နာဂစ္ ရဲ့ ဘဝ တစံု

မိုးထက္ေန
တနလၤာေန႔၊ ဇြန္လ 09 2008 19:07 - ျမန္မာစံေတာ္ခ်ိန္

က်ဳပ္နာမည္က ဖိုးေတ။ က်ဳပ္တို႔ ေနတဲ့ ရြာနာမည္က ျပင္စလူရြာ။ အရင္ကေတာ့ လပြတၱာ ၿမ့ဳိနယ္ထဲက ရြာငယ္ေလးေပါ့။ အခု ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာ က်ဳပ္တို႔ရြာက စပါးကလည္း လႊတ္ျဖစ္၊ ေရလုပ္ငန္းကလည္း လႊတ္ေကာင္းဆိုေတာ့ ၿမ့ဳိနယ္အဆင့္ ျဖစ္တယ္ဆိုလား၊ ဘာဆိုလား။ ဒါေတြေတာ့ က်ဳပ္ သိပ္နားမလည္ပါဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခ်ိန္႐ွိ လယ္ထဲ ဆင္းလိုက္၊ ဆားကြင္း သြားလိုက္၊ အစုယူၿပီး အငွားခ်ထားတဲ့ ငါးဖမ္း ေလွေတြဆီက ေငြသြားေကာက္၊ လိုက္စာရင္း ႐ွင္းလိုက္၊ ပိုတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာ က်ဳပ္မိသားစုနဲ႔ ေနလိုက္နဲ႔ ရပ္ေရး႐ြာေရးလည္း သိပ္မသိပါဘူး။ အေပၚျဖဴ ေအာက္စိမ္းဝတ္ၿပီး တိုက္ပံု တကားကားနဲ႔ ေက်ာင္းဆရာ ဂိုက္ဖမ္းေနတဲ့ ကိုစိန္သန္းတို ့ လူစုေတြနဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္တာလည္း ပါတာေပါ့ဗ်ာ။
ဆက္ဖတ္ရန္ အၿပည္႔အစံု ကို Click ႏွိပ္ပါ။
တကယ္ေတာ့ က်ဳပ္ေရာ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးေရာ ဒီရြာဇာတိေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ က်ဳပ္က အညာက၊ မေကြးတိုင္းထဲက ဆီမီးခံုဆိုတဲ့ ႐ြာက။ က်ဳပ္မိန္းမကေတာ့ ဘယ္မယ္ေမြးတယ္ရယ္ မသိဘူး။ ေမးလည္း ေမးမၾကည့္ဖူးပါဘူး။ က်ဳပ္တို႔ ေတြ႔တာကေတာ့ ဧရာဝတီတိုင္း ေရတပ္စခန္း ႒ာနခ်ဳပ္မွာ။ အဲဒီတုန္းက သူက ဆရာႀကီးသမီး၊ က်ဳပ္က ၁ဝ တန္း ႏွစ္ခါက်လို႔ အိမ္က ထြက္ေျပးလာၿပီး လုပ္စရာမ႐ွိလို႔ စစ္ထဲ လိုက္ခဲ့တဲ့ ရဲေဘာ္ အသစ္စက္စက္။ ႐ုပ္႐ွင္ေတြ၊ ျပဇာတ္ေတြထဲက လိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုပဲ ႏႈတ္ခမ္းပဲ့ခ်င္း မီးမႈတ္ခဲ့တာ ဆိုပါေတာ့။ သူ႔အထြာနဲ႔သူေတာ့ ရင္ခုန္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့၊ ၾကည္ႏူးဖို႔ ေကာင္းတဲ့ ျပႆနာေလးေတြ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီတုန္းက က်ဳပ္မိန္းမျဖစ္မယ့္ မိေအးက ဥပေဒ အေဝးသင္ ပထမႏွစ္။ က်ဳပ္ေယာကၡမေတြ အေနနဲ႔ကလည္း အခ်ိန္တန္ ဘြဲ႔ေလးဘာေလး ရၿပီးေတာ့ အရာ႐ွိ တေယာက္နဲ႔ ေပးစား ဆိုတဲ့ အိမ္မက္ေတြ ႐ွိတာေပါ့။ က်ဳပ္က ဆရာႀကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ ၁ဝ တန္း ေအာင္ေအာင္ ေျဖမယ္၊ စစ္သက္ျပည့္တာနဲ႔ ဗိုလ္သင္တန္း တက္ခြင့္ရေအာင္ လုပ္ပါ့မယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတြ ဘယ္ေလာက္ေျပာေျပာ ေဆာက္ျဖစ္မွ ေက်ာင္းဒါယကာ ျဖစ္မယ့္ က်ဳပ္နဲ႔ ဘယ္သေဘာတူမလဲ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့လည္း က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးက ေခါင္းမာမာနဲ႔ ဖိုးေတနဲ႔ မေပးစားရင္ ေက်ာင္းဆက္မတက္ဘဲ ခရစ္ယာန္ သီလ႐ွင္ အၿပီး လုပ္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ စကားေတြ ေနာက္မွာမွ လက္ထပ္ခြင့္ တင္ၿပီး အိမ္ေထာင္သည္ဘဝ ေရာက္ခဲ့ရတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အစေတာ့ တပ္ကေပးတဲ့ အိမ္ေထာင္သည္ လိုင္းမွာေန၊ တပ္ကေပးတဲ့ ရိကၡာစား၊ တပ္ကေပးတဲ့ လစာသံုးရင္း ေနလာတာ သမင္ေမြးရင္း က်ားစားရင္း ဆိုသလိုပါပဲ။ စုမိေဆာင္းမိလည္း မ႐ွိ။ က်ဳပ္လည္း ၁ဝ တန္း ျပန္မေျဖႏိုင္၊ က်ဳပ္မိန္းမလည္း ေက်ာင္းဆက္မတတ္ႏိုင္ ျဖစ္လာပါေလေရာ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဘာသာျခားေတြနဲ႔ ယူၿပီး ရာထူးေတာ္ေတာ္နဲ႔ မတက္၊ ေနရာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မရတဲ့ အရာ႐ွိေတြကို ၾကည့္ၿပီး ေသြးလန္႔လာတာက တေၾကာင္း၊ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ အၾကံအဖန္ မလုပ္တတ္တာက တေၾကာင္း၊ ကိုယ္နဲ႔႐ြယ္တူ အရာ႐ွိ ကေတာ္ေတြ၊ ဆရာႀကီး ကေတာ္ေတြ သားသမီးေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ က်ဳပ္မိန္းမ မ်က္ႏွာငယ္တာက တေၾကာင္း ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ ေဆးပင္စင္ (တပ္ထဲမွာေတာ့ အ႐ူးလက္မွတ္ ေခၚတာေပါ့) ရေအာင္ အၾကံအဖန္ လုပ္ၿပီး ထြက္ခဲ့တယ္။ တပ္ထဲက ထြက္ၿပီးခါစေတာ့ ပင္စင္ရတဲ့ ဆုေၾကးေငြေလးနဲ႔ လင္ကိုမယား ႏွစ္ေယာက္ ပုသိမ္ၿမ့ဳိေပၚမွာ အိမ္ေလးတလံုး ငွားေန။ က်ဳပ္ကလည္း ႐ြာအနီးအနားမွာ စပါးပြဲစား လုပ္၊ ဆားပြဲစားလုပ္ရင္းနဲ႔ ေနလာလိုက္တာ က်ဳပ္မိန္းမ ဘြဲ႔ရတဲ့အထိ ဆိုပါေတာ့။ မိန္းမဘြဲ႔ရၿပီးလို႔ ေ႐ွ့ေန လုပ္စားဖို႔ကလည္း ခ်ိန္ဘာဆင္းဖို႔ ဆရာေမြးစရာ ပိုက္ဆံကလည္း မ႐ွိ။ ေနာက္ ဒိုင္ေတြ ပြဲ႐ံုေတြကလည္း ႐ြာေတြအထိ ဆင္းေကာက္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔လို ပြဲစားေတြမယ္ ေနာက္ပိုင္း သိပ္အလုပ္ မျဖစ္ေတာ့ဘူး။ မိေအး ေနာက္ဆံုးႏွစ္ တက္ေနတုန္းကေတာင္ ပိုက္ဆံျပတ္လို႔ ပုသိမ္ သေဘၤာဆိပ္မွာ ညဘက္ ပုတ္ျပတ္နဲ႔ ကုန္တင္ကုန္ခ် သြားလုပ္ရတာ အႀကိမ္ႀကိမ္။ အဲဒီကေန ငါ့ဝမ္းပူဆာ မေနသာ ဆိုတဲ့အတိုင္း တျခားပြဲစား အေပါင္းအသင္းေတြက တဆင့္ ခ်ဲ လက္ခြဲေရာင္းတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့အထိ ေရာက္ေရာ။ အဲဒီအလုပ္က အဆင္လည္း ေျပပါတယ္။ ေငြလည္း ဝင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတြ႔သမွ်လူ ဆရာေခၚရ။ ဟိုလူ ေၾကာက္ရ၊ ဒီလူ ေၾကာက္ရနဲ႔ စိတ္ပ်က္ဖို႔ေတာင္ အလြန္ေကာင္းတာကလား။ ေနာက္ဆံုး မိေအး ဘြဲ႔ဝတ္႐ံုႀကီး တကားကားနဲ႔ ဘြဲ႔တက္ယူတဲ့ ေန႔ၿပီးေတာ့ ေနာက္ေန႔ ထင္တာပဲ က်ဳပ္တို႔ လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ႐ွိသမွ်ေလး ပိုက္ၿပီး ေရၾကည္ရာ မ်က္ႏုရာမွာ လယ္ေလး၊ ေခ်ာင္းေလး ရသေလာက္ ဝယ္ၿပီး လုပ္ဖို႔၊ ေနာက္ အသက္ သိပ္မရခင္ ကေလးယူဖို႔ တိုင္ပင္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ပြဲစားလုပ္တုန္းက အဆက္အသြယ္ေတြနဲ႔ အခုေနတဲ့ ျပင္စလူဆိုတဲ့ ႐ြာေလးကို ေရာက္လာတာ။ အခုဆို သမီးက ၁ဝ ႏွစ္၊ သားအငယ္ေလးက ၈ ႏွစ္ ဆိုေတာ့ ၁၂ မိုးေလာက္႐ွိထင္ပါ့။ ဒီ႐ြာ ေျပာင္းခါစတုန္းကမ်ား ေျပာပါတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ ေတာသားဆိုေတာ့ ကိုယ္တတ္ႏိုင္တဲ့ လယ္ေလး ၂ ဧကေလာက္ေပၚ အငွားကၽြဲနဲ႔ လုပ္ေနရတာကို ေပ်ာ္လို႔။ က်ဳပ္မိန္းမ မိေအးကေတာ့ နည္းနည္း မ်က္ႏွာ ပ်က္ခ်င္တာေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္ရဲ့ မိသားစုကို ေကာင္းေကာင္း ထားခ်င္တဲ့စိတ္နဲ႔ တြန္းလုပ္တာ ႏွစ္မိုးေလာက္ေနေတာ့ ကၽြဲ အပိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ လယ္လည္း ၅ ဧက ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ အဲဒီႏွစ္ပဲ သမီးေလး ကိုယ္ဝန္လည္း ရလာတယ္။ မိန္းမက သားဖြား ဆရာမနဲ႔ပဲ ေမြးမယ္လို႔ ေျပာေပမယ့္ က်ဳပ္က စိုးရိမ္လို႔ ပုသိမ္ၿမ့ဳိက သားဖြားမီးယပ္ ဆရာဝန္မႀကီးနဲ႔ ေသခ်ာ၊ က်က်နန ေမြးခဲ့တာပါ။ အဲဒီ ေနာက္ပိုင္း သားေလး ေမြးလာၿပီးေတာ့ စီးပြားေတြ တရိပ္ရိပ္တက္လာတယ္ ဆိုပါေတာ့။ အခုေတာ့ က်ဳပ္မိန္းမ ဦးစီးလုပ္ေနတဲ့ ဆားကြင္းေတြရယ္၊ က်ဳပ္ေထာင္ထားတဲ့ ငါးဖမ္းေလွေတြရယ္၊ က်ဳပ္လယ္ေတြရယ္နဲ႔ ဒီ႐ြာမွာေတာ့ သူေ႒းစာရင္းေပါက္ ဆိုပါေတာ့။ ရြာခံ လူေတြကလည္း က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ခ်စ္ၾကပါတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ သေဘာေကာင္းတာ၊ အလွဴအတန္းမွာ မေႏွးတာရယ္ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ ႐ွားတာရယ္ ေပါင္းေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ဒီ႐ြာမွာေတာ့ ႐ြာ့မ်က္ႏွာဖုံး မိသားစုဆိုရင္ မမွားဘူးေပါ့ေလ။ တခု ရယ္ရတာက က်ဳပ္တို႔အိမ္မွာ ကိစၥတခုနဲ႔ ဧည့္သည္ေတြ လာၿပီး ေနာက္ဆံုး က်ဳပ္တို႔ စီးပြားတက္တဲ့ အေၾကာင္းကို ေရာက္သြားတဲ့ အခါတိုင္း က်ဳပ္မိန္းမနဲ႔ ေျပာရင္ ဘုရားသခင္ အလုိေတာ္အတိုင္းေပါ့ မေအးရယ္လို႔ ေျပာတတ္ၿပီး၊ က်ဳပ္နဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ ကံကံ၏ အက်ဳိးေပါ့ ကိုဖိုးေတရာလို႔ ေျပာတတ္တဲ့ ဓေလ့ ဒီ႐ြာက က်ဳပ္တို ့မိသားစုနဲ႔ ရင္းႏွီးတဲ့ လူေတြမွာ ႐ွိတတ္တာပါပဲ။ ဒီႏွစ္ေတာ့ က်ဳပ္ သားေလးကို ႐ွင္ျပဳၿပီး၊ က်ဳပ္သမီးေလးကို နားသမယ့္ ႏွစ္မို႔လား မသိပါဘူး။ အလုပ္တိုင္းက အရင္ႏွစ္ကထက္ ပိုၿပီး ေငြဝင္တာမွ ကေလးေတြ ထိန္းဖို႔ ေခၚထားတဲ့ က်ဳပ္ မိန္းမဘက္က တူမေတာ္တဲ့ ကေလးမေလးကိုေတာင္ နားဆြဲေလး လုပ္ေပးထားေသးတယ္။ က်ဳပ္မိန္းမ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္႐ွိပံု ေျပာပါတယ္။ ေျပာရအံုးမယ္။ က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးက ကေလးေတြ မေမြးခင္ကတည္းက သူ႔ဘာသာ၊ ကိုယ့္ဘာသာ မခြဲဘဲ ဘာသာေရးနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာေတြ အကုန္လုပ္ေပးဖို႔ သေဘာတူထားခဲ့တယ္။ သူတို႔ႀကီးမွ သူတို႔ ႀကိဳက္တဲ့ ဘာသာယူပါေစ ဆိုၿပီးေတာ့ေပါ့။ ဒီတမိုး စပါးေပၚတာနဲ႔ ႐ွင္ျပဳနားသပြဲလုပ္မယ့္ အလွဴ႐ွင္ေတြကလည္း မ်ားေတာ့ မိုးမက်ခင္ဘဲ အလွဴဆိုင္းဝိုင္း အတြက္ စရံသတ္တာတို႔၊ ႐ွင္ေလာင္းဝတ္စံု ငွားတာတို႔ ဆိုတဲ့ ကိစၥေလးေတြ ပုသိမ္ၿမ့ဳိေပၚ တက္လုပ္ ျပန္ျပန္လာခဲ့တာဗ်ာ။ လူတိုင္းကလည္း က်ဳပ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုပ္မယ့္ အလွဴအတြက္ ထင္ေၾကး အမ်ဳိးမ်ဳိးေပးလို႔။ ၾကားတာေတာ့ မိေအး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္မ႐ြက္ေတာင္ ကာလသားေတြၾကား အေပ်ာ္တမ္း အေလာင္းအစား လုပ္ၾကတယ္ဆိုပါ့ပဲ။ မိေအးကလည္း က်ဳပ္မရွိတဲ့ အခ်ိန္ေတြတိုင္း ေခါင္းခုေလးတင္ၿပီး ကန္ေတာ့ပြဲ ႐ြက္ဖုိ႔ ႀကိတ္က်င့္ေနတာ ဘယ္သူမွ မသိၾကဘူး။ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေတာင္ မသိဟန္ေဆာင္ေနရတာ။ အဲဒီေန႔က ေလေတြ စထန္လာေတာ့ က်ဳပ္တို႔ျဖင့္ မေၾကာက္ေပါင္။ က်ဳပ္တို႔ ျမစ္ဝကၽြန္းေပၚ ေဒသအတြက္က မုန္တိုင္းဆိုတာ အထူးအဆန္းမွ မဟုတ္ဘဲ။ ဒါေပမဲ့ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ အေျခအေန မဟန္မွန္း ကိုယ္ေစာင့္နတ္က ႏိႈးေဆာ္ဟန္ တူပါတယ္။ သားရယ္၊ သမီးရယ္၊ မိေအးရယ္၊ မိေအးတူမေလးရယ္ ေခၚၿပီး တိုက္ခံ အေဆာက္အဦလည္း ျဖစ္၊ အျမင့္ပိုင္းလည္းျဖစ္တဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းဘက္ကို ထြက္လာလိုက္တာ ကံေကာင္းတယ္ ေျပာမလား၊ ကံဆိုးတယ္ ေျပာမလား၊ အခ်ိန္ ၾကာလာတာနဲ႔အမွ် မုန္တိုင္း အားေကာင္းလာပံုမ်ား က်ဳပ္ျဖင့္ ကမၻာပ်က္တယ္ဆိုတာ ဒါပဲ ေနမယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ ကေလးေတြရဲ့ ငိုသံေတြ၊ သြပ္မိုးေတြ လြင့္သြားတဲ့ အသံေတြ၊ တဲၿပိဳတဲ့ အသံ၊ အပင္လဲတဲ့ အသံေတြနဲ႔ က်ဳပ္ ဘဝတေလွ်ာက္လံုး ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး ဆိုတာေတာင္ အားလံုး ရယ္စရာေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္ ေျပာလို႔ ရပါတယ္။ ဒီလိုနဲ ့ တေလာက လံုးဝ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲေနတဲ့ ကာလႀကီး အၿပီးမွာေတာ့ ... ပထမဆံုး သတိထားမိတာ ဆာေလာင္လို႔ ငိုေနတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ့ အသံ။ ၿပီးေတာ့ မိေအးရဲ့ “မုန္တိုင္းရဲ့ အေပၚမွာ ဘုရားသခင္ ႐ွိပါတယ္။ သခင့္ လက္ထဲမွာ က်မတို႔ ဘဝကို အပ္ႏွံထားပါတယ္ အာမင္” ဆိုတဲ့ အသံ။ အဲဒီ အသံေတြရဲ့ ေနာက္မွာ စိုးရိမ္စြာ ၾကည့္လိုက္မိတာ သမီးနဲ႔ သား၊ ၿပီးေတာ့ မယ္ေအး တူမ။ သမီးနဲ႔ သားကို ေငးေၾကာင္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြေအာက္မွာ ေျခာက္ေသြ႔ေနတဲ့ မ်က္ရည္ စီးေၾကာင္းေတြနဲ႔ အတူ ေတြ႔လိုက္ရလို႔ စိတ္ေအးရေပမယ့္ မိေအး တူမေလးကိုေတာ့ မေတြ႔ဘူး။ အေျခအေန ၿငိမ္သက္စ ျပဳတာနဲ႔ က်ဳပ္တို႔လည္း အိမ္ျပန္ၾကမယ္ဆိုၿပီး ကေလးေတြကို မိေအးတေယာက္၊ က်ေနာ္တေယာက္ လက္ဆြဲၿပီး ထြက္အလာမွာလည္း က်ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီး အဲဒီေအာက္မွာ လူေသေကာင္ေတြ။ ခ်က္ခ်င္းပဲ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြကို ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာ ဆက္ေနခဲ့ဖို႔ မွာရင္း အိမ္႐ွိရာကို က်ဳပ္တေယာက္ထဲ ျပန္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္အိမ္ ဘယ္မွာလဲဆိုတဲ့ အေမးကို က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ကို ျပန္မေျဖေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေသသြားတဲ့ လူေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုက ေတာ္ေသးတယ္ ဆိုရမွာေပါ့။ က်ဳပ္လိုပဲ လူအမ်ားစုလည္း သူတို႔ အိမ္ေတြကို ႐ွာမေတြ႔ေတာ့ဘူး။ အိမ္ေတြ ေနရာမွာ ေရျပင္ႀကီးေဖြးလို႔။ အဲဒီရက္မွာေတာ့ ဘုန္းႀကီးက မွ်ေကၽြးတဲ့ အစာေလးေတြပဲ အားလံုး မွ်စားရင္း က်ဳပ္တို႔အားလံုး ေနၾကရတာေပါ့။ က်ဳပ္လို ေတာက တက္လာတဲ့လူ စစ္သား လူထြက္အတြက္ အေရးမႀကီးေပမဲ့ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြ အခုလို စားေနရတာ ၾကည့္ၿပီး က်ဳပ္ေတာ့ လံုးလံုး စိတ္မေကာင္းဘူး။ အဲဒီ အိပ္မက္ဆိုးႀကီးအၿပီး ႏွစ္ရက္သံုးရက္႐ွိေတာ့ ရန္ကုန္က လူေတြ ေရာက္လာတယ္။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္တို႔ဆီ ေရာက္လာတဲ့အခါ ေရဗူး နည္းနည္းနဲ႔ ေခါက္ဆြဲေျခာက္ထုပ္ တထုပ္စီလား မသိဘူး ေပးႏိုင္တာကလြဲလို႔ ဘာမွလည္း လုပ္မေပးႏိုင္ခဲ့ဘူး။ က်ဳပ္ သမီးနဲ႔ သား ေမာင္ႏွစ္မ ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အလွဴက်ေတာ့၊ အလွဴေရာက္ရင္ ဆိုတဲ့ စကားကို ႐ြယ္တူကေလးေတြ ၾကားမွာ ေျပာေနဆိုေနတုန္း။ အဲဒီအသံၾကားတိုင္း က်ဳပ္ ႏွလံုးသားကို အပ္နဲ႔ ဆြသလိုပါပဲ။ အဲလိုအခ်ိန္မ်ဳိးမွာ မိေအး အနား႐ွိလုိ႔ လွမ္းၾကည့္မိျပန္ရင္လည္း မလိုအပ္ဘဲ မ်က္လံုး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္ လုပ္တာကို သတိထားမိတယ္။ က်ဳပ္တို႔ အိမ္အေျခအေန၊ လယ္အေျခအေန၊ ကၽြဲေတြရဲ့ အေျခအေန၊ ဆားကြင္းအေျခအေန၊ ငါးဖမ္းေလွေတြရဲ့ အေျခအေနကို က်ဳပ္နဲ႔ မိေအးၾကား မေျပာျဖစ္ေအာင္ သတိထားေနတာလည္း သိသာတယ္။ ဒါေပမဲ့ အိပ္မက္ဆိုး မက္တဲ့ ေန႔ကတည္းက ဒီေန႔အထိ ဝတ္ထားတဲ့ အဝတ္ေတြက က်ဳပ္တို႔ မိသားစုသာမက ဒီေနရာမွာ ႐ွိေနတဲ့ မိသားစုေတြရဲ့ အေျခအေနကို ေျပာျပေနသလိုပါပဲ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေစတနာ႐ွင္ေတြ ပိုပိုေရာက္လာတယ္။ က်ေနာ့္အတြက္ အဝတ္အစားေလးေတြ ရလာတယ္။ စားစရာေတြ နည္းနည္းပါးပါး ရလာတယ္။ ၿမ့ဳိေပၚေတြမွာလိုေတာ့ တားတာ ဆီးတာမ်ဳိးေတြ မ႐ွိေပမဲ့ နည္းနည္း လူလည္က်တဲ့ အပိုင္းေတြေတာ့ ႐ွိတာေပါ့ေလ။ အလွဴ႐ွင္ေတြကလည္း ေစတနာ ေကာင္းၾကပါတယ္။ ေရလမ္းခရီးကိုလည္း သက္စြန္႔ဆံဖ်ား လာၾကတယ္။ အာဏာပိုင္ေတြရဲ့ ၿငိဳျငင္မႈကို ခံၿပီးေတာ့လည္း လာၾကတယ္။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကေတာ့ ေျပာတယ္၊ အေမရိကန္တို႔၊ ျပင္သစ္တို႔က သေဘၤာႀကီးေတြ ေရာက္ေနၿပီ။ မၾကာခင္ က်ဳပ္တို႔ ရြာေတြဆီ လာၿပီး၊ လိုတာ မွန္သမွ် ကူညီလိမ့္မယ္လို႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကေတာ့ က်န္တာ ဘာမွ ေပးေပး၊ မေပးေပးပါ။ ဒီတမိုးအတြက္ စားဖို႔ရယ္။ က်ဳပ္လယ္ေတြကို စပါးစိုက္လို႔ ရေအာင္ ေျမျပင္ေပးၿပီး မ်ဳိးစပါးေလး ေပးရင္ကို ေတာ္ပါၿပီ။ က်ဳပ္ အလကား မယူပါဘူး။ ဒါေတြကို ျပန္ဆပ္ဆိုလည္း ဆပ္ပါ့မယ္။ ဒီႏွစ္စပါးေလး စိုက္ေငြေလးတဲ့အခါမွ ဆားကြင္းေလးကို လူငွားနဲ႔ ျပန္လုပ္ရင္ က်ဳပ္တို႔ မိသားတစုေတာ့ ခါးမလွေသးေတာင္ ဝမ္းဝမွာေတာ့ မပူရဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔ရြာကို အလွဴရွင္ အဖြဲ႔ေတြ ေရာက္လာတယ္ ဆိုေပမယ့္ သြားေရးခက္ေတာ့ ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလို ျဖစ္ေနတာေပါ့။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္၊ မိေအး၊ သမီးနဲ႔ သားကို ေခၚၿပီး လပြတၱာဘက္ကို အလွဴ႐ွင္စက္ေလွ အၾကံဳနဲ႔ လိုက္သြားဖို႔ စိတ္ကူးတယ္။ တဖက္က က်ဳပ္မိသားစု ဝဝလင္လင္ စားရဖို႔ဆိုတဲ့ အတၱစိတ္ကေလး ပါသလို၊ တဖက္ကလည္း က်ဳပ္တို႔ ၄ ေယာက္ ေလ်ာ့သြားရင္ တျခားလူေတြ ၄ ေယာက္စာ ပိုရမယ္ဆိုတဲ့ အေတြးေလးလည္း ေတြးမိပါတယ္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ေတာ့ အေမရိကန္ႀကီးေတြ၊ ျပင္သစ္ႀကီးေတြ လာတဲ့အခါ ၿမ့ဳိေပၚကို အရင္လာမယ္။ အဲဒီေတာ့ အရင္ဆံုး ေတြ႔ရမယ္။ က်ဳပ္ လယ္ေတြ ျပင္ဖို႔၊ စပါးစိုက္ဖို႔ ေစာေစာ လုပ္ႏိုင္မယ္ ထင္တာေပါ့။ မိေအးကလည္း ဘြဲ႔ေတာင္ ရထားတာဆိုေတာ့ အေမရိကန္ႀကီးေတြနဲ႔ စကားေျပာႏိုင္မွာပဲကို။ မိေအးကို ဖြင့္တိုင္ပင္ေတာ့လည္း သေဘာတူတယ္။ ေနာက္ ရြာ ဥကၠ႒ ကို ေျပာေတာ့လည္း ဥကၠ႒ က သြားခ်င္သြားလို႔ ေျပာတယ္။ ေနာက္တရက္ အလွဴရွင္ေတြ ေရာက္လာၿပီး စိတ္ကူးကို ေျပာျပေတာ့ သေဘာေကာင္းတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက က်ဳပ္တို႔ကို ေခၚသြားေပးမယ္ ေျပာတယ္။ ေရဆိပ္ ဆင္းခါနီး ကိုစိန္သန္းတို႔ လူအုပ္က မဲလက္မွတ္ဆိုလား ဘာလားကို တင္တင္စီးစီးနဲ႔ အတင္းလုပ္ခိုင္းလို႔ လက္မွတ္ ထိုးေပးလိုက္တာက လြဲရင္ က်န္တာ အဆင္ေျပတယ္ ေျပာရမွာေပါ့။ မဲလက္မွတ္လို႔သာ ေျပာတယ္။ သူတို႔ေျပာတဲ့ ပံုက အမွန္ျခစ္ၿပီး ႀကိဳတင္မဲ လက္မွတ္ထိုးသြားတဲ့။ စိတ္ထဲ ဘဝင္မက်ေပမဲ့ ေလာေလာဆယ္ မိသားစုအေရးက ႐ွိေသးတာကိုး။ စကားနဲ ရန္စဲေပါ့။ လပြတၱာေရာက္ေတာ့ ၿမ့ဳိထဲမွာေနတာထက္ ၿမ့ဳိျပင္ကားလမ္းမွာ သြားေနရင္ ပို အဆင္ေျပတယ္လို႔ အလွဴ႐ွင္ေတြ အၾကံေပးတဲ့အတိုင္း ၿမ့ဳိျပင္ကားလမ္းဘက္ ထြက္ခဲ့တယ္။ အလွဴ႐ွင္ေတြက ေပးခဲ့တဲ့ မိုးကာေလးကို သံုးၿပီး သစ္ပင္ႀကီးတပင္ ေအာက္မွာပဲ အျဖစ္တဲေလး ထိုးေနလိုက္တယ္။ ေနာက္ေန႔ မနက္ကစလို႔ လာလိုက္တဲ့ ကားႀကီးကားငယ္ေတြ။ တခ်ဳိ့ကားေတြကလည္း ရပ္ၿပီး ပစၥည္းေတြကို စနစ္တက် ေဝတယ္။ တခ်ဳိ့ကေတာ့လည္း ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ ပစ္ေပးသြားတာမ်ဳိးေတြ ႐ွိတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ရြာမွာထက္ စာရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ပိုစားရတာ အမွန္ပဲ။ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြဆိုတာ ဘယ္ေတာ့လာမလဲ ေတြးလိုက္၊ အလွဴ႐ွင္ေတြ လာရင္ ပစၥည္းေလးေတြ ယူလိုက္နဲ႔ လက္႐ွိ ကိုယ့္အျဖစ္ ကိုယ္ေတာင္ ေမ့ေနတယ္။ တရက္ေတာ့ မနက္အေစာႀကီး ရဲေတြရယ္၊ ျဖဴစိမ္းေကာင္ေတြရယ္ ေရာက္လာၿပီး က်ဳပ္တို႔ မိသားစုကို ဒီမွာ ေနခြင့္ မရွိဘူး၊ သူတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါ၊ ကယ္ဆယ္ေရး စခန္းကို ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာၿပီး လာေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ မိသားစုလည္း ဝမ္းသာအားရနဲ႔ လိုက္ခဲ့တာေပါ့။ ဟိုလည္း ေရာက္ေရာ တပ္ထဲတုန္းက ၾကည့္ဖူးတဲ့ ႐ုပ္ရွင္ကားထဲကလို တဲေလးေတြ တန္းစီ ေဆာက္ထားတာကို ေတြ႔ရတယ္။ အထဲမွာလည္း ဒန္အိုးဒန္ခြက္၊ ဆန္အိတ္၊ ဆီ၊ ဆားနဲ႔ အေျခာက္အျခမ္းေတြကို ေတြ႔ရတယ္။ ခဏတာေတာ့ လံုျခံဳမႈ ရၿပီဆိုတ့ဲ အသိ။ ေနာက္ က်ဳပ္ ကေလးေတြေရာ၊ မိေအးနဲ႔ က်ဳပ္ကိုယ္တိုင္ေရာ ကားသံ နားေထာင္လိုက္၊ ပစၥည္းလွဴမယ့္သူ ေမွ်ာ္လိုက္နဲ႔။ ပစၥည္းေတြ သြားအလွဴခံရတယ္ ဆိုတဲ့ ဘဝကို ၾကည့္ရတာလည္း မျဖစ္လို႔သာရယ္။ တကယ္တမ္းေတာ့ တစက္ကေလးမွ စိတ္ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ဘူး။ အခုလိုဆိုေတာ့ စခန္းက ေဝတဲ့ရိကၡာ သြားထုတ္ရင္ ႏိုင္ငံျခားကလာမယ့္ အကူအညီေတြကို ထိုင္ေစာင့္႐ံုပဲေပါ့။ တေအာင့္ေနေတာ့ ရဟတ္ယာဥ္သံေတြ ဆူညံၿပီး အရာရွိႀကီးေတြ က်ေနာ္တို႔ တဲတန္းေတြထဲ ဝင္လာတာကို ျမင္ရတယ္။ တပ္ထဲတုန္းကလည္း က်ဳပ္က ဓားမေနာက္ပိတ္ေခြး ႐ိုုး႐ုိးရဲေဘာ္ဆိုေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါရယ္ လို႔ေတာ့လည္း မသိဘူးေပါ့။ က်ဳပ္တို႔တဲေတြဆီ တတဲခ်င္းၾကည့္ၿပီးေတာ့ အားေပးစကားေျပာေပါ့။ က်ဳပ္တို႔လည္း ဝမ္းသာတာေပါ့။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ဒီလိုလူႀကီးေတြ လာတယ္ဆိုေတာ့။ လူႀကီးေတြ ျပန္ထြက္သြားၿပီး ခဏေနေတာ့ က်ဳပ္တို႔တဲေတြဆီကို တာဝန္ခံဆိုတဲ့ လူေတြ ေရာက္လာၿပီး ဆန္အိတ္ေတြနဲ႔ တျခား စားစာရာေတြကို ျပန္သယ္သြားတယ္။ ပါးစပ္ကလည္း ေရ႐ွည္အတြက္ က်ဳပ္တို႔က ေစတနာနဲ႔ လုပ္ေပးတာ၊ ဘာညာဆိုတာေတြ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆန္ႏွစ္ျပည္ရယ္၊ အေျခာက္အျခမ္း နည္းနည္းရယ္ ထည့္ထားတဲ့ အိတ္ေတြကို “ဒါ တပတ္စာ” လို႔ ေျပာၿပီး ေပးတယ္။ ေနာက္ ဘယ္အလွဴရွင္ေတြဆီကမွလည္း တိုက္႐ိုက္ လက္မခံဖို ့ မ်က္ႏွာထားနဲ႔ ေျပာတယ္။ က်ဳပ္ကလည္း တခုခုဆိုရင္ ျမံဳမေနတတ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားက လူေတြကေရာ ဘယ္ေတာ့ လာမလဲလို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။ အဲဒီမွာ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူက ေဒါနဲ႔မာန္နဲ႔ ဘယ္သူ႔ အကူအညီမွ မလိုဘူး၊ ႏိုင္ငံေတာ္က ကူညီႏိုင္တယ္၊ ဘာညာနဲ႔ ေအာ္ပါေလေရာ။ က်ဳပ္တို႔ကို မ်ဳိးစပါး ေပးမွာလား၊ လယ္ေတြ ျပင္ေပးမွာလား၊ ေငြေခ်းေပးမွာလား စတဲ့ ေမးခြန္းေတြ ဆက္တိုက္ ေမးလိုက္ေတာ့၊ အဲဒီလူလည္း မ်က္ႏွာႀကီး နီရဲလာၿပီး ေဒါသတႀကီး ေအာ္ပါေလေရာ။ သူေျပာတဲ့အထဲမွာ ဖား႐ွာ ငါး႐ွာစားတို႔၊ ေခ်ာကလက္ မလိုဘူးဆိုတဲ့ အသံေတြပဲ ၾကားေနရတယ္။ မ်က္လံုးထဲမွာေတာ့ တိုင္တခ်ဳိ့ကလြဲၿပီး ဘာမွ မ႐ွိေတာ့တဲ့ က်ဳပ္တို႔အိမ္။ လူေတြ စြန္႔ႀကဲတာကို သိမ္ငယ္တဲ့ မ်က္လံုးေတြနဲ႔ လက္ျဖန္႔ေတာင္းေနတဲ့ က်ဳပ္ခ်စ္တဲ့ မိေအးနဲ႔ သမီးနဲ႔ သားနဲ႔ တျခားလူေတြ။ ေနာက္ သမီးနဲ႔ သားကို လွဴတဲ့ အလွဴပြဲ။ ေနာက္ဆံုး ၾကားလိုက္ရတဲ့ စကားက ဘယ္ႏိုင္ငံျခားသားမွ အဝင္မခံဘူး၊ စားဖို႔မ႐ွိရင္ ေတာင္းစားဆိုတဲ့ အသံ ... က်ဳပ္ကို က်ဳပ္ ဘာလုပ္လိုက္မွန္း မသိခင္မွာ အဲဒီ ေခါင္းေဆာင္ လုပ္သူရဲ့ ျပဴးက်ယ္ေနတဲ့ မ်က္လံုး က်ဳပ္လက္ႏွစ္ဘက္နဲ႔ သူ႔လည္ပင္း အထိအေတြ႔ကိုပဲ သိေတာ့တယ္။ ေနာက္ ခ်က္ခ်င္းလိုပဲ က်ဳပ္ေခါင္းနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔က နာက်င္မႈ။ ဒါေပမဲ့ က်ဳပ္ လက္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္ဘူး။ မုန္တိုင္းက က်ဳပ္တို႔ဆီက ပစၥည္းဥစၥာ ပိုင္ဆိုင္မႈေတြပဲ လုယူတာ။ က်ဳပ္လက္ထဲကလူနဲ႔ သူလိုလူမ်ဳိးေတြက က်ဳပ္တို႔ ဘဝတခုလံုးကို လုယူတာ။ က်ဳပ္ သားနဲ႔ သမီးရဲ့ အနာဂတ္ကို ဖ်က္ပစ္တာ။ က်ဳပ္တို႔ တရြာလံုးကို ဖ်က္ပစ္တာ။ ထမင္းစားရ႐ံုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ဘဝ ရပ္တည္လို႔မွ မရတာ။ ဘယ္မလဲ လယ္၊ ဘယ္မလဲ ႏြား၊ ဘယ္မလဲ မ်ဳိးစပါး။ ဘယ္သူေတြကေရာ က်ဳပ္တို႔ကို အၿမဲ လွဴေနႏိုင္မလဲ။ တလလား၊ ၁ဝ လလား၊ တႏွစ္လား။ ရဟန္းသံဃာ မဟုတ္ဘဲ သူမ်ား လွဴတာကို တသက္လံုး ထိုင္စားေနမယ္ ဆိုရင္ေရာ က်ဳပ္တို႔ ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္မလဲ။ ဘုရားကၽြန္လား၊ သူဖုန္းစားလား၊ ဒုကၡိတေတြလား။ က်ဳပ္နဲ႔ ဘဝတူ လူေတြရယ္။ အစာငတ္မွာ ေၾကာက္ၿပီး ဘဝကို အငတ္ခံၾကေတာ့ မလို႔လား။ က်ဳပ္တို႔ လူမ်ဳိးေတြက ခႏၱီပါရမီ ေကာင္းတာပဲလား၊ သရဲေဘာေၾကာင္တာပဲလား။ ဓားမိုး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တဲ့ အခ်ိန္ေတြ သိပ္ၾကာလာခဲ့လို႔လား။ ေမးခြန္းေတြရဲ့ အေျဖကို ႐ွာမေတြ႔ခင္ဘဲ က်ဳပ္ေတာ့ အေမွာင္အတိ က်လို႔။ ေနာက္ဆံုး ျမင္လိုက္ရတာက ဧရာမ သေဘၤာႀကီး။ မိေအးနဲ႔ ကေလးေတြလည္း ေပ်ာ္လို႔။ -----------------(နိဂံုး) ေလေဘးကယ္ဆယ္ေရး စခန္းထဲမွာ အ႐ူးတေယာက္ စိတ္ေဖာက္ၿပီး ဥကၠ႒ႀကီးကို လည္္ပင္း ထၫွစ္တာ ေဘးက လူေတြ ဝိုင္းကယ္လို႔ ဥကၠ႒ႀကီး ဘာမွ မျဖစ္တာဆိုတဲ့ သတင္းကို လူေတြ စုမိတိုင္း ေျပာတတ္တယ္။ ေနာက္ အလွဴရွင္ေတြနဲ႔ အလွဴခံေတြ စုေဝးေနတဲ့ ေနရာတုိင္းမွာ မနက္ျဖန္အတြက္ ဘာမွ စိတ္မပူၾကပါနဲ႔၊ က်မ အမ်ဳိးသား သေဘၤာေတြ၊ ကယ္ဆယ္ေရး လုပ္မယ့္လူေတြ သြားေခၚေနတယ္လို႔ ငိုတခါ ရယ္တလွည့္ ေျပာေနတတ္တဲ့ လူရည္သန္႔ မိန္းမတေယာက္ကို လူေတြ သတိထားမိလာၾကတယ္။
Rest of your post