူညီေနတဲ့ ႏုိင္ငံေတြက ပုိကူခ်င္ ကူညီလာမွာေပါ့။ အားရင္ အင္တာနက္ေပၚက စိတ္နဲ႔ ေလနဲ႔ပဲ ကူညီၾကၿပီး ကိုယ္ထိလက္ေရာက္ မကူညီၾကရင္၊ ကိုယ္က်ဳိး မစြန္႔ႏိုင္ၾကရင္ Dialogue ေတြ Compromise ေတြနဲ႔ပဲ စခန္းသြားရင္ တုိင္းျပည္ဟာ စစ္အာဏာရွင္ေတြရဲ့ ဂုတ္ေသြးစုပ္မႈေၾကာင့္ အဖတ္ဆယ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးေပါ့။ တရက္ေနာက္က်ေလ က်ေနာ္တုိ႔ ႏိုင္ငံဟာ ကမၻာႀကီးမွာ တရက္စာ ေနာက္က် က်န္ခဲ့မွာပါ။
(မွတ္ခ်က္ - အျပင္မွာ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္ မလုပ္ပဲ Dialogue နဲ႔ အခ်ိန္မျဖဳန္းေစခ်င္ပါ။ Dialogue ကိုေဒၚစု ဦးေဆာင္ပါလိမ္႔မည္။)
ဒါေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္မႈကိုမွ ေစာင့္မေနၾကပါနဲ႔ေတာ့။ နီးစပ္ရာ လူစုၿပီး ဘုရားသားေတာ္ ရဟန္း သံဃာေတာ္ေတြကို ေထာက္ပ့ံၾကပါ။
ဒီကတဆင့္ တဖြဲ႔၊ ႏွစ္ဖြဲ႔၊ သုံးဖြဲ႔စုၿပီး အင္အား တည္ေဆာက္ၾကပါ။ ေအာက္ေျခက အင္အားတည္ရင္း အရည္အခ်င္းရွိသူေတြ ေစတနာမွန္သူေတြ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီလို အင္အားရွိလာရင္ အေျခခံအင္အားကို ေအာက္ေျခက တည္ေဆာက္သူေတြနဲ႔ လက္ရွိလႈပ္ရွားေနတဲ့ အရည္အခ်င္း ရွိသူေတြနဲ႔ ေပါင္းစပ္မိလာရင္ အင္အားဆိုတာ ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။ ဒီ အေဝးေရာက္အင္ အားကမွ ျပည္တြင္းမွာ အင္အားတည္ေဆာက္ဖို႔ ကူညီပံ့ပိုး ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။
ဒါဟာ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး ပါဝင္တည္ေဆာက္ရမယ့္ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး၏ ႏိုင္ငံေရး တာဝန္ျဖစ္ေပသည္။
ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ေခတ္က တုိင္းျပည္အတြက္ အသက္စြန္႔ရန္ ဝန္မေလးခဲ့တဲ့ မ်ဳိးခ်စ္လူငယ္ေတြ စုစည္းမိၾကၿပီး သခင္ျမတို႔ကဲ့သုိ႔ သဘာရင့္ ႏိုင္ငံေရး မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ေတြနဲ႔ ေပါင္းစည္းမိၾကၿပီး ဖဆပလႀကီး ဖြဲ႔စည္းႏိုင္ကာ အင္အားရခဲ့ၾကေပသည္။ ကၽြႏ္ုပ္တို႔ေခတ္တြင္လည္း ကုိယ္စြမ္းသမွ် ပါဝင္ကူညီၾကရင္း လူႀကီးလူငယ္ ေပါင္းစပ္ကာ အင္အား တည္ေဆာက္ကာ ေခတ္သစ္ ဖက္ဆစ္ေတြကို ေတာ္လွန္ တိုက္ထုတ္ရန္မွာ က်ေနာ္တို႔ အားလုံး၏ သမုိင္းေပးတာဝန္ ျဖစ္ပါသည္။
ႏွစ္သစ္မွာ အားလုံး ႐ႊင္လန္းခ်မ္းေျမ့ ၾကပါေစ
